Geen doekje, maar verlof tegen het bloeden (wil jij ook ongesteldheidsvrij?)
Zit jij je iedere maand ook dagenlang te verbijten als het weer zover is? Dat je met een halve apotheek aan paracetamol in je handtas naar kantoor moet, omdat het anders niet te doen is? Zouden we daar eigenlijk niet gewoon vrij voor moeten krijgen? In Italië vinden sommige mensen van wel.
In 2017 werd in Italië een wetsvoorstel ingediend: alle bloedende vrouwen drie dagen per maand vrij. Als het aan een aantal vrouwelijke parlementsleden van het Italiaanse kabinet lag moest er menstruatieverlof komen. Ongestelde vrouwen zouden wat hen betreft iedere maand drie dagen betaald verlof moeten krijgen om thuis het ergste bloeden uit te zitten. Want, zeggen de initiatiefneemsters, menstruatie is eigenlijk een chronische ziekte. En dat moet je niet onderschatten. Vrouwen die met helse pijn op het werk zitten zijn veel minder productief. Daarnaast, redeneren ze, kan het ook nog eens gevaarlijk zijn als ze beroepen uitoefenen waarbij grote focus belangrijk is, zoals bijvoorbeeld bij artsen of bestuurders van openbaar vervoer. Pijn verslapt en vertroebelt de aandacht en niemand zit te wachten op een chirurg die van de krampen haar scalpel niet meer recht kan houden.
LEES OOK: Help! Sinds het moederschap heb ik een draak van een PMS.
Hevig en pijnlijk bloedbad
De dames hebben een punt. Zeker voor moeders. Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik loop dus inderdaad iedere maand een paar dagen krom van de pijn. Ongesteld zijn was natuurlijk sowieso al nooit een feestje, maar sinds ik kinderen heb gekregen is het helemaal verworden tot een hevig en pijnlijk bloedbad. Er ligt in onze badkamer standaard een voorraad potente pijnstillers, want zonder verdoving red ik het niet. Om nog maar te zwijgen over de lekpraktijken. Op de ergste dagen van mijn menstruatie moet ik een boxershort van mijn man aan over mijn eigen onderbroek, omdat ik anders zeker weet dat er zich binnen de kortste keren horrortaferelen af gaan spelen, met bloed dat midden op straat in straaltjes langs mijn benen loopt. Waarvoor ik uiteraard al naar mijn (vrouwelijke) huisarts ben geweest, die weinig anders zei dan: “Tja daar doe je niks aan”, me de ‘I feel you sister’ look gaf me naar huis stuurde met een grootverpakking kraamverband een herhaalrecept Diclofenac.
Het zwakke geslacht?
Op zich zou ik dus wel drie dagen per maand lekker onder een dekentje op de bank willen zitten, want het is geen sinecure om leeglopend en krampend op kantoor te zitten. Aan de andere kant is overdrijven ook een vak. Het hoort er nou eenmaal bij, bij vrouw zijn. En dat niet alleen, als we maandelijks een paar dagen incapabel geacht worden, bevestigt dat dan ook niet het toch al zo hardnekkige vooroordeel dat vrouwen het zwakke geslacht zijn? Dat is de kritiek van tegenstanders van het menstruatieverlof. De positie van vrouwen op de arbeidsmarkt is al niet om over naar huis te schrijven, dus maken we het met bloedverlof dan niet alleen maar erger? Iedere maand drie dagen afwezig, daar zit de gemiddelde werkgever natuurlijk niet echt op te wachten. Drie keer raden wie er dan aangenomen wordt voor die leuke vacature: hij, of zij? Dan kun je nog zo’n grandioos sollicitatiegesprek gevoerd hebben, die drie dagen Netflixen kost de baas wel geld.
Half dood bloeden
Maar die mannen hebben wel makkelijk lullen. Zij bloeden maandelijks niet half dood, met alle andere ongemakken die daar nog eens bovenop komen. En laten we wel wezen, de gemiddelde man gaat al gestrekt als-ie een keer een snotneus heeft, dus reken maar dat hij piepend af zou bellen als zijn buik zich iedere maand binnenstebuiten zou keren. Er wordt altijd wat lacherig gedaan over ongesteldheid, maar voor veel vrouwen is het echt niet leuk. Ik vind het niet lollig dat het bloed letterlijk van de trap af sijpelt als ik ’s nachts naar de wc moet. Dat ik ’s ochtends moet beginnen met een ibuprofen ipv een boterham bij mijn koffie en dat ik minstens een dag lang zo’n hemeltergende migraine heb dat het lijkt alsof mijn hoofd ontploft. Zat mensen zouden zich om minder ziek melden. En ik weet van heel veel moeders dat zij, net als ik, toch heel braaf naar kantoor gaan.
Ongesteld zijn na het krijgen van kinderen kun je inderdaad wel vergelijken met een chronische aandoening. Vanuit dat oogpunt bezien is zo’n menstruatieverlof helemaal geen gek idee. Maar goed, we blijven toch vrouwen, dus ipv jammerend met drie repen chocola op de bank te gaan zitten, zijn we meer van de niet-lullen-maar-poetsen school. Wie kan baren doet niet moeilijk over een beetje bloeden. Dus misschien is, ipv menstruatieverlof, menstruatieopslag eigenlijk beter op z’n plaats. En dat ‘zwakke geslacht’, zullen we het daar sowieso maar nooit meer over hebben?
LEES OOK: Toen Vala 11 weken na haar bevalling plotseling bijna dood bloedde.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
