Gestoord of geweldig? Met een 5 maanden oude baby op vakantie naar Vietnam
Heb je eenmaal een kind, dan is het gedaan met verre reizen met een rugzak. Annemieke denkt daar anders over; haar baby gaat gewoon lekker mee backpacken.
“Zijn jullie nou helemaal gek geworden?!” vraagt schoonmama. “Ik vind het onverantwoordelijk en wil het niet hebben.” Gelukkig heeft ze daar nul komma niets over te zeggen. Onze vakantieplannen zijn nog altijd onze eigen zaak. “Hoe hebben jullie dat in hemelsnaam kunnen boeken?” vervolgt ze. Voordat ik kan antwoorden dat het een combinatie was van drie glazen wijn en ontevredenheid over dat we sinds we ouders geworden zijn, nooit meer iets ondernemen, hangt K. een lulverhaal op over dat ‘ie zijn dochter de hele wereld wil laten zien. “Maar begin dan bij Frankrijk,” jammert zijn moeder. “Vietnam is een onveilig, onvriendelijk en onhygiënisch ontwikkelingsland.” Waarschijnlijk ziet schoonmama ons liever met z’n allen naar Centerparcs gaan. Helaas, we hebben de tickets al geboekt. “Maar je kúnt niet rondreizen met een baby van vijf maanden. Daar is ze nog veel te klein voor.”
‘Ze hebben daar ook baby’s’
Dat Zoë nog zo klein is, is juist een enorm voordeel. Nu past ze nog in de draagzak en kunnen wij er een hele dag mee rondlopen zonder gelijk een rughernia te krijgen. Ze kan nog niet kruipen, dus geen gedoe met in het gangpad van het vliegtuig achter je baby aanrennen, een hartverzakking krijgen omdat ze ‘zelluf’ wil oversteken in het centrum van Hanoi of naar het ziekenhuis moeten omdat ze op straat in een roestige spijker gekrabbeld is. Aangezien ze alleen borstvoeding krijgt, hebben we ook geen problemen met vervuild kraanwater, vieze slablaadjes en ander diarree-opwekkend voedsel. Ze kan nog niet praten, dus geen gezeik over dat ze liever naar Disneyland gaat dan een tempel bezoekt. Of dat ze per se een hele sloot aan favoriete knuffels, lievelingsboeken en andere speeltjes mee wil nemen omdat ze zonder die troep niet kan slapen. Ik ben geen expert hoor, maar volgens mij reist het makkelijker met een baby dan met een peuter of kleuter. Bovendien vliegen kinderen tot 2 jaar gratis, reden genoeg om dat ticket te boeken. Ik snap schoonmama’s bezwaren niet helemaal. We gaan niet naar de maan; we gaan naar Vietnam. Ze hebben daar ook baby’s hoor.
Concessies doen
Mijn ouders vonden onze last-minute reis ook niet zo’n strak plan, maar om een andere reden. “Drie weken, dat is toch veel te kort? Zou je niet liever drie maanden gaan, dan kun je wat meer rondreizen?” vroeg mijn moeder. Super idee, maar we kunnen het de hond niet aandoen langer van ons gescheiden te zijn. Dus werden het drie weken. Verantwoordelijke ouders die we zijn, doen we wel meer concessies deze vakantie. Zo gaan we niet op jungletrek, vermijden we Full Moon party’s en zullen we in hotels met klamboe en airco slapen in plaats van in een hangmat op het strand. K. koopt liters desinfecterende handgel en zoekt reizigersadviesfora af naar gezondheidsadviezen en babyvriendelijke anti-muggenspray – alle plaatsen met een hoog malariarisico worden meteen tot verboden gebied verklaard. Zo onverantwoordelijk zijn we nou ook weer niet.
Zijn we egoïstisch?
Toch vinden de meeste mensen het een beetje raar, zo’n verre reis met baby. En krijgen we reacties als: “Zoë is nog te jong om het zich te herinneren, ze heeft er nog helemaal niets aan!” Uh nee, inderdaad, daar heb je gelijk in. Ik zou wel een verhaal op kunnen hangen over hoe we ons kind al op jonge leeftijd kennis willen laten maken met verschillende culturen, haar willen tonen dat er kindjes op deze wereld zijn die het niet zo goed hebben en een kleine openminded globetrotter willen creëren met een passie voor avontuur, maar dat zou allemaal gelul zijn. We doen dit namelijk niet voor haar, maar voor onszelf. Heel egoïstisch ja. De baby is gewoon baggage. Maar is dat zo erg? Voor onze baby maakt het geen bal uit waar we zijn. Zolang ze regelmatig gevoed en geknuffeld wordt en iedere paar uur een schone luier krijgt, zouden we wat mijn dochter betreft evengoed naar Timboektoe op vakantie kunnen gaan als in onze eigen achtertuin.
Doemdenkers
‘Wat als ze daar ziek wordt?’ ‘Het is wel heel lang vliegen.’ ‘Zijn de accommodaties daar wel babyproof?’ ‘Babyjetlag is verschrikkelijk; dan is ze helemaal uit haar ritme.’ Jeetje, wat een doemdenkers allemaal. Babyjetlag, hahaha, een voordeel van het feit dat onze dochter totaal geen ritme heeft, is dat ze ook niet gewend is aan een bepaald tijdschema. Lachend wuif ik alle bezwaren weg. Totdat ik een week voor vertrek een harde bobbel in Zoë’s onderkaak voel: het eerste tandje. Fuck, die dingen horen toch pas met een halfjaar te komen?! Mijn baby kwijlt alles onder, overstrekt zich en heeft verhoging. Ze krijst iedere dag vier uur lang en jengelt de andere 20 uur. Ik ben toe aan vakantie, maar vrees dat ik op deze reis weinig rust ga krijgen. Kunnen we dat vliegticket naar Ho Chi Min nog omboeken naar een midweek in een huisje op de Veluwe? Misschien had schoonmama toch gelijk. Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen?!
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Marcel heeft er maling aan en doet het gewoon: vliegen met een kind
