Hoe moet dat straks…? Als de schattigheid uit de relatie met mijn kind verdwijnt?

Als Femke iets heerlijk vindt aan het ouderschap dan is het wel het knuffelen, de kusjes, het kleine handje in haar handje, dat mooie blonde slapende koppie strelen, de armpjes om haar nek als ze haar zoon Max draagt. Soms denkt ze aan de toekomst waarin haar zoon zal uitgroeien tot een schoolgaand kind, een onwillige puber en een volwassene en dan vraagt ze zich af: hoe doen moeders van oudere kinderen dat? Liefhebben zonder al die lichamelijke schattigheden.

Dit weekend werd mijn zoon wakker en was ontroostbaar. Hij had naar gedroomd en bovendien lag er een vriendje in het bed naast hem, die bij hem logeerde, en plotseling vond hij dat heel erg eng. Dus hij wilde bij ons in bed. Ik vind niets fijner dan dat Max bij ons in bed komt liggen. Het gebeurt zelden en is ook regelrecht kut, want zowel Reinier als ik kunnen dan niet meer slapen omdat onze zoon nogal veel beweegt, maar ik lever graag een uur slaap in om dat kleine peuterlijfje tegen me aan te voelen. Max was dit keer zo gebrand op nabijheid dat hij de hele tijd mijn hand pakte en met zijn hoofd tegen mijn hoofd aan wilde liggen. En daar kan ik bijna tot huilens toe van genieten. Hij voelt dan weer even als dat kleine baby’tje van het allereerste begin en ik mag hem knuffelen zoveel ik wil.

Lees ook: Waarom ik er soms van baal dat mijn tweede kind minder aandacht krijgt.

Het besef dat dit ooit ophoudt, komt zo nu en dan bovendrijven in mijn hoofd. In de eerste twee jaar van Max’ leven drukte ik die gedachte meteen weg, want ‘dat duurt nog zolang’, maar sinds ik merk in welke vaart de jaren voorbij gaan, voel ik dat punt dichterbij komen. En ik vrees het met grote vrezen. Ineens snap ik niet hoe mijn moeder het kan verdragen dat mijn broertje en ik niet meer bij haar in huis wonen en vraag ik me af hoe zij dat doet: overleven op korte knuffels bij binnenkomst en kussen bij afscheid. Geen hoofdje in je schoot om te strelen als je kind moe is, geen duizend kusjes, niet meer hand in hand over straat lopen, nooit meer met je hoofd in het nekje van je kind snuffelen. Ja, ik weet dat er ouders zijn die deze lichamelijkheid een hele tijd volhouden met hun kinderen, maar over het algemeen kunnen de meeste volwassen kinderen het toch niet helemaal goed hebben als ze een moeder of vader hebben die nog graag wil dat ze op schoot komen zitten.

Het zal vast geleidelijk gaan, zodat je eraan kunt wennen. De tijd zal me hopelijk leren dat het niet erg is dat het één verdwijnt omdat het ander ervoor in de plaats komt. Echte gesprekken, een dagje winkelen, samen naar de film en dan ijs eten en discussies tijdens het avondeten. Ik kan het nu echter nog niet aan om te bedenken dat er een einde zit aan deze heerlijke (ook heftige, maar ook heerlijke) periode waarin alles aan dat peuterlijfje nog klein en schattig is en dat hij het allerliefst bij mij in de buurt wil zijn als hij bang of verdrietig is.

Lees ook: 24 Dingen die je denkt als je piepkleine baby zomaar opeens 1 wordt.