Het vergeten moederschap: Wat als je kinderen een handicap hebben?
Moederschap is één grote rollercoaster, zeggen ze. Maar wat als het niet alleen achtbanen zijn, maar ook schommels die je keihard omver beuken? Voor moeders van kinderen met een handicap is het leven allesbehalve simpel. Dit is hun verhaal – en waarom we het moeten horen.
Als je moeder wordt, krijg je er ineens een hele club bij: de moeders op het schoolplein, bij het kinderdagverblijf of in de speeltuin. Maar voor moeders van kinderen met een handicap voelt die club vaak alsof je nooit bent toegelaten. Terwijl anderen kletsen over slaaptraining en traktaties, ben jij bezig met zorgplannen en eindeloze wachtlijsten. En dat kan knagen. Tijd om daar eens open over te zijn.
Een dag vol hindernissen
Waar andere moeders hun dag beginnen met gehaast boterhammen smeren, sta jij al voor dag en dauw in de startblokken. Medicatie, therapie-afspraken, schoolgesprekken – het moederschap met een zorgkind is een compleet andere tak van sport. Je bent niet zomaar een moeder; je bent projectmanager, chauffeur, fysiotherapeut en tolk in één.
En dan die bureaucratie. Als een ninja spring je door de hoepels van instanties, alleen om te horen dat ‘bijzondere zorg’ net buiten het vergoedingspakket valt. Je wordt er moe van, maar opgeven? Geen optie.
Eenzaamheid is het grootste obstakel
Niets voelt zo zwaar als het idee dat niemand echt begrijpt wat jij doormaakt. Andere moeders kunnen lekker kletsen over hun weekendjes weg, terwijl jij je zorgen maakt over hoe je dat rolstoelvriendelijke vakantiehuisje moet regelen. Of ze zeggen met een scheef hoofd: “Ik snap niet hoe jij dat doet, ik zou dat echt niet kunnen.”
De speeltuin is vaak geen optie, verjaardagsfeestjes zijn logistieke nachtmerries en zomaar spontaan ergens binnenlopen? Vergeet het maar. Het is alsof je op een eiland leeft, en het vasteland ligt mijlenver weg.
Kleine momenten, grote overwinningen
En toch zijn er die momenten. Het soort momenten dat je hart laat smelten en je tranen laat stromen – op een goede manier. Het eerste keer dat je kind zelf iets doet wat maanden onmogelijk leek, of de blik in hun ogen als ze jou aankijken met pure liefde. Die kleine overwinningen zijn jouw brandstof.
Waarom dit belangrijk is
We kunnen blijven roepen dat we een inclusieve samenleving willen, maar dat betekent ook: écht luisteren naar deze moeders. Hun strijd is niet minder waard, hun verhalen niet minder belangrijk. Dus de volgende keer dat je iemand tegenkomt met een zorgkind? Vraag hoe het écht met haar gaat. Want soms is gehoord worden al een overwinning op zich.
