Hoe eenzaam het moederschap kan zijn

Niemand vertelt je dat moederschap soms voelt als een soort sociale lockdown, maar dan zonder Netflix en met een huilende baby die de afstandsbediening heeft verstopt. Dat ontdekte Sara (32) toen ze moeder werd van haar eerste kind. Waar ze zich had voorbereid op slapeloze nachten en poepexplosies, had ze niet verwacht dat haar wereld ineens zo… stil zou worden. En nee, niet op de zen-manier.

Van volle agenda naar lege woonkamer

Sara was altijd een sociaal dier. De weekenden gevuld met borrels, spontane koffiedates en eindeloze gesprekken met vriendinnen over alles en niets. Maar toen ze moeder werd, veranderde dat. Haar dagen bestonden ineens uit voedingen, slaapjes timen en wanhopig proberen de baby zonder gegil in de kinderwagen te krijgen.

“Het voelde alsof iedereen doorging met leven, terwijl ik vastzat in een eindeloze cyclus van voeden, verschonen en proberen niet te huilen als de baby eindelijk sliep en ik toch weer wakker moest blijven om te checken of ‘ie nog ademde,” vertelt ze.

Appjes bleven onbeantwoord, uitnodigingen kwamen minder vaak en zelfs als ze wél ergens heen kon, was er altijd die logistieke nachtmerrie: flesjes, luiers, extra setjes kleding (voor haar én de baby) en de constante stress dat de baby ter plekke zou veranderen in een sirene.

“Maar je bent toch nooit alleen?”

“Het gekke is dat ik nóóit echt alleen was, maar me toch eenzamer voelde dan ooit,” zegt Sara. Dat is misschien wel het meest verwarrende aan moederschap. Je hebt een mini-mensje bij je dat je adoreert (of je tenminste gebruikt als menselijke melkfabriek), en toch voel je je soms onzichtbaar.

“Mijn man ging gewoon weer werken en had collega’s om tegen te klagen. Ik had alleen een baby die mij aankeek alsof ík de handleiding van het leven had. Spoiler: die had ik niet.”

Ze probeerde contact te maken met andere moeders, maar daar voelde ze zich soms nog eenzamer door. “In die Facebook-groepen leek iedereen óf alles perfect op orde te hebben, óf ze waren in een constante competitie wie het zwaarste leven had. Ik viel er gewoon een beetje tussenin.”

Wanneer verandert het?

Pas na een paar maanden durfde Sara toe te geven hoe eenzaam ze zich voelde. “Ik schaamde me ervoor. Ik had een prachtige baby en toch voelde ik me soms leeg. Alsof ik mezelf ergens was kwijtgeraakt tussen de hydrofiele doeken en spenen.”

Ze begon eerlijk te zijn. Tegen haar vriendinnen, tegen haar man, zelfs tegen die ene moeder op het consultatiebureau die eruitzag alsof ze óók wel een wijntje kon gebruiken. En langzaamaan veranderde er iets. Niet meteen, maar door te praten, door tóch dat appje te sturen en door haar verwachtingen wat bij te stellen, werd het makkelijker.

“Nu weet ik dat het erbij hoort. Moederschap is prachtig en dankbaar, maar soms ook fucking eenzaam. En dat is oké. Het betekent niet dat je faalt. Het betekent gewoon dat je een mens bent – eentje die af en toe een volwassene nodig heeft om tegen te praten, zelfs als het alleen maar is om te klagen over slaapgebrek en lekkende borsten.”

Dus als jij daar nu zit, met een baby op je borst en het gevoel dat je de rest van de wereld bent kwijtgeraakt: je bent niet alleen. En als het even kan, stuur die app, bel die vriendin of zeg gewoon eerlijk dat het pittig is. Wedden dat er ergens een andere moeder is die precies hetzelfde voelt?