Hoe je kind je een spiegel voorhoudt

Jij leert je kind de hele dag van alles – van netjes met mes en vork eten tot het zingen van ‘In de Maneschijn’. Maar vergis je niet, je kind leert jou óók het nodige. Soms subtiel, maar soms – zoals in het geval van Charlotte – vrij, eh, in your face.

Mijn 7-jarige dochter en ik zaten front row in een grote, bomvolle Paradetent en keken naar een voorstelling over een meisje dat vertelde over haar ‘gekke ouders’. “Mijn moeder doet ‘s ochtends altijd alsof ze alsof-stress heeft”, verkondigde de actrice luidkeels, terwijl haar gezicht zich plooide in een opgefokte stand. “Dan roept ze snel en gehaast: ‘opschietenaandekanttrekjeschoenenaaneetjebroodpoetsjetandenhuphuphup!’.

Lees ook: Wat we van mannen kunnen leren als het om opvoeden gaat.

Net toen ik bij mezelf ‘nou jaaa, wat een irritante moeder’ dacht, draaide mijn dochter haar hoofd naar me toe, wees met haar vinger naar het toneel en schreeuwde – zo hard dat ze het vier tenten verder ook konden horen: “KIJK MAMA, DAT BEN JIJ!” Los van het feit dat ik oprecht verbaasd was – Huh? Doe ik écht zo? – wilde ik ook het liefst ter plekke weggetoverd worden door Hans Klok. Ik voelde een paar honderd paar priemende ogen in mijn rug en hoopte in stilte dat de show snel een andere wending zou nemen.

Dat gebeurde niet. De actrice zette haar rol van stressed out mom nog eens een tandje vetter aan. Waarop mijn dochter weer naar mij keek en weer riep: “JAAA, ZO DOE JIJ IN DE OCHTEND!” Meerdere moeders keken mijn kant op met een mengeling van medelijden en nieuwsgierigheid. Wie wás die real life tijgermoeder? Nou, dat was ik. En ik had er niet eens weet van.

Heb ik dan zo weinig zelfkennis? Nee. Ik denk dat ik zelf mijn allerstrengste criticus ben. Maar blijkbaar zitten er een aantal blinde vlekken in die zelfkennis. Ja natuurlijk weet ik dat ik ‘s ochtends niet de relaxtheid zelve ben. Samen met mijn man probeer ik dan twee temperamentvolle dametjes hun bed uit te krijgen, voer ik discussie’s over de dresscode van die dag, maan ik tot eten en vooral drinken, kam en vlecht ik haren, beslecht ik ruzietjes om roze bekers, probeer ik ze aan te moedigen tot het poetsen van hun tanden en sta ik inderdaad wel eens als een drill sergeant te tetteren dat ze moeten opschieten. Ik geloof niet dat ik schreeuw of onaardig ben, maar ik voel inderdaad de hete adem van de schoolklok in mijn nek en verkeer in opperste staat van paraatheid. En blijkbaar, zo werd me pijnlijk duidelijk, ziet dat er niet bepaald fraai uit.

Die middag leerde ik dat het moederschap je zoveel meer geeft dan duizenden lieve kusjes en knuffels, talloze vieze luiers, rotzooi, vertedering en ongeduld, liefde en frustratie. Het is niet in de laatste plaats een enorme spiegel. Je kind laat exact zien wat jij haar (of hem) voorschotelt. En hoe je dat doet. Confronterend, zeker. Maar daardoor ook heel goed.

Ik probeer tegenwoordig wat rustiger de dag te starten. Want iedere keer als ik weer in een stresskramp schiet, denk ik aan die performance op de Parade. En dat ik zo niet wil zijn. Als mijn kind me een spiegel voorhoudt, dan wil ik niet wegkijken, maar zien wat ze bedoelt. En daarvan leren. Al ben ik de eerste om toe te geven dat ze dat een volgende keer niet per se van mij onder het toeziend oog van een honderdkoppig publiek hoeft te doen. Je kan het ook overdrijven.

Lees ook: Peuters zijn irritant, maar je kunt stiekem ook een hoop van ze leren!