Hoe ik per ongeluk een superheld werd (in mijn pyjama)
superheldin met een cape die naar het zonsondergang kijkt
Het begon als een normale dag. Nou ja, een normale dag waarop ik in mijn pyjama bleef hangen. Wat daarna gebeurde, had ik nooit kunnen voorspellen: ik werd een superheld. Spoiler alert: het was allesbehalve glamoureus. Pyjama’s en superkrachten gaan niet samen, trust me.
We hebben allemaal van die dagen
Het begon dus allemaal met een simpele ochtend. Je weet wel, zo’n dag waarop de kinderen al om 6 uur stuiterend naast je bed staan. Ontbijt was een chaos (wanneer is dat niet zo?), en voor ik het wist, was het middag en liep ik nog steeds in mijn pyjama. “Vandaag doe ik niks,” zei ik tegen mezelf. Grote fout.
Onverwachte superkrachten
Net toen ik de koffie inschonk, viel de telefoon uit mijn hand en — hoppa — ik ving hem. Zonder te kijken! Dat moet toeval zijn, dacht ik. Maar daarna ging het verder: ik ving vliegende Legoblokjes, voorkwam dat mijn peuter z’n gezicht in de boter smeerde, en wist zonder enige reden precies waar de afstandsbediening was. Het voelde alsof ik in een rare film zat, maar ik werd steeds beter.
Het pyjama-paradox
Het enige probleem? Ik zag eruit als een gevallen versie van Batman in mijn verwassen pyjama, inclusief sokken met gaten. Ik bedoel, als je superkrachten krijgt, verwacht je een cool kostuum, toch? Niet een Hello Kitty-achtige outfit die aan de verkeerde kant van de wasmachine heeft gezeten. Toch voelde ik me elke minuut meer badass.
Redden wat er te redden valt
De climax kwam toen de jongste dreigde het hele huis onder te smeren met pindakaas. In slow motion dook ik naar voren en met een sierlijke zwiep wist ik de pot te redden. Mission accomplished. Met één hand had ik een peuter getemd en met de ander het avondeten op tijd gered van verbranden. De pyjama-held had z’n taak volbracht.
