Alle vrouwen in staking: geen abortus betekent ook geen seks
Actrice Alyssa Milano heeft alle Amerikaanse vrouwen opgeroepen in seksstaking te gaan, als protest tegen de nieuwe abortuswet die in de staat Georgia op het punt staat ingevoerd te worden. “Wij geen keus, zij geen keus” aldus Milano. Een noodkreet, want: is het echt zo ver gekomen? Vala kan het bijna niet geloven.
Welcome to Gilead, ladies and gentlemen. Blessed be the fruit and may the Lord open. Ik dacht altijd dat de Handmaid’s Tale behoorlijk vergezocht was, maar zo langzamerhand begin ik daaraan te twijfelen. Wat er in de Verenigde Staten aan de hand is de laatste tijd is niks minder dan dystopisch. Sinds Donald Trump aan de macht is lijkt het land langzaam maar zeker terug te gaan in de tijd. Of, beter gezegd, te veranderen in een gevangenis voor vrouwen. De nieuwste maatregel om vrouwen hun autonomie af te nemen is de abortuswet die op het punt staat aangenomen te worden in de staat Georgia en die het verbiedt om een zwangerschap af te breken na zes weken.
Een termijn van zes weken
De zogenaamde ‘heartbeat bill’ is opgesteld vanuit de gedachte dat het hartje van een foetus na ongeveer zes weken begint te kloppen, wat volgens de conservatieve, evangelistische beweging betekent dat je een volwaardig mens van het leven berooft. Vrouwen die na de termijn van zes weken een abortus laten plegen zijn volgens de wet schuldig aan moord en ook als je een miskraam krijgt loop je het risico om vervolgd te worden. Aangezien heel veel vrouwen de eerste zes weken nog niet eens weten of ze zwanger zijn komt deze wet in de praktijk neer op een algeheel verbod op abortus. Daarnaast is de theorie waarop deze wet zich baseert wetenschappelijk gezien niet juist: de pulserende activiteit die bij zes weken kan worden waargenomen is geen echte hartslag, maar slecht het vibreren van een structuur die in een later stadium het hart zal worden. Bovendien, en misschien nog wel belangrijker, heeft de foetus nog geen organen, geen hersenen en dus geen bewustzijn. Je kunt dientengevolge helemaal nog niet spreken van een volwaardig mens. Desondanks lijkt het erop dat de abortuswet binnenkort met succes zal worden ingevoerd. Wetenschap en feiten zijn tegenwoordig tenslotte slechts nog maar meningen. En vrouwen tweederangs burgers.
LEES OOK: Embryo klaagt abortuskliniek aan – en hoe dat illustreet dat vrouwen in gevaar zijn.
Benen dicht, dames
Het is makkelijk om dit af te doen als gewoon weer een idiote Amerikaanse uitwas, maar ik ben bang dat dat te eenvoudig gedacht is. Wat er in de Verenigde Staten gebeurt waait doorgaans snel over naar de rest van de wereld en je ziet dergelijk conservatisme bij ons in Europa al steeds meer de kop opsteken. Ook hier rukken de anti-abortusbewegingen gestaag op en ze worden steeds agressiever. Vrouwen die hun zwangerschap willen laten afbreken worden belaagd bij abortusklinieken, politieke partijen steggelen over prenatale testen en ook hier gaan er geluiden op om de abortustermijn terug te brengen. Ik sta erbij en kijk ernaar en kan het eigenlijk niet geloven. We zien onze rechten met rasse schreden teruggedraaid worden en er lijkt niks te zijn dat we ertegen kunnen doen.
Behalve onze benen dicht houden dus, vindt Alyssa Milano, die deze week woedend de barricade beklom. Wat er niet in gaat, hoeft er tenslotte ook niet uit, is haar gedachte. ‘Join me in not having sex until we have our bodily autonomy back’ postte ze op social media en haar ‘sexstrike’ was binnen no time een trending topic. Totdat vrouwen wettelijke controle hebben over hun eigen lichaam is een zwangerschap een risico dat ze niet kunnen nemen, beredeneert Milano en je kunt haar daarin eigenlijk geen ongelijk geven. Tenslotte zijn wíj degenen die ermee zitten zodra er een bevruchting heeft plaatsgevonden. Het zijn ónze lichamen waarin een foetus zich ontwikkelt en dus zijn ook alle risico’s en gevolgen voor ons. De enige manier om dat te voorkomen is ervoor te zorgen dat je niet zwanger raakt en de enige manier om daar 100 procent zeker van te zijn is door geen seks te hebben. Daarom, aldus Milano: legs closed, ladies. Hij zet maar een doosje zakdoekjes op z’n nachtkastje voor als-ie z’n kwakje kwijt moet.
