Niet omdat het moet, maar het omdat het kán! Everything goes. Toch?
We leven in een maatschappij van mogelijkheden. Was nog niet zo lang geleden alles strak omlijnd en afgebakend, tegenwoordig kan en mag bijna alles. We kunnen alles worden wat we willen, overal naartoe gaan en alles doen waar we zin in hebben. Fijn, toch? Ja, op zich wel natuurlijk. Maar slaan we zo langzamerhand niet een beetje door? Vala vraagt het zich weleens af.
Op de cover van de LINDA van deze maand staat Linda de Mol, 51 jaar, afgebeeld met een dikke zwangere buik. Nep natuurlijk, want Linda is niet zwanger, maar gewoon ter illustratie van de niet-omdat-het-moet-maar-omdat-het-kan-samenleving. Niks lijkt namelijk meer onmogelijk. Vorige week schreven we nog over Janet Jackson, die op 49-jarige leeftijd aankondigde dat ze zwanger is. Nog niet zo lang geleden zou ze een soort freak of nature en bovendien een levende schande zijn geweest, nu halen we eigenlijk slechts nog onze schouders op en denken we ‘good for her’. Vrouwen die al lang en breed oma hadden kunnen zijn, reizen af naar andere landen om eitjes te kopen om hun kinderwens te vervullen. Mannen die hun gezin verlaten beginnen zonder scrupules een tweede leg bij een nieuwe vrouw, we trouwen op tv met volslagen vreemden, hebben open relaties, swingen ons een slag in de rondte in parenclubs, of krijgen als single vrouw een kind met twee homo’s. Everything goes. Lange leve de vrijheid en de lol. Toch?
Lees ook: ‘Sharenting’: TMI, of juist nie?
Tja, ik weet het allemaal zo net nog niet, hoor. Ik dacht dat ik best wel progressief was, maar als ik dan zo’n bericht over Janet Jackson lees, kan ik mijn verbazing toch niet onderdrukken. Schreef Femke nog dat zij het eigenlijk wel toejuicht, want als het kan, waarom dan niet, maar er bekruipt mij persoonlijk toch een beetje een raar gevoel van. De natuur en het leven hebben ons toch tenslotte niet voor niets bepaalde grenzen opgelegd? Dat wij als mensen inmiddels zo ver zijn dat we die grenzen kunnen manipuleren, wil dat dan ook meteen zeggen dat we dat maar moeten dóen? Is het verstandig, of logisch, om na je 50ste nog zwanger te raken en daarvoor hemel en aarde te bewegen omdat het niet meer vanzelf gaat? Om je lichaam, dat dus blijkbaar aangeeft dat het niet langer geschikt is om te baren, een baby op te dringen, gewoon omdat jij je zinnen daarop hebt gezet? Ik heb de neiging om te denken van niet.
Is het een goed idee om je relatie op de proef te stellen op Temptation Island? Is het verstandig om een groot gezin te stichten als je in de bijstand zit? Moet je je een nieuw lijf laten aanmeten door de plastisch chirurg, omdat de tand des tijds een beetje aan je begint te knagen? Mijn eerste impuls is om meteen ‘nee!’ te roepen, maar het is natuurlijk allemaal niet zo zwart-wit, of überhaupt maar eenvoudig. Bovendien moet ik zelf al helemáál niet roomser dan de paus doen. Want in principe was ik namelijk ook niet van plan om te gaan scheiden, maar dat is toch gebeurd. En binnenkort heb ik drie kinderen van twee mannen, iets wat niet zo lang geleden ook bepaald niet comme-il-faut was. Maar het kon, dus heb ik het gedaan. Zo simpel is het.
Ik zou op mijn 50ste geen baby meer willen, ik heb geen behoefte om naar een parenclub te gaan en ik zou ook mijn bevalling niet live streamen op Facebook (echt, het gebeurde deze week) maar ieders grenzen zijn persoonlijk. Dus wat ik raar en misschien stiekem een beetje belachelijk vind, hoeft dat voor een ander helemaal niet te zijn. Toch blijft het de vraag in hoeverre we met de wetten van het leven kunnen spelen en wat nog geoorloofd is en wat eigenlijk niet meer. Is ‘omdat het kan’ een vrijbrief om alles dan dus ook maar gewoon te doen? Zijn we grenzeloos geworden en zal dat uiteindelijk een aantal bittere vruchten afwerpen? Of is dit gewoon het leven en de evolutie en zijn grenzen er om opgerekt te worden? Wie weet, over 20 jaar wonen we allemaal in naaktcommunes, heeft ieder kind minstens vijf potentiële vaders en zien we er op ons 65ste nog uit als 25. Het zou zomaar kunnen. Maar stiekem vrees ik dat ik daar toch iets te ouderwets voor ben.
Lees ook: Waarom we een voorbeeld kunnen nemen aan de zwangere Janet Jackson.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
