Geen kinderen willen is geen schande
In principe zijn we op deez’ aard om ons voort te planten. Want, hoe geëvolueerd ook, mensen blijven toch een beetje beesten. Gaat heen en vermenigvuldigt u, dat is de crux van het bestaan. Maar sommige mensen, die willen gewoon geen kinderen. En, hoe ‘onnatuurlijk’ ook, dat kan Vala best begrijpen.
Mijn beste vriendin is kinderloos. En dat blijft ze ook. Zij en haar vriend leiden een hip en vrij leven in de hoofdstad, in een appartement waar een kind binnen de kortste keren van de wenteltrap af zou donderen, een spectaculair gat in het hoofd zou stoten aan de koffietafel van tropisch hardhout en ongetwijfeld zou stikken in de zelfgemaakte biologische gnocci met cashewnoten die er ‘s avonds geserveerd wordt. Want in zulke huizen wonen mensen die geen kinderen hebben. Die kunnen na het werk de hele avond op e-Bay om designmeubels te scoren en dagelijks naar de biosuper omdat ze graag vergeten groenten willen eten. Mijn vriendin heeft meer behoefte haar maag te vullen met pastinaak dan haar baarmoeder met spermatozoïden. En ach, daar is best wat voor te zeggen.
Lees ook: Van kinderen word je vergeetachtig en dom.
“Vind jij dat nou niet raar?” vroeg de papa van de Terroristen weleens aan mij, toen we bij mijn vriendin op bezoek waren geweest. “Iedereen wil toch kinderen? Dat hoort toch gewoon zo?”. Maar dát vind ik dus raar. Want hoezo moeten we allemaal maar aan het reproduceren slaan? Ik snap best dat er mensen zijn die kiezen voor een leven zonder kinderen. Want, hoeveel makkelijker is dat eigenlijk? Hoeveel vrijer, hoeveel onbezorgder? Echt, ik kan me er wel een voorstelling van maken. Ik wilde heel lang ook geen kinderen. Dat moeder-gen, het duurde lang voordat dat bij mij een beetje ‘aan’ ging. En dan nog steeds denk ik soms dat het een vlaag van hormonale verstandsverbijstering is geweest. Niet dat ik er spijt van heb dat ik me uiteindelijk toch heb laten bevruchten, want met mijn Terroristen ben ik oh zo blij. Een leven zonder hen, ik moet er werkelijk niet meer aan denken. Maar waren ze er niet gekomen, dan had ik ze toch ook niet gemist. Want moeder zijn is leuk, maar er zijn echt ook nog veel meer leuke dingen.
Nog steeds wordt het een beetje vreemd gevonden, als je je niet voortplant. Tuurlijk, zolang je jong bent is het prima en geeft niemand scheve ogen. Maar ga je op een gegeven moment samenwonen, of misschien zelfs trouwen en bouw in je nieuwe huis géén babykamer, dan gaan mensen zich toch afvragen wat er mis is. Ik heb voor mijn huwelijk vier jaar samengewoond met iemand anders en in onze planning stonden dus geen kinderen. Hij was niet van het vaderlijke soort en ik ben eigenlijk ook geen intrinsieke kindervriend, dus we vonden het wel best. We namen wel een kat, in plaats van een kind en gingen ieder jaar drie keer naar Parijs. En zo’n leven, dat was eerlijk gezegd ook best wel goed te doen. Niet iedereen heeft de ingebakken, diepgewortelde wens een kleine kopie van zichzelf de wereld in te helpen en ook zonder kinderen kun je een waardevolle invulling geven aan je leven. Zonder uitzonderingen zijn er tenslotte ook geen regels. Daar kan ook Moeder Natuur simpelweg niet omheen.
Biologisch bekeken is het inderdaad ‘raar’ als je geen kinderen wilt. Want puur praktisch gezien, een andere bedoeling van het leven is er niet: het laten voortbestaan van onze soort. Maar het is niet alsof wij ouders een hogere staat van zijn hebben bereikt, puur en alleen omdat we ons hebben voortgeplant. En daarom een beetje argwanend mogen kijken naar degenen die ‘s ochtends geen melk voor in de flesjes staan te warmen, maar slechts voor in de cappuccino. En kunnen beweren dat een leven zonder kinderen eigenlijk niet helemaal volledig is. Omdat je dan vast stiekem toch iets ‘mist’. Want mijn vriendin en alle andere bewust (want laten we voor de volledigheid dat onderscheid wel even maken) kinderlozen met haar, zijn heel gelukkig en tevreden zonder dat ze lid zijn van het Genootschap van Ouders. Aan zo’n lidmaatschap kleeft tenslotte ook de nodige contributie en niet iedereen heeft zin om die prijs te gaan betalen. Want laten we wel wezen: eenmaal lid, dan is dat voor het leven.
Mijn kinderloze vriendin en ik houden heel veel van elkaar, ondanks dat onze levens op heel veel vlakken totaal onvergelijkbaar zijn. Maar zij geeft heel veel om mijn kindjes, vindt ze lief en speelt ermee. Ze is alleen blij als ze ze na een paar uur weer aan mij kan geven. En ik houd heel veel van haar sojacappuccino’s en de rare dingen die ze koopt op veilingsites. Maar ik word al moe bij de gedachte haar hippe urban lifestyle te moeten volhouden, dus ik ben blij als ik ‘s avonds weer heel gezapig met mijn kinderen aan tafel zit, ipv ergens in wéér een nieuwe hotspot via AirBnB. Zo genieten we van elkaars verschillen en pikken er hier en daar eens wat van mee. En als ouders moeten we ook maar blij zijn dat niet alle eierstokken aan de klepper gaan. Anders was er helemáál nooit meer plaats voor ons nageslacht op het kinderdagverblijf.
Lees ook: Mensen zonder kinderen hebben géén idee.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