Geen liefde, maar macht
Het is goedbedoeld van Alyssa Milano en wat ze probeert te bereiken is terecht: we moeten met z’n allen opstaan tegen dit soort onrecht. Vrouwen worden van hun rechten beroofd en dat kan anno 2019 gewoon niet zo zijn. Er is niet voor niets zo lang en hard gevochten om de baas te mogen zijn over onze eigen lichamen en we zijn er nog lang niet. Terug in de tijd gaan is dus geen optie. Dat is niet alleen moreel onjuist, het is ook nog eens gevaarlijk. Dit soort wetten zullen er namelijk toe leiden dat vrouwen andere wegen zullen zoeken voor hulp. Wegen die grote (gezondheids)risico’s met zich meebrengen, waar we hen niet aan zouden moeten willen blootstellen. Daarnaast zijn vooral ook de kinderen die hieruit voortkomen de dupe. Zij zullen veelal opgroeien in armoede of andere lastige omstandigheden, omdat hun moeders ze op economisch en/of sociaal-emotioneel vlak niet kunnen geven wat ze nodig hebben.
Het is dan ook duidelijk dat maatregelen zoals deze niks te maken hebben met liefde voor het leven, zoals de bedenkers ervan altijd beweren, maar voornamelijk met het uitoefenen van macht en controle over vrouwen. Macht en controle over vrouwen door mannen, want het zijn ironisch genoeg altijd mannen uit wiens koker dit soort dingen komen. Mannen die zelf geen kinderen dragen en baren. Mannen die zelf niet opdraaien voor de zorg voor die kinderen en de gevolgen die dat heeft voor je leven. Mannen wiens gezondheid niet op het spel staat op het moment dat zij een vrouw bevruchten. Kortom: mannen die dus helemaal niks te zeggen zouden moeten hebben over iets waar ze helemaal niks mee te maken hebben. Geen baarmoeder, geen beslissingsbevoegdheid, dat zou de simpele regel moeten zijn. We weten tenslotte ook allemaal dat de hel zou uitbreken als vrouwen het zouden wagen iets te beslissen over de man en zijn reproductieve rechten. En het spreekwoord luidt niet voor niets: gelijke monniken, gelijke kappen. Maar, om maar in toepasselijke evangelistische termen te blijven: mannen zijn helaas heel vaak roomser dan de Paus.
Een seks-staking is geen oplossing
Laten we dus vooral naast Alyssa Milano gaan staan op de barricade en samen met haar heel duidelijk maken dat we dit niet accepteren. Je kunt je alleen afvragen hoe feministisch het is om seks als pressiemiddel te gebruiken. Daarmee suggereer je namelijk dat vrouwen per definitie de gevers zijn van seks, en mannen de nemers. Dat vrouwen eigenlijk alleen seks hebben om mannen te plezieren. Mannen met onze lichamen omkopen om gelijke rechten te verkrijgen is geen feminisme, dat is chantage. Bovendien: bereik je met een seksstaking niet precies het omgekeerde van wat je wilt? Tenslotte zeg je daarmee goedbeschouwd dat vrouwen alleen seks zouden moeten hebben om zwanger te raken, een standpunt waarmee je de conservatieve gelederen in de samenleving alleen maar in de kaart speelt. Onze moeders en grootmoeders hebben niet alleen gevochten om baas in eigen buik te mogen zijn, maar ook voor vrijheid van ons seksuele leven en die vrijheid moeten we te allen tijde waarborgen.
Ja, we moeten ons verenigen, ja we moeten een vuist maken tegen het onrecht dat ons wordt aangedaan. Maar wat we vooral niet moeten doen is ons ongemerkt laten verleiden om ons terug laten duwen in dat hokje van onderdanige vrouw die slechts bestaat bij de gratie van haar vruchtbaarheid en de toegang die zij mannen geeft tot haar lichaam. Dat maakt ons namelijk niet tot feministen, maar juist slechts tot, inderdaad, handmaidens. En hoewel een samenleving zoals Gilead nu totaal onrealistisch en overtrokken lijkt, begint mij langzaam een gevoel te bekruipen dat we er dichterbij zijn dan we denken. Voor je het weet lopen we met witte kappen op zij aan zij stilletjes over straat en zijn we niet eens terug bij af, maar verder afgezakt en onderdrukt dan ooit tevoren. Want, zoals Offred het zo treffend zei: “We didn’t look up from our phones until it was too late.” En dan leven we opeens echt under his eye.
LEES OOK: Geen piemel geen kind – en waarom dat gewoon discriminatie is.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
