Het mysterie van de verdwenen koekjes
Ik wist zeker dat ik het pak koekjes had weggelegd – bovenop de kast, ver buiten het bereik van mijn kleine Houdini. Maar toen ik terugkwam, was het pak open. Leeg. En midden in de kamer zat mijn dreumes, mond vol kruimels, met een onschuldig gezicht dat alleen maar zei: “Koekjes? Welke koekjes?”
Een slimme dader laat geen sporen na
Ik keek rond. Geen stoelen verschoven. Geen verdachte stapels kussens die als opstapje hadden kunnen dienen. Hoe had dit kind van nog geen meter hoog die koekjes te pakken gekregen? Had ze een klimmend talent ontwikkeld? Een geheime bondgenoot in de vorm van de kat? Of – en dit leek steeds waarschijnlijker – was ze gewoon slimmer dan ik?
Betrapt (en totaal niet onder de indruk)
De waarheid kwam aan het licht dankzij de babyfoon met camera. Toen ik de beelden terugkeek, zag ik hoe mijn dreumes met uiterste precisie een lange pollepel gebruikte om het pak naar zich toe te schuiven. Een volmaakte roof, zonder enige aarzeling. En het mooiste? Toen ze me ontdekte, lachte ze alleen maar en klapte in haar handjes alsof ze net een Oscar had gewonnen.
Conclusie: ik ben de zwakste schakel
Ik moest toegeven: mijn kind had me te slim af geweest. Ik probeerde nog een preek over eerlijkheid en goed gedrag, maar mijn dreumes gaf me alleen een vet vieze knuffel en zei iets wat klonk als “koek!” voordat ze vrolijk wegliep.
Ik zuchtte. Ik had misschien een koekjesdief in huis, maar dan wel de schattigste ooit.
