Geen abortus meer na 20 weken. Terecht, of niet?
In Nederland is het wettelijk toegestaan een zwangerschap af te breken tot de 24ste week. De abortuswetgeving is in ons land altijd gezien als een grote verworvenheid op het gebied van vrouwenrechten. In de VS is echter onlangs een wet goedgekeurd, waarin staat dat er geen abortus meer mag worden uitgevoerd na 20 weken zwangerschap. Moeten we daar in Nederland ook naartoe?
Het, toch wel omstreden, Republikeinse wetsvoorstel heeft inmiddels een tweede versie bereikt, nadat de eerste versie in januari van dit jaar werd afgewezen, aangezien er uit verschillende hoeken nogal wat tegengeluid kwam. De herziene versie is echter succesvol door het Huis van Afgevaardigden geloodst, ondanks het feit dat nog steeds lang niet iedereen voorstander is van de nieuwe wet. Vooral uit democratische hoek komt felle kritiek en wordt het voorstel als schandalig en een inbreuk op de lichamelijke autonomie van de vrouw gezien. De Republikeinen schermen echter met verscheidene wetenschappelijke onderzoeken, waaruit zou blijken dat een foetus zich vanaf 20 weken bewust is van zijn/haar omgeving, geluiden waarneemt en bovendien pijn kan voelen. Abortus zou na deze termijn volgens hen dus inhumaan zijn en verboden moeten worden.
LEES OOK: ‘Ik heb een grote fout gemaakt en nu ben ik alleen’
In Nederland hebben de Dolle Mina’s fel gestreden voor het ‘baas in eigen buik’ principe. Dientengevolge is ons land één van de weinige landen waar vrouwen tot over de helft van hun, ongewenste of ongeplande, zwangerschap, deze vrijelijk kunnen afbreken, zonder daarvoor, al dan niet wettelijk, veroordeeld te worden. Niet zelden komen er vrouwen uit andere landen naar Nederland om abortus te plegen, omdat ze dat in hun eigen omgeving niet kunnen. Er maatschappelijk om uitgekotst worden, of zelfs voor in de cel kunnen belanden. Terwijl het hier gaat om hun eigen lichaam, waar iets mee gebeurt waarvoor ze niet gekozen hebben, of wat ze misschien niet goed (genoeg) kunnen bolwerken. Ons land is al jarenlang een veilige haven voor vrouwen die het recht over hun lichaam in eigen hand willen nemen. Toch klinken er, in onze toch ook steeds meer naar rechts afbuigende samenleving, nu vaker tegengeluiden. De vraag is echter, is dit wel iets dat we moeten willen veranderen?
Abortus is en blijft een precair onderwerp. Het beëindigen van een leven in de dop stuit vele mensen ernstig tegen de borst, ook als dat leven ontstaan is terwijl dat eigenlijk niet de bedoeling was, of in omstandigheden die te wensen overlaten. Maar waar trek je de grens? Trek je überhaupt een grens? En wat zijn daar dan de criteria voor? En vooral ook: waarom? Mag je een zwangerschap afbreken, simpelweg omdat je geen kind wilt hebben? Maar dan is gelijk de vraag: waarom ben je dan zwanger geraakt? Daar was je toch zelf bij? Kun je zeggen: wie zich brandt, moet op de blaren zitten? Dus: wie sekst, die baart? Of is dat te kort door de bocht, moet je accepteren dat er soms nou eenmaal dingen ‘mis’ gaan en blij zijn dat we daar inmiddels iets aan kunnen doen? Omdat niemand wat heeft aan een kind dat ongewenst ter wereld komt. Dat op moet groeien in een situatie die niet goed is voor hem of haar en ook niet voor de ouders. Bij een tienermoeder bijvoorbeeld? Of bij ouders die zo arm zijn dat ze zelf nauwelijks kunnen eten? Is het dan uiteindelijk niet beter, om dat kind het levenslicht nooit te laten zien, omdat het daarmee hoogstwaarschijnlijk in duisternis beland?
Maar toch, met 20 weken is een kind volledig ‘af’. Alles zit erop en eraan. Het moet alleen nog 20 weken meer groeien, dat is alles. Als je al 20 weken onderweg bent, draag je echt een leven onder je huid. Een kind in wording. Jouw kind. Veel meer dan alleen ‘een klompje cellen’. Als je dat niet gewild had, had je dat dan niet beter eerder kunnen bedenken? Want wat geeft jou het recht te beslissen over een leven dat eigenlijk van iemand anders is? Ook al kan die iemand anders dan nog lang niet zelf beslissen? Dat klinkt eenvoudig, maar zo simpel is het natuurlijk nooit. Want geen vrouw die haar kind laat weghalen, zonder dat dat pijn doet. Zonder dat ze dat voor altijd bij zich zal blijven dragen. Zich zal blijven afvragen ‘wat als’. Want een baby in je buik, dat is niet zomaar iets. Ook niet als je het zo eigenlijk niet gepland had.
Ik vind het moeilijke materie en echt erover uit ben ik gewoon niet. Wat ik wel vind is dat we in Nederland onze vrije keus en zelfbeschikkingsrecht heel goed moeten koesteren. Omdat dat meer waard is dan we ons realiseren, naar mijn mening. Niet dat het feit dat de mogelijkheid er is, de morele kant ervan dan maar moet overschaduwen. Maar vrouwen in nood een kind ‘opdringen’ lijkt me ook niet de bedoeling. Ik hoef niet naar het Amerikaans model, ook al vind ik het idee van een ongeboren leven van 24 weken oud beëindigen iets waar ik liever niet aan denk. Maar ik heb godzijdank nooit in die situatie hoeven verkeren, dus ik heb wat dat betreft ook gewoon geen recht van spreken. De Nederlandse 24 weken grens hanteren, of toch maar terug naar een Republikeinse 20? Ik durf het niet te zeggen. Maar waar we vooral naar moeten streven, denk ik, is gezonde, blije moeders en kinderen die in de best mogelijke omstandigheden geboren kunnen worden. Dat lijkt me het beste antwoord.
Lees meer van Vala op haar eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
LEES OOK: Betrouwbare Down-test voor zwangeren komt steeds dichterbij
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
