Goede ouders hebben vaak een lage weerstand (…en zijn nu dus verkouden!)

Femke doet al drie jaar enorm haar best om een goede tot perfecte ouder te zijn. Empathisch. Begripvol. Geduldig. Zichzelf soms wegcijferend voor de noden van het kind. Nu is echter uit onderzoek gebleken dat het immuunsysteem van de beste ouders het eerst naar de knoppen gaat. Lekker dan.

Ik kijk wel eens naar mezelf en denk dan: “Ik lijk wel gek. Ik heb één kind en ben daar de hele dag mee bezig. Vroeger had je gezinnen met acht kinderen. Echt niet dat die moeder de hele dag achter zo’n 3-jarig kind aan liep te rennen.” Maar goed, dan roep ik mezelf weer tot de orde. Ik heb geen acht kinderen en het is geen 1918 meer. De kinderen uit die grote gezinnen omstreeks 1918 voedden zichzelf grotendeels op en kwamen daar waarschijnlijk soms ook emotioneel gemankeerd uit. Bovendien, ga er maar aan staan: in deze tijdsgeest, in deze maatschappij, je kind zo opvoeden zoals je opa en oma je moeder ooit hun kinderen grootbrachten. Rechtlijnig, streng en zonder gelul. Dat kan ik dus niet. Ik dacht dat ik het kon, maar ik kan het niet. Dus ik ga honderd keer kijken als Max ligt te huilen en niet wil slapen, als Max kwaad is vraag ik wat er is en probeer ik het op te lossen, als Max ziek is dan zeg ik alles af, ik knuffel hem, ik stoei met hem, ik troost hem als hij valt, ik troost hem als ‘ie om niks huilt, als hij niet wil dat ik wegga ’s morgens van de kinderopvang dan blijf ik extra lang hangen (en kom vervolgens te laat op m’n werk). Kortom, ik doe wat alle ouders heden ten dage doen als het op hun kinderen aankomt.

Lees ook: Helicopterouders, ga eens landen! De kindertijd is overrated.

Onderzoek heeft inmiddels wel laten zien dat kinderen van empathische ouders daar wel bij varen: ze krijgen minder te maken met depressies en agressie en zijn zelf ook empathischer. Maar ondertussen blijkt dat de gezondheid van hun ouder te wensen overlaat. Researchers van de Nortwestern University ondervroegen 247 ouderparen en hun kinderen over in hoeverre de ouders zich konden verplaatsen in de gevoelens van de kinderen en er werd ook bloed afgenomen. De empathische ouders en hun kinderen bleken beiden goed af op het psychische vlak. De kinderen hadden daarbij ook nog eens een heel goed immuunsysteem, maar voor hun ouders  gold dit helemaal niet: zij bleken vatbaar voor allerlei virussen en dus een lage weerstand te hebben.

Hoe kan dit? Empathie betekent dat je je eigen gevoelens aan de kant te zet om je op een ander te richten en dat zorgt voor meer stress en lagere weerstand. Dat is al langer bekend. Omdat je als ouder altijd bereid bent om dat extra stapje voor je kind te zetten en daardoor je eigen activiteiten, of slaap, of sport, of etentjes on hold zet, kun je verwachten dat dat ergens zijn tol gaat eisen. Familietherapeuten hameren er dan ook op dat het fantastisch is wat ouders tegenwoordig over hebben voor hun kinderen, maar dat ze zich niet schuldig moeten voelen om wat tijd voor zichzelf in te plannen. Het is niet egoïstisch om een avondje met vriendinnen de stad in te gaan of om twee keer per week te gaan sporten. Dat is juist heel belangrijk voor je mentale en fysieke gesteldheid.

Ik ben op dit moment zwaar verkouden. En gisteren was ik verkouden én had ik alle symptomen van een buikgriep. Sinds ik een kind heb, ben ik heel vaak ziekig. En ik zie bij de ouders in mijn omgeving hetzelfde. We vertellen elkaar allemaal dat het komt door al die virussen en bacteriën die onze kinderen meenemen van de crèche. Dat zal ergens ook wel kloppen, maar aan de andere kant zou je denken dat wij niet elke griep die ons kind heeft over hoeven te nemen, aangezien wij al dertig-plus jaren weerstand hebben opgebouwd. Nu ik weet van dit onderzoek van de Northwestern University zie ik waar de boel mank gaat. Het empathische ouderschap geeft onze kinderen veel, maar neemt ook veel van ons ouders. Laten we de balans goed in het oog houden. En vooral: gezond blijven. Daar hebben die schattepetatjes ook wat aan, niet waar?

Lees ook: Gezin in paniek, want mama is ziek!