Ga weg met dat vieze grut! Als je aan kindersmetvrees lijdt
Vala houdt erg van schoon. Het is daarom al moeilijk genoeg dat ze kinderen heeft, aangezien die constant overal snot, kots en poep rondsproeien. Maar nog veel erger is het dat ze door haar kinderen steeds in contact komt met ándere kinderen. En iets viezers is er niet.
Ik ben altijd een behoorlijke cleanfreak geweest. Als kind liep ik al de rommel achter mijn ouders’ kont op te ruimen, omdat zij veel minder schoon en opgeruimd waren dan ik. Mijn kamer was altijd supernetjes en ook toen ik op mezelf ging wonen in een studentenhuis hield ik mijn kamer en de gezamenlijke keuken en badkamer brandschoon. Mijn eigen appartement waar ik daarna naar verhuisde glom en blonk altijd en er was nooit een stofje te vinden. Het was dan ook een aardige schok toen ik moeder werd en tot de ontdekking kwam dat kinderen niet alleen zichzelf, maar ook jou en je hele huis vervuilen. Ze zeggen altijd dat je de viezigheid van je eigen kind niet vies vindt, maar dat gaat in mijn geval niet op. Natuurlijk, ik veeg hun groene snottebellen weg, ik poets de spuitpoep van de muren en ik vang zelfs kots op met mijn blote handen en dat allemaal met liefde. Maar wel kokhalzend. Want gatverdamme, wat een smerigheid. Maar omdat het van mijn eigen kinderen is, kan ik het nog net aan. Het probleem met het ouderschap is echter, dat je daardoor vroeg of laat te maken krijgt met kinderen die niet van jou zijn. En dus ook met hun viezigheid. Wat voor een cleanfreak zoals ik de hel is.
LEES OOK: Waarom ik vooral erg van mijn kinderen geniet als ze er niet zijn.
Het liefst zou ik alle kinderen die niet van mij zijn mijden als de pest. Omdat ik kinderen zo ranzig vind dat het me niet zou verbazen als ze de pest daadwerkelijk verspreiden. De rillingen lopen me spontaan over de rug als ik een kind zie met van die groene korsten om z’n neus, of zwarte randjes onder z’n nagels. In de speeltuin wil ik het liefst hard wegrennen als er een vreemde peuter bij me in de buurt komt, omdat ik ervan overtuigd ben dat-ie Norovirus of Ebola bij zich draagt. Als ik mijn dochter naar school breng zou ik dat het liefst doen in een steriel pak, want een gebouw met zoveel vreemde kinderen is natuurlijk een broeinest van viezigheid. En het ergste is nog dat er tegenwoordig ook de hele tijd kinderen bij ons thuis komen spelen. Vreemde, vieze kinderen, met plakhanden en korstneuzen. Kinderen die in mijn schone huis overal aanzitten, alles vastpakken en overal hun bacillen achterlaten. Die op mijn wc gaan zitten poepen en wiens billen ik dan moet afvegen. Totale horror vind ik dat. Als ze weg zijn heb ik de neiging om mijn hele interieur af te nemen met pure alcohol en mijn eigen kinderen in een badje met Dettol te zetten om ze te ontsmetten. Het is dat het niet comme-il-faut is om hardop uit te spreken, maar het liefst zou ik tegen alle andere ouders schreeuwen dat ze op moeten bokken met hun vieze grut. Jakkes, wat een viespeuken.
Ik weet het, ik weet het, het is schromelijk overdreven. Waarschijnlijk zou ik hiervoor in therapie moeten. En ja, mijn eigen kinderen zijn uiteraard net zo goor als ieder ander kind. Maar ik kan er niks aan doen, ik houd gewoon van properheid. Ik schrob en boen mijn eigen kinderen iedere avond helemaal schoon onder de douche, ook al zegt iedereen dat het helemaal niet goed is voor de tere kinderhuid om iedere dag te douchen. Ik stofzuig iedere dag het hele huis (ja, echt) omdat ik anders ‘s avonds in bed alleen maar kan denken aan alle kruimels en opgedroogde snotjes die ongetwijfeld overal liggen. En ik koop de pakjes snoetenpoetsers per pallet in, zodat ik te allen tijde mijn kinderen in de houdgreep kan nemen om hun gezichten schoon te boenen. Eigenlijk zou ik het liefst ook alle peuters in de speeltuin eerst even afpoetsen voor ze zich bij de speeltoestellen en mijn kinderen in de buurt wagen, maar die neiging probeer ik toch maar te onderdrukken, omdat ik vrees dat ik word opgepakt als ik zomaar wildvreemde kinderen bij hun lurven grijp om ze te ontsmetten. En ik wil ook niet bekend komen te staan als de buurtgekkie, zoals die vrouw die vroeger toen ik nog klein was bij ons in de buurt altijd boodschappen deed met plastic handschoentjes aan.
Ik vrees dat ik nog lang zal in ranzigheid zal moeten leven. Er lijkt namelijk vooralsnog geen einde te komen aan de nimmer aflatende stroom vieze lichaamssappen die er uit mijn kinderen komt spuiten en omdat ze voorlopig nog wel even onder mijn dak zullen wonen, zal ik dus ook nog heel wat smeerkezen die niet van mij zijn in mijn huis moeten tolereren. Ik denk dus dat er niets anders op zit dan alles in mijn huis te verpakken in bubbeltjesplastic en er drie keer per week de hogedrukspuit op te zetten. Als er dan toevallig op dat moment vriendjes van mijn kinderen zijn, kan ik er natuurlijk niks aan doen dat die ook even schoongespoten worden. En zeg nou zelf, het is toch heerlijk om je kind na een speelafspraakje voor de verandering eens niet bezweet en plakkerig terug te krijgen, maar brandschoon en geurend naar industrieel desinfectiemiddel? Hoezo gekkie? Ik ben gewoon hygiënisch.
LEES OOK: Vraag aan alle moeders: hoe zijn we zo hysterisch geworden?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
