Frederieke lijdt aan tokofobie: “Ik durf niet eens aan zwanger worden te denken, zo bang ben ik”

Frederieke (31) heeft tokofobie, extreme angst om zwanger te zijn en te bevallen. Ze is zo bang dat ze bereid is haar kinderwens ervoor te laten gaan. Maar nu wil haar vriend heel graag kinderen.

“Waar het vandaan komt weet ik niet, maar zo lang als ik me kan herinneren ben ik al bang voor alles wat met zwangerschap en bevallen te maken heeft. Als kind al vond ik de gedachte dat er een kind in je buik groeit en daar dan dus ook uit moet komen afschuwelijk. Barbaars is het, als je het mij vraagt. Wat een zwangerschap met je lichaam doet, de risico’s, en de pijn en het bloed bij een bevalling, ik vind het niet te doen. Eigenlijk kan ik er niet eens over praten, zo verschrikkelijk lijkt het me. Verhalen en programma’s over zwangerschap en bevallen vermijd ik, ik kan het gewoon niet aan. Iedereen doet altijd alsof het iets prachtigs is, maar ik vind het walgelijk. En vooral: doodeng.

LEES OOK: Waarom mijn bevallingen zowel de mooiste, als de gruwelijkst ervaringen van mijn leven waren.

Al het risico uitsluiten

Het is niet zozeer dat ik geen kinderen wil, eigenlijk zou ik best moeder willen worden. Maar ik ben zo bang, dat ik bereid ben daar vanaf te zien. Ik heb er dan ook altijd alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat ik niet zwanger kan worden. Zodra ik ongesteld werd ben ik aan de pil gegaan en die vergeet ik nooit. Daarnaast heb ik nooit sex zonder condoom, als extra bescherming. Nee, ook niet in een vaste relatie. Mijn vriend en ik zijn inmiddels drie jaar samen en doen het nooit zonder condoom. Ik wil het kleinste risico uitsluiten. Lastig is alleen dat mijn vriend een grote kinderwens heeft en niet bereid is om die aan de kant te zetten. Hij dacht altijd dat mijn angst wel over zou gaan, maar ondertussen begint hij wel in te zien dat het zo eenvoudig niet is. Tegelijkertijd vindt hij het langzamerhand wel tijd worden om aan kinderen te beginnen. Dus nu zitten we in een impasse.

Hartkloppingen en paniek

Ik weet dat ik mijn angst niet aan de kant kan zetten, maar mijn vriend vindt dat ik overdrijf. “Als je eenmaal zwanger bent, zul je zien dat het meevalt” zegt hij, maar ik ben ervan overtuigd dat dat niet zo is. Als ik dat zeg, wordt hij boos en zegt dat ik mijn best niet wil doen om er overheen te komen. Dat doet me pijn, want het is niet zo dat ik niet wil. Ik kan het gewoon niet. De angst is allesoverheersend. Als ik me voorstel dat ik binnenkort zwanger zou zijn, krijg ik hartkloppingen en raak ik in paniek. Ik heb er nachtmerries van waarbij ik zwetend wakker word. Vriendinnen die moeder zijn proberen me gerust te stellen en ik zie ook wel dat het bij hen allemaal goed is gegaan. Toch krijg ik er daardoor niet meer vertrouwen in. Ik ben een tijdje naar een coach gegaan om erover te praten, maar dat hielp ook niet. Ik blijf bang en ik weet gewoon zeker dat er allemaal complicaties optreden als ik zwanger ben, of dat ik tijdens de bevalling dood bloed. Waarom zou ik dat risico nemen, als ik ook gelukkig kan zijn samen met mijn vriend?

Op dit moment staan we op een kruispunt: gaan we samen verder, of niet? Mijn vriend wil zijn kinderwens niet opgeven voor mijn angst en ergens snap ik dat wel. Tegelijkertijd denk ik: ben ik dan niet belangrijker dan onze hypothetische kinderen? Waarom ben ik niet genoeg? Als hij van me houdt, heeft hij dit toch voor me over? Ik wil hem niet kwijt, hij is de liefde van mijn leven. Maar zo erg over mijn eigen grenzen heen gaan om ervoor te zorgen dat hij bij me blijft lijkt me ook niet goed. Dus wat moet ik nu?

LEES OOK: Annemieke moet bijna bevallen en staat doodsangsten uit.