Eveline is klaar met haar schoonfamilie: “Ik ben het commentaar helemaal zat!”
Eveline (33) is moeder van een zoon van 2 en een dochter van 2 maanden. Ze wordt knettergek omdat haar schoonfamilie, en vooral haar schoonmoeder, de hele tijd commentaar op haar levert.
“Waarom mijn oudste nog een speen heeft, dat het gevaarlijk is dat de baby bij ons in bed slaapt, dat mijn zoon wordt verwend omdat hij alleen maar wortels eet en geen andere groenten, dat ik de baby te veel verwen door haar de hele dag in de draagdoek te hebben, dat het echt belachelijk is dat mijn oudste een jaar borstvoeding heeft gehad, dat hij veel te veel speelgoed heeft – ik kan talloze, echt talloze voorbeelden opnoemen. Niets van wat ik doe is goed volgens mijn schoonfamilie. Mijn schoonmoeder gaat voorop qua commentaar, maar haar dochter, mijn schoonzus, is een goede tweede. Ze versterken elkaar ook. Als ze met z’n tweeën bij mij zijn, gaat het maar door. Heb je wel hieraan gedacht, heb ik dit wel gedaan, waarom doe ik zus, waarom doe ik zo? En, ook een klassieker: “Ik deed altijd…” Dat kunnen ze allebei wel duizend keer zeggen, ook mijn schoonzus, want haar kinderen zijn tien en acht jaar ouder dan de mijne, dus ze heeft veel meer ervaring als moeder. De derde van het groepje, is mijn andere schoonzus, de vrouw van de broer van mijn man. Haar dochter is een halfjaar ouder dan mijn oudste, maar ze doet alsof ze vijftien kinderen heeft gebaard en bovendien zowel baby- als opvoedexpert is. Ontzettend irritant.
LEES OOK: “Ik wil dolgraag een derde kind, mijn man absoluut niet.”
Het probleem is ook dat we allemaal bij elkaar in de buurt wonen, dus ik zie mijn schoonfamilie veel. Bijna dagelijks loopt er wel iemand binnen, zeker nu ik nog in mijn zwangerschapsverlof zit. Mijn man is vooral close met zijn broer, dus hem en mijn schoonzus zien we sowieso veel. Met zijn oudste zus heeft hij wat minder, maar die komt dan weer vaak mee als mijn schoonmoeder langskomt. Soms denk ik dat die twee bij elkaar wonen, zo vaak als zij elkaar zien.
Mijn man weet dat ik het commentaar vervelend vind, omdat ik hem dat heb verteld. Maar zelf voelt hij het niet als kritiek. “Laat ze kletsen”, zegt hij vaak, en haalt zijn schouders op. Het glijdt gewoon van hem af, het raakt hem niet. “Jij doet het gewoon lekker op jouw manier”, is ook iets wat hij vaak zegt. Dat is natuurlijk makkelijk geroepen, maar ik vind het moeilijk om me er niets van aan te trekken. Al hun vragen en opmerkingen voelen als een aanval op hoe ik het doe als moeder en al mijn onzekerheden worden daardoor uitvergroot. Dat is niet fijn. Ik ben er ook gewoon niet tegen bestand. Vaak wil ik zeggen dat ik het zelf wel kan, dat ik hun commentaar niet nodig heb, dat ik het vervelend vind. Maar dan knik ik toch weer en zeg: “Oh ja, is dat zo?” Soms reageer ik helemaal niet. De paar keer dat ik kribbig reageerde, waren ze alle drie meteen beledigd. “We proberen alleen maar te helpen, hoor”, zei mijn schoonmoeder toen, alsof het allemaal met de allerbeste intenties gaat. Ik geloof dat niet, maar mompelde maar dat ik gewoon een beetje moe was. Ik hoop dat het minder wordt als de kinderen groter worden. Misschien straal ik dan zelf ook meer vertrouwen uit of durf ik wel een keer te zeggen dat ze hiermee op moeten houden.”
Lees ook: Waarom commentaar van mensen zonder kinderen MEGA-irritant is.
