Geen geld voor zielige kinderen. Maar…waar is het dan gebleven?
Als je een ziek of gehandicapt kind hebt, heb je soms wat extra steun nodig. Bijvoorbeeld voor een speciale school, hulp thuis, of voor medische voorzieningen. Die steun is er bijna niet, want het geld is op. Dat zegt althans de overheid. Maar toen bleek er laatst toch nog wat in een ouwe sok te zitten. Waar komt dat ineens vandaan? Vala vraagt het zich af.
Mijn zoon is autistisch. Dat betekent dat hij soms iets anders, of iets meer nodig heeft dan andere kinderen. Dat wij, als gezin, soms hulp nodig hebben. En dat kost geld. Voor niets gaat namelijk helaas alleen de zon op en dus zal er in de buidel getast moeten worden om onze zoon succesvol richting de volwassenheid te helpen. In onze buidel, maar ook in die van de overheid. Die voor dit doel riant gespekt is met de nodige flappen om te kunnen stukslaan op allerhande hulpverlening. Dacht ik tenminste, maar helaas moesten wij constateren dat de dames en heren beleidsmakers steeds maar platzak waren. Tragisch stonden ze met hun portemonnees te schudden als wij kwamen bedelen om een beetje assistentie, jammerend over ieder dubbeltje dat ze op z’n kant moesten keren. “Helaas beste ouders, op is op” werd ons verteld en dan gingen we maar weer naar huis. Want van een kale kip valt nou eenmaal niet te plukken. Maar nu komen we erachter dat die kip eigenlijk helemaal zo slecht niet in z’n veren zit.
Lees ook: Nee, autisme is geen verrijking! Want een beperking is niet leuk.
Bijna 1,2 miljard euro hebben de gemeenten vorig jaar overgehouden van hun budget voor de jeugdzorg. Wat inhoudt dat er maar liefst 800 miljoen euro op de overheidsplanken ligt te verstoffen, dat ook uitgegeven had kunnen worden aan kindjes die het heel hard nodig hebben. Dat meldt het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) op basis van financiële gegevens die gemeenten over 2015 hebben aangeleverd. Niet vrijwillig overigens, ze zijn ertoe gedwongen. Liever hadden de ambtenaren in al die uren dat ze achter hun balies normaliter toch al Candy Crush op hun smartphones zitten te spelen de centjes zitten tellen, zich alvast verheugend op het copieuze kerstpakket dat daar wel van bekostigd zou kunnen worden. Want belastingcenten moeten tenslotte rollen. Alleen in welke richting, dat is blijkbaar de vraag. In totaal hebben gemeenten vorig jaar 24,4 miljard euro uitgegeven binnen het sociaal domein. Aan maatschappelijke ondersteuning en jeugd gaven gemeenten in totaal 12,7 miljard euro uit, terwijl zij hiervoor 13,8 miljard euro hadden ontvangen. Ik weet niet wie er bij de overheid de penningmeester is, maar die kan wel een opfriscursus rekenen gebruiken, denk ik zo.
Maandenlang zijn we het afgelopen jaar bezig geweest om voor onze zoon extra hulp te krijgen. Niet omdat wij het nou zo fijn vinden om bij de overheid ons handje op te houden, maar gewoon, omdat ons kind het nodig heeft. Zodat hij niet wordt verzwolgen door het leven dat hij niet goed aan kan, zodat hij straks zo goed mogelijk mee kan komen in de maatschappij en wij als gezin ook op een normale manier door kunnen blijven draaien. Wat, als ik de overheid daar dan even aan mag herinneren, ook gewoon nodig is voor het in stand houden van een gezond economisch klimaat. Want we kunnen als ouders van zorgintensieve kinderen natuurlijk best onze banen opzeggen om zelf als verplegers of pedagogisch medewerkers op te treden, maar dan krijgen we volgend jaar op Prinsjesdag weer te horen dat de daling van de koopkracht onze schuld is, omdat we op de arbeidsmarkt schitteren door afwezigheid. Dus er zit voor de overheid weinig anders op dan te kiezen of te delen: dat kerstpakket en een nieuwe economische crisis, of je budget daadwerkelijk uitgeven aan de dingen die in de Rijksbegroting staan. Ik bedoel, zit Wim-Lex nou ieder jaar voor Jan met de korte achternaam op die troon, of niet?
Er is geen geld voor onze zoon, maar er ligt wel 800 miljoen onder het gemeentelijk matras. Het kan aan mij liggen, maar heet zoiets niet gewoon fraude? Of in ieder geval diefstal, want volgens mij is het nog steeds stelen als je er met geld vandoor gaat dat eigenlijk bedoeld was voor een ander. Of zijn de moralen die ik in mijn kindertijd geleerd heb heden ten dage niet meer zo in schwung? Gij zult niet stelen, volgens mij staat het zelfs in het boek der boeken, maar eigenlijk is het weinig verrassend dat de geboden niks meer waard zijn. Tegenwoordig is er tenslotte niets meer heilig en het maatschappelijk sociaal gevoel al helemaal niet.
Ik hoop dat de overheid slim is en die euro’s in die ouwe sok laat zitten, ipv er de Joint Strike Fighter en het ijdelheidskenteken mee te bekostigen. Over niet al te lange tijd zullen ze dat geld namelijk hard nodig hebben, als de losgeslagen autisten schuimbekkend over straat lopen. Dat krijg je er namelijk van als je financieel aan korte termijn denken doet. Want kleine autisten hebben ook maar kleine potjes nodig. Grote autisten echter, kosten waarschijnlijk heel wat meer. En als ze dan op mijn deur komen kloppen voor een aalmoes, denk ik niet dat ik open doe. Wie zich brandt, moet tenslotte op de blaren zitten. Of op zwart zaad in dit geval. Penny wise, pound foolish. Voor ironie hoef je bij de overheid niet ver te zoeken: eigenlijk zijn het net autistische kleuters.
Lees ook: Hoe alleen je je kunt voelen als moeder van een kind waar ‘iets’ mee is.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
