Gaat ons huwelijk kleine kinderen overleven?

Ze vallen als bosjes om ons heen. De huwelijken van vrienden en kennissen met kleine kinderen. Of ze redden het net dankzij intensieve relatietherapie. Renée vraagt zich af: gaan wij het redden?

Spreek je iemand een tijdje niet. Praat je even bij wanneer je elkaar tegenkomt tijdens het boodschappen doen, blijkt dat ze gaan scheiden. Terwijl ze vanuit het oogpunt van een buitenstaander zo gelukkig leken. Het gebeurde me al een paar keer de laatste maanden. Vroeger dacht ik: die mensen geven te snel op. Die hebben er niet echt voor geknokt. Onzin, natuurlijk. Niemand wil scheiden, zeker niet als er kleine kinderen bij betrokken zijn. Dat was een stom, onwetend oordeel van me. Van toen ik nog niet wist hoe ingrijpend kinderen je leven veranderen.

Lees ook: En dan ben je opeens een gescheiden moeder.

Voordat mijn man en ik twee kinderen hadden, had ik mijn hand ervoor in het vuur gestoken. Dat hij en ik tot aan de dood samen zouden blijven. Stiekem keek ik al uit naar de dag dat we samen met pensioen zouden gaan. Lekker uitwaaien aan het strand, overdag naar de bioscoop. Misschien zouden we dan zelfs een hond nemen, want daar hadden we tegen die tijd de tijd voor. Vraag het me nu nog een keer, of hij en ik voor altijd samen blijven, en ik ben iets minder zeker. Niet dat ik minder van hem houd, maar allejezus wat verandert je relatie wanneer je kinderen krijgt.

Er zijn vrouwen die hun man altijd op één blijven zetten. Die na een dag zorgen voor die monstertjes, nog oppas regelen, een lipstickje opdoen en een kittig jurkje aantrekken en samen gaan dansen. Ik wou dat ik zo was. Maar ik ben het niet. Ik kan dat niet opbrengen, joh. Werken, huishouden, twee kinderen. Mijn hoofd barst bijna uit elkaar van alles wat ik nog moet doen. Verder dan af en toe een vluchtige lunch samen voor we de kinderen ophalen van het kinderdagverblijf komen we niet. Laatst vroeg mijn man of ik zijn baard even wilde trimmen. We deden het buiten in de tuin. En dat voelde als meer quality time dan we in maanden hadden gehad.

Communicatie, dat is ons ding. Als het ooit stuk zou lopen bij ons is het daarop. Mijn man is een stresskip, ik zit snel op de kast. Mensen die ons kennen zullen het wel herkennen. Loopt de druk op bij ons in huis, dan kibbelen we. Dan kibbelen we heel veel en heel gemeen. Tot de stress voorbij is, dan vallen we weer in elkaars armen en zeggen we allebei sorry. Zoals toen we gingen verhuizen en mijn man net op dat moment besloot op een koolhydraatarm en vegetarisch dieet te gaan om de kilo’s eraf te krijgen. Serieus? Nu? Wat een timing. Snapte hij niks van. Wat was nu eigenlijk het probleem? De buren hebben van die ruzie heerlijk mee kunnen genieten. Ach, hadden zij ook weer even het gevoel dat het bij hun allemaal wel meeviel. Gun ik ze.

Onze jongste slaapt slecht. Mijn man staat elke dag om 5 uur op om aan het werk te gaan. Het helpt allemaal niet echt mee voor een pittige, spannende of gewoon maar fijne relatie. Hij kiest af en toe maar voor de bank, omdat slapen met onze baby op de kamer betekent dat je amper slaapt. En dan lig ik alleen in bed en denk: gaan wij het wel halen? Kijk ik straks terug en denk ik: hoezo sliep hij op de bank? Hup, samen. Kind op zijn eigen kamer laten janken en jullie even zin maken. Kijk ik straks terug en denk ik: je hebt het uit je handen laten glippen? Ik denk er veel over na de laatste tijd. Ik wil dat niet. Ik hou van mijn kinderen, maar minstens zo veel van de man met wie ik ze heb gemaakt. Maar allejezus wat is het lastig om je huwelijk goed te houden wanneer twee kinderen al je aandacht en tijd opslokken. En wat heb ik een respect voor stellen die het leuk houden samen. Al weet ik inmiddels dat je nooit weet wat er binnen speelt. Achter de voordeur. Voor je het weet blijkt dat stel, waarvan jij altijd dacht dat het hun wel lukte, ook uit elkaar te gaan.

Lees ook: Mama een zure bitch en papa een slappe zak (en hoe je je relatie toch kan redden).