Geniet (ondanks alles) van je kinderen, nu kan het nog
Ja, het ouderschap is een rit in de meest bizarre achtbaan die je ooit bent tegengekomen. Maar geniet ondanks alles toch maar van de rit, is Jannekes dringende advies.
Bloedchagrijnig werd ik ervan, als mensen ‘geniet ervan’ op het geboortekaartje hadden geschreven, net nadat ik een tweeling op de wereld had geslingerd. Genieten, wanneer dan? In de halve minuut die ik voor mezelf had net nadat de ene zich een melkcoma had gedronken en ik de andere ging aanleggen aan de borst die nog over was? Tijdens de driekwartier slaap die ik per nacht kreeg? Of terwijl ik ruziede met mijn man over wie het minst geslapen had of waarom er in vredesnaam geen koffie meer in huis was?
Het eerste jaar was ik zo verschrikkelijk moe dat het hele woord genieten gewoonweg niet voorkwam in mijn vocabulaire. Na sommige nachten sleepte ik mezelf de dag door, dromend over de dag dat mijn kinderen zelfstandig naar school zouden kunnen fietsen en mij ontbijt op bed zouden serveren op zondagochtend.
Die ene waarheid over het moederschap
Maar toen had ik die ene waarheid over het moederschap nog niet ontdekt: dat de dagen weliswaar lang kunnen zijn, maar dat de jaren voorbij vliegen. Ik knipperde even met mijn ogen en dat eerste jaar was achter de rug. En toen ook het tweede, het derde, het vierde… Toen ze naar school gingen, ontstond er wat meer tijd en ruimte, maar voor ik het wist was ik opnieuw zwanger en vlogen de jaren opnieuw voorbij.
Inmiddels is de tweeling acht jaar oud en vraag ik me wanhopig af waar de tijd is gebleven en hoe het toch mogelijk is dat ik over twee jaar twee tieners in huis heb. En hoewel ik achtjarigen fantastisch vind – ze maken woordgrapjes, ontwikkelen uit het niks geheel eigen talenten, ontdekken hun eigen stijl en weten over sommige dingen ineens meer dan jij – toch mis ik soms die schattige kleine meisjes in hun lieve jurkjes die Frozen-liedjes zongen, tanden wisselden, en nog af en toe een woord verhaspelden. Die op schoot klommen met vieze handjes, natte kussen gaven en in slaap vielen in de bakfiets. Die op je af kwamen rennen als je ze een halve dag niet had gezien, met een overgave alsof je op wereldreis was geweest.
Ineens is het voorbij, die tijd dat ze echt klein zijn. De badkamer die in een waterballet verandert, vieze plakhandjes op de ramen, chocotoeten als ze hun boterham op hebben, prinsessenjurken, en dat jij, mama, altijd de liefste bent. Ineens willen ze stoer zijn, moet je weg als ze aan het spelen zijn en ben jij, mama, soms gewoon de stomste.
Een doosje in mijn hart
Ja, nu ze acht zijn, zie ik pas goed hoe de tijd door mijn vingers is geglipt en vraag ik me af of ik wel genoeg genoten heb. Ik heb zeker wel mijn best gedaan. Niet alleen om een goede moeder te zijn, maar ook om de kleine, mooie momentjes te omarmen (ik ging ze vastleggen op mijn Instagram om mezelf eraan te herinneren hoeveel moois het moederschap te bieden heeft, ook op dagen dat het even tegenzat) – hoe kort ze soms ook duren. Ik probeerde ze vast te grijpen, die lieve, schattige momenten, ergens in mijn hart in een doosje te stoppen om voor altijd te bewaren.
En toch, soms nam ik me voor om een lieve uitspraak van ze op te schrijven, en was ik die de volgende dag alweer vergeten. Soms maakte ik wel een foto, maar was het moment zelf me nog duizend keer dierbaarder. Soms verviel ik in routines, of verlangde ik terug naar een leven waarin ik zomaar de deur achter me dicht kon trekken om iets voor mezelf te gaan doen. Soms was ik blij als ze naar de opvang waren en ik gewoon weer een dagje kon werken. Want ja, ik doe mijn best om te genieten, maar ik ben, net als alle moeders, ook maar een mens. En zelfs nu ik weet hoe hard de jaren voorbijvliegen, verlang ik soms naar het einde van een chaotische dag.
Een boodschap die erin hakte
Vandaag zag ik een filmpje voorbijkomen op Instagram met daarin de tekst: ‘Even een reminder dat 75% van de tijd die je met je kinderen zult doorbrengen voorbij is tegen de tijd dat ze 12 zijn. En 90% daarvan is voorbij tegen de tijd dat ze 18 zijn.’ Jeetje, die hakte erin, zeg. Als de komende acht jaar net zo voorbij vliegen als de vorige acht, dan zit het merendeel van onze tijd samen er straks op. En iets soortgelijks geldt ook voor jou. Ja misschien zit jij nog middenin dat eerste heftige jaar met nul slaap en lekkende tieten. Of in de terror-peutertijd waarin je om de haverklap wordt aangevallen door je peuterzilla.
Misschien denk je nu: wat een sentimenteel gedoe, Janneke – of: dat zullen we nog wel eens zien. Maar geloof me, op een dag – sneller dan je denkt – sta jij waar ik nu sta en zul je beseffen dat ik gelijk had. Tijd vliegt als je kinderen hebt. Kinderen van nu zijn bovendien sneller wereldwijs dan wij vroeger. Schattigheid heeft een eindtijd. En er kan nu eenmaal weinig op tegen twee lieve, kleine armpjes om je nek, de ondeugende glimlach van een dreumes of een slapend kind op je schoot. Dáárom schrijven mensen ‘geniet ervan’ op dat geboortekaartje: omdat ze er spijt van hebben dat ze dat zelf te weinig hebben gedaan.
Dus mijn advies: neem vandaag wat gas terug. Wees in het moment. Ja, ook al heeft je peuter in zijn broek gepoept, zet je baby het op een krijsen tijdens het huiluurtje of lig je op je knieën spaghetti tussen de kieren van het parket uit te krabben. Zie dan ook die schattige roze wangetjes van je baby, de guitige pretoogjes van je peuter, de liefdevolle blikken van je partner met wie je zojuist nog ruzie stond te maken. Ook al besef je het nu niet, deze jaren zijn goud. Voor je weet zijn ze voorbij en resten je alleen nog de foto’s en het weemoedige gevoel dat het je niet gelukt is om de tijd stil te zetten.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
