George Clooney gaat er wél uit ’s nachts
George Clooney gaat ’s nachts elke drie uur zijn bed uit voor zijn tweeling, zo vermeldde RTL Nieuws onlangs. Maar… waarom is dat eigenlijk nieuws, vraagt Janneke zich af.
Onlangs las ik een bericht op RTL Nieuws, waarin stond dat George Clooney ’s nachts elke drie uur zijn bed uit gaat, sinds zijn tweeling is geboren. In eerste instantie vond ik het wel leuk nieuws, want: ik heb ook een tweeling en ik drink heel vaak Nespresso. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe vreemder ik het bericht vond. Want: zou het niet eigenlijk de normaalste zaak van de wereld moeten zijn dat een vader er ’s nachts uit gaat voor zijn pasgeboren kinderen? Waarom wordt zoiets vanzelfsprekends tot een nieuwsfeit verheven? Stel dat George Clooney een vrouw was, was het dan ook nieuws geweest? Ik heb voor de zekerheid even een zoektocht over het internet gedaan, maar ik heb nergens een bericht kunnen vinden waarin staat dat Beyoncé er elke nacht uitgaat om haar tweeling te voeden. Waarom niet? Omdat dat blijkbaar geen nieuws is. Want een moeder die er ’s nachts uit gaat voor haar kinderen – dat is blijkbaar wél vanzelfsprekend.
Lees ook: Vaders, ga er eens wat vaker uit ’s nachts (en red je relatie).
En daarmee wil ik niet alle jonge vaders om de oren slaan die ’s nachts níet elke drie uur hun bed uit gaan. Ik weet heus wel dat niet alle mannen George Clooney zijn. George Clooney is ten eerste helemaal niet meer jong – ik bedoel: hij zou prima met vervroegd pensioen kunnen gaan en fulltime gaan vaderen – en ten tweede: het is voor hem waarschijnlijk financieel wat makkelijker dan voor de gemiddelde Nederlandse vader om een paar maandjes onbetaald verlof op te nemen. Het probleem zit ‘m in de Nederlandse norm die hier nog altijd heerst: een vader wordt geacht drie dagen nadat hij vader is geworden, weer op kantoor te zitten om daar te presteren alsof er niks is gebeurd. Niet heel verwonderlijk dus dat niet elke vader er elke drie uur uit gaat ’s nachts. Dat George Clooney het wél doet, is dus nieuws.
De druk die hier in Nederland op vaders ligt, is best groot. En daarmee ook de druk die op de moeders ligt. Want wie moet er ’s nachts elke drie uur haar bed uit als manlief zijn nachtrust nodig heeft omdat hij morgenochtend weer een conference call heeft? Juist, mama. Die er drie dagen geleden nog één of meer baby’s heeft uitgeperst. De vaders kunnen daar weinig aan doen, zij doen óók wat ze kunnen. Neem mijn eigen vriend. Hij begon vrijwel direct na de kraamweek met een nieuwe baan. Onderhandelen of hij misschien later zou kunnen beginnen was geen optie, want ‘dan ging de baan naar iemand anders toe’. Met twee dagen vaderschapsverlof als de maatschappelijke norm, kwam het niet bij mijn vriend (of bij mij) op om daar tegenin te gaan. Terwijl het natuurlijk een vrij bizarre eis is, en als mijn vriend een vrouw was geweest had hij het bedrijf kunnen aanklagen wegens zwangerschapsdiscriminatie. Maar als aanstaande vader heb je het blijkbaar allemaal maar te slikken. Gewoon niet zeiken, maar hup, aan de slag. Je hebt toch een vrouw die voor de kinderen kan zorgen? Ik vind dat vreemd, want ik weet niet beter dan dat mijn vriend en ik die kinderen sámen hebben verwekt. En ik vind de vaderrol precies even belangrijk als de moederrol. Dat er in een verder vrij progressief land nog steeds zoveel ongelijkheid kan heersen, blijf ik schrijnend vinden.
Vaders ontwikkelen – zo blijkt uit onderzoek – een betere band met hun kinderen als ze langer vaderschapschapsverlof hebben gehad, en ook nemen ze meer taken op zich in het huishouden – voor de rest van hun leven. Maar het belangrijkste effect van langer vaderschapsverlof zou wat mij betreft zijn, dat vrouwen in die eerste weken na hun bevalling langer kunnen worden ontzorgd. Dat lijkt mij geen overbodige luxe. Zoals journalist Marije Veerman afgelopen juli onthulde in haar schokkende artikel in Linda: maar liefst 1 op de 4 vrouwen krijgt na een bevalling last van urineverlies en 40-60% van de vrouwen krijgt een vaginale verzakking, nog los van een aantal andere ernstige complicaties. En dan is er nog 14% van de Nederlandse vrouwen die een keizersnede krijgt, met alle mogelijke complicaties van dien – onder meer scheuren van de baarmoeder, ernstige inwendige bloedingen, ontstekingen, darmproblemen, rugklachten en pijn bij het vrijen. Natuurlijk, er zijn vrouwen in Nederland die een relatief makkelijke bevalling hebben of snel herstellen van hun keizersnede. Er zijn ook vrouwen voor wie er voldoende hulp van familie of vrienden is als hun man na een paar dagen weer aan het werk moet. Maar ik denk dat die hulp voor veel jonge moeders tekortschiet en dat ze te zwaar belast worden in de eerste zes weken na de bevalling. Waardoor een groot aantal vrouwen met een fysieke achterstand aan het moederschap begint (en uiteindelijk ook weer aan het werk gaat, althans, de meesten van hen). Velen van hen blijven járen sukkelen met hun gezondheid, voelen zich futloos of gewoon uitgeput. Dat zou niet nodig hoeven zijn.
Het bedrijf waar mijn vriend destijds werd aangenomen, heeft inmiddels een maand vaderschapsverlof ingevoerd. Voor ons kwam het helaas te laat, maar het biedt in elk geval hoop voor toekomstige jonge vaders. Tenminste – mits er in de nabije toekomst veel bedrijven zullen volgen die ook inzien hoe belangrijk het is om de rol van vaders serieus te nemen. Zodat het uiteindelijk de normaalste zaak van de wereld wordt dat vaders ’s nachts hun bed uit gaan om hun vrouw bij te staan. Al dan niet met behulp van een kop Nespresso.
Lees ook: De 24 voorwaarden van de Club van Uitgeputte Ouders.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
