‘HELP! Ik slaap niet meer’

“Het is 03:27. Ik staar naar het plafond. Naast me hoor ik het rustige, vredige gesnurk van mijn man, diep in dromenland. Een paar meter verderop ligt de oorzaak van mijn slapeloosheid: onze kleine baby, schijnbaar ook in diepe slaap, maar vergis je niet, dit is een tijdbom. Ik voel het. Binnen nu en — ik gok — dertig minuten, gaan die oogjes weer open. Dan begint het ritueel opnieuw.

In de eerste weken dacht ik nog dat het erbij hoorde. Slaaptekort is onderdeel van het ouderschap, toch? Een soort initiatierite. Maar niemand waarschuwde me voor hoe weinig je daadwerkelijk slaapt. Ik bedoel, zelfs een gedetineerde krijgt nog meer slaap dan een nieuwe moeder. Vroeger dacht ik altijd dat zes uur slaap weinig was. Ha! Nu lijkt zes uur aan één stuk slapen een onbereikbaar sprookje. Ik droom er niet eens meer over, want ja… ik slaap niet.

Marathon zonder finish

De meeste nachten lijken nu een soort marathon zonder finish. Mijn baby huilt, ik sta op. Borstvoeding. Flesje. Luier verschonen. Inbakeren. Weer borstvoeding. Weer proberen te slapen. En net als ik mijn ogen sluit, begint ze weer. Het is alsof ze een zesde zintuig heeft waarmee ze precies weet wanneer ik in slaap dreig te vallen.

“Hoe doe je het toch allemaal?” vragen mensen vaak bewonderend. En ik lach een beetje schaapachtig, want diep vanbinnen weet ik het zelf ook niet. Ik functioneer op automatische piloot. Maar de waarheid is, het is een wonder dat ik nog rechtop kan lopen. Soms vang ik mijn eigen spiegelbeeld op en vraag me serieus af of ik per ongeluk aan een zombiefilm meedoe.

De effecten van chronisch slaaptekort zijn een fascinerend fenomeen. Zo betrapte ik mezelf laatst op een moment waarop ik de waterkoker probeerde aan te zetten met mijn telefoon. Serieus. En de keren dat ik het boodschappenlijstje heb geschreven en vervolgens zonder de helft van de spullen thuis kwam? Ik wil er niet eens over beginnen.

Mijn brein voelt als een verzameling van dichte mistbanken. Dingen die ooit simpel leken — zoals zinnen afmaken of bedenken wat ik in vredesnaam de hele dag gedaan heb — zijn ineens uitdagende puzzels. Zelfs mijn lievelingsserie, die ik normaal gesproken woord voor woord kan citeren, voelt nu alsof ik het voor het eerst zie. En laat me niet beginnen over het plannen van een simpel uitje. In mijn hoofd is dat nu vergelijkbaar met het organiseren van een internationale topconferentie.

Het wordt beter

Mijn man, die trouwens wél gewoon lijkt te slapen alsof er niets aan de hand is, probeerde me laatst gerust te stellen. “Het wordt beter,” zei hij. “Dit is maar tijdelijk.”
Tijdelijk, ja. Maar dat maakt het niet minder frustrerend. Want zeg nou zelf, wanneer je voor de vierde keer in één nacht een slapende baby probeert neer te leggen zonder dat ze weer wakker schrikt (serieus, waarom zijn baby’s altijd zo gevoelig als ze net slapen?), dan voelt ‘tijdelijk’ als een eeuwigheid.

En dan dat slaaptekort. Oh, dat heerlijke slaaptekort. Het is een hardnekkige metgezel die zorgt voor die prachtige momenten waarop je midden in een zin vergeet wat je aan het zeggen was. Of dat je, zoals ik laatst deed, de kat bijna een flesje wilde geven omdat ik op automatische piloot stond. (In mijn verdediging, het was vroeg. En de kat miauwde.)

Maar, eerlijk is eerlijk, soms, héél soms, is er dat magische moment. Het moment waarop ik even lig te kijken naar mijn slapende baby, die eruitziet als een klein engeltje. Dan vergeet ik even de wallen onder mijn ogen en het feit dat ik het verschil tussen dag en nacht kwijt ben. Dan denk ik: “Oké, misschien is het de vermoeidheid toch waard.”

Maar hé, vraag het me niet over een paar uur, als ik voor de vijfde keer die nacht uit bed moet.

Het is nu 03:45. En jawel, daar gaat ze weer. Tijd om mijn bed voor de honderdste keer te verlaten. Wie heeft er eigenlijk slaap nodig? Zolang de koffie maar sterk genoeg is, kom ik de dag wel door, toch?

Of ik slaap over tien jaar weer bij, dat kan ook.”

Lees ook: 40 Signalen dat je lijdt aan chronisch slaapgebrek