Hoe rijangst je hele gezinsleven kan beïnvloeden

Renske vindt het doodeng om achter het stuur te zitten. Best onhandig als je kleine kinderen hebt.  

Even hè. Gistermiddag was ik dus met het hele gezin in het tuincentrum om een berg planten in te slaan voor mijn aan te leggen urban jungle. Het was werkelijk één grote goddelijkheid, want er waren dus allemaal fantastische plantendeals. PLUS ik was in geen honderd jaar in het tuincentrum geweest. Anyways, ik kocht vijfendertigduizend planten, betaalde een redelijk overzichtelijk bedrag voor al die planten (leve het tuincentrum) laadde de auto rammend vol en reed tevreden weg. Herstel: mijn vriend reed weg. Eenmaal thuis zette ik het plantenarsenaal behoedzaam neer op de gereserveerde plekken, en nouja, toen zag ik het dus.

Er waren er twee te groen.

Lees ook: 28 dingen die je denkt als je met je peuter in de auto zit

Ja mensen! Twee enorme planten á 29,95 euro bleken dus te groen. En nou niet gaan lopen zeiken tssss ja wat wil je met planten, chick, die zijn meestal groen, ik zeg het je: planten kunnen gewoon te groen zijn en daarmee basta. En als je me niet gelooft ga je maar snel een ander stukje lezen! Hoe dan ook, nu moet ik dus terug naar het tuincentrum want met deze planten kan ik helemaal niks. Of beter gezegd: nu moet mijn vriend dus opnieuw – met mij – naar het tuincentrum want met deze planten kan ik helemaal niks. En als mijn vriend daar geen zin in heeft moet ik maar tien kilometer gaan fietsen met de bakfiets want met deze planten kan ik helemaal niks.

Nou, en dan gaat het hier nog maar over een stel planten. Ik maak dit ook genoeg mee inzake de kinderen. En neeeee dan bedoel ik natuurlijk niet dat ik hen ook regelmatig wel zou willen omruilen voor geschiktere exemplaren, maar dat ik dan dus potdomme met bakfiets moet. Hoewel?? Nee. Herstel! Focus! Wat ik zeggen wil: peuter S. en baby B. worden iedere week een dagje opgevangen door ofwel mijn ouders, ofwel mijn schoonouders. En het spijt me jullie te moeten opbiechten dat mijn kinderen regelmatig met de auto worden opgehaald én thuisgebracht. Omdat ik ze dus niet kom brengen. Want dat durf ik niet. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Een bedje van Marktplaats kan ik niet zomaar even ophalen want dan moet ik met de auto. Ik wil ook al een tijd met de kinderen (op ‘mijn’ woensdag) naar een leuk zwemparadijs buiten de stad, maar dat kan niet want dan moet ik met de auto. We hebben bovendien een stacaravan op Bakkum, en hoe graag ik daar ook best wel eens spontaan alleen met de kinderen heen zou willen: dat kan niet, want dan moet ik dus met de auto. Oh, en ik heb ook eens een keer een best wel geweldige baan afgewezen omdat ik met de auto moest. Serieus, de lijst is echt eindeloos, en ik ben er zooo klaar mee.

Dan nog even over het ontstaan van deze ellendige bende. Ik heb op mijn achttiende mijn rijbewijs gehaald en tot mijn 21e was ik best lekker op dreef. Dan leende of huurde ik een auto, waarmee ik dan –  geloof het of niet –  zelfs een keer naar Italië ben gereden. Met zenuwen, maar zonder brokken! Maar daarna kwam de klad erin. In beginsel omdat ik in Amsterdam ging wonen en toch alles met de fiets of de tram deed, maar toen mijn vriend zijn eerste auto kocht ook omdat hij veel liever bleek te rijden dan ik. Bovendien gebeurden er een paar vervelende dingen. Zo heb ik de auto van de buurman beschadigd tijdens het inparkeren (die tot mijn grote schrik woedend de deur uitkwam en heel erg ging staan jammeren om zijn beschadigde lak), en ik heb zelfs een keer een naderende auto over het hoofd gezien toen ik wilde inhalen op de snelweg. Het liep goed af, maar het vertrouwen in mijn eigen kunnen ebde langzaam weg.

Nou, en nu er kinderen zijn durf ik al helemáál niet meer de weg op. Met mijn vriend ernaast wil ik nog wel eens rijden, maar ik ga no way Jose ALLEEN met de kinderen de weg op. Stel dat we een ongeluk krijgen. Wat een nachtmerrie zou dat zijn. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets met mijn kinderen zou gebeuren. Alleen.. ik zie ook wel in dat het zo niet verder kan. Ik mag en kan en zal niet zo afhankelijk blijven. Wat als ik op een dag op stel en sprong met de kinderen naar het ziekenhuis moet? Ga ik dan zitten wachten tot de taxi komt? Kortom: er moet iets gebeuren. Maar wat? Zou ik er vanaf kunnen komen door ‘gewoon’ veel te gaan rijden? Maar ehm, wat als er dan toch wat gebeurt? En wanneer ga ik überhaupt rijden? Op donderdagavond, als ik eigenlijk liever met een glas op bank zit in plaats van met zweethanden en een trillend been achter het stuur? Misschien moet ik gewoon wel een rijangstcursus?

Keep ya’ll posted. En tips zijn welkom.

Lees ook: Nooit meer ruziënde kinderen in de auto? Deze vader bedacht de oplossing!