Het ultieme horrorscenario – fietsen met twee kinderen (hoe DOEN mensen dit?)
Anne ligt er al maanden wakker van: het moment dat ze moet gaan fietsen met twee mini-kinderen. Dat moment komt tot haar ontsteltenis razendsnel dichterbij.
Iedereen heeft angsten, toch? Een van de mijne is dat ik straks moet gaan fietsen met mijn twee mini-kinderen, een baby en een peuter. Zie hier de horrorscenario’s die er al maanden door me heengaan en de bijbehorende excuses die ik verzin om het moment suprême maar uit te stellen
Ik zie ze zo vaak door de stad racen: vrouwen met een kind voor- en een kind achterop de fiets. Dan denk ik: zie je wel, zij kan het ook! En dat terwijl ze appt, belt, of gewoon echt keihard fietst! Zo moeilijk kan het toch niet zijn?
Helaas stellen deze moedig voorbeelden met niet gerust. Ik krijg al een paniekaanval als ik DENK aan het op de fiets stappen: Ik stop de hevig spartelende baby in het voorzitje (allemaal IN GEDACHTEN hè). Dan is de peuter ongetwijfeld weggerend. Dan moet ik de baby weer uit het zitje halen om samen achter de peuter aan te rennen (de baby alleen laten op de fiets lijkt me geen goed idee). Dan moet ik de baby weer in het voorzitje proppen en tegelijk met mijn benen de onwillige peuter in bedwang houden (hoe dan?!) en uiteindelijk de loodzware peuter ook nog eens in het achterzitje tillen. Als mijn gedachten eenmaal bij dit punt zijn aanbeland, baad ik in het zweet en roep ik stilletjes om hulp.
Zitten alle kinderen eenmaal vastgesnoerd op de fiets, dan begint het tweede nachtmerriescenario. We vallen met z’n allen om. Bloed, bulten, tranen, schreeuwen, schrammen: mijn fantasie haalt alles uit de kast om dit moment zo angstaanjagend mogelijk te maken. En dan weer overeind komen hè! Twee kinderen van de stoep schrapen, de fiets weer rechtop zetten en dan begint heel het voorgenoemde scenario weer van voren af aan.
Koortsachtig zoek ik naar excuses die duidelijk maken dat ik het gewoon echt niet kan. Dat ik fysiek niet geschikt ben voor fietsen met kinderen. Mijn voornaamste argument is dat ik er te klein en te dunnig voor ben. Ielig, zeg maar. Maar toen ik te rade ging bij andere kleine, dunnige vriendinnen met twee kinderen, bleek dat ze het fietsen geen enkel probleem vinden. Ze doen zelfs alsof ze nog nooit zoiets makkelijks hebben gedaan. Tsss.
Omdat mijn fysieke toestand blijkbaar geen belemmering is, schuif ik de schuld af op mijn fiets. Die heeft namelijk een enkele standaard. Dat kàn dus echt niet, want dan valt ‘ie gewoon om als je de kinderen op de fiets zet. Dat vond zelfs de fietsenmaker! En hij had voor mij wel een dubbele standaard gemonteerd, maar toen zweefde het voorwiel weer een halve meter boven de grond, en dat kan dus ook gewoon echt niet, want dan draait het stuur alle kanten op met de baby in het voorzitje. Dat is dus echt hàrtstikke gevaarlijk! Vond zelfs de fietsenmaker! Dus nu zit er weer een enkele standaard op. Waarmee je dus so-wie-so geen kinderen op je fiets kan zetten.
Nóg een overduidelijk voorteken dat mijn fiets me gaf: een dag voordat ik voor het eerst met de peuter achterop wilde gaan fietsen, bleek het achterzitje niet op mijn bagagedrager te passen. Dat achterzitje lag al maanden klaar in de berging om gemonteerd te worden, maar het kwam effe niet in me op om het ook daadwerkelijk te doen. Hè wat jammer nou (Lees: veegt zweet van voorhoofd en zucht diep van opluchting), nou moet ik wéér met de bus!
En als laatste: zelfs de baby werkt mee, ehh, tegen. Hij besluit zich zeer, zeer langzaam te ontwikkelen. En kan dus met 11,5 maanden nog niet eens zitten. En mag dus nog NIET in een fietsstoeltje. HOERA! Eehhh, ik bedoel, gèts wat onhandig.
Ik zie dus nog maar één oplossing. Iets wat ik me lange, lange tijd niet voor mogelijk had gehouden. Maar echt, ik verlang, smacht, nee sméék om een bakfiets. Al mijn problemen zijn voor altijd opgelost, als ik maar een bakfiets heb, dat weet ik zeker. En dan word ik het soort moeder wat tot voor kort bij ons thuis uitsluitend als scheldwoord werd gebruikt: een echte, onvervalste bakfietsmoeder. Ha!
Lees ook: Ode aan de naar-school-fiets-moeder
