5 Enorme leugens over het ouderschap
Als je een kind krijgt, krijg je van alle kanten allerlei informatie. Meestal handig, maar sómmige dingen, die zijn gewoon onzin. Trap dus vooral niet in deze leugens:
* Borstvoeding mag geen pijn doen. Prachtige theorie. De praktijk is alleen een beetje anders. Bijna iedere moeder die begint met borstvoeden vindt het pijnlijk. Als je geluk hebt wordt de pijn gaandeweg minder, of gaat zelfs helemaal weg. Als je pech hebt niet en blijft het altijd gevoelig. Ja, ook bij een tweede, derde, vierde kind. Waar dat aan ligt? Wie zal het zeggen. Klein babymondje, grote zuigkracht, afwijkende tepels, het kan van alles zijn. Maar dat de meeste moeders pijnloos en makkelijk voeden is geen gegeven. Een nieuwe moeder vertellen dat borstvoeden geen pijn zou hoeven doen is een beetje oneerlijk, want daardoor krijgt ze vaak verwachtingen die niet kloppen en dat zorgt vervolgens voor teleurstelling en onzekerheid. En dat kan de nieuwe moeder nou net níet gebruiken.
Lees ook: Tijd voor mommy! Op deze manieren creëer je meer me-time.
* Uiteindelijk slapen ze door. Hoewel het waar is dat er een moment komt dat kinderen niet meer zes keer per nacht wakker worden voor een slok melk, bestaat doorslapen eigenlijk niet meer als je een kind hebt. Soms slaap je inderdaad een paar nachten goed. Maar dan wordt er altijd iemand ziek, krijgt er iemand tandjes, of heeft er iemand maandenlang last van night terrors. Dat je een periode hebt met goede nachten wil niet zeggen dat dat ook zo blijft. In verleden behaalde resultaten bieden nooit (ik herhaal: NOOIT) garantie voor de toekomst. Bovendien is de definitie van ‘doorslapen’ dat je vijf uur ononderbroken slaap hebt. Maar dat vind ik geen doorslapen. Vijf uur slaap is een lang dutje.
* Als je gezeur negeert gaat het vanzelf over. Kinderen hebben zo’n 300.000 verschillende redenen om te zeuren. Eigenlijk zeuren ze gewoon altijd. Dat zou dus ook betekenen dat je je kinderen te allen tijde moet negeren. Wat niet alleen kindermishandeling is, maar ook niet werkt. Zeuren zit in het systeem van kinderen, het is een soort primaire reactie, zoals lachen of huilen. Ze weten best dat het niks oplevert en welke strategie om ze ermee te laten ophouden je er ook op loslaat, kinderen blijven toch zeuren. Beter dan te denken dat er een remedie voor is, is oefenen op de kunst van het Oost-Indisch doof zijn. Zodat het uiteindelijk alleen nog een soort monotoon gezoem is ergens in je achterhoofd.
* Goede ouders hebben nooit slechte gedachten. We weten allemaal dat we dankbaar moeten zijn voor onze kinderen. Dat we ervan moeten genieten. En dat lijfstraffen geen goed idee zijn. Alleen veelt het soms niet zo. Ja, je houdt van je kind, maar soms kun je het ook wel achter het behang plakken. Of een pak rammel geven. Dat doe je niet, maar je denkt er wel aan. Daar schrik je dan weer van, want je had nooit gedacht dat je zulke vreselijke dingen zou kunnen denken. Dan moet je wel een enorm slechte ouder zijn, toch? Nee dus. Als je al wekenlang niet slaapt omdat je baby de hele nacht de boel bij elkaar krijst vraag je je af waarom je dat kind in vredesnaam gekregen hebt. En als je peuter weer eens schuimbekkend op de grond ligt in de supermarkt heb je echt weleens de neiging om hem een flinke draai om z’n oren te geven. Dat betekent niet dat je een slechte ouder bent, het betekent dat je een mens bent. Wiens geduld ook weleens op is. Dus pakken we onze kinderen allemaal weleens iets te hard bij hun armpje of zetten we ze iets te hardhandig op hun kamer. Je bent namelijk ouder, maar niet heilig.
* Het gaat zo snel. In principe is dit geen leugen. Er komt een moment dat je opeens niet meer weet waar de tijd gebleven is. Dat je baby’s ineens veranderd zijn in echte mensen. Terwijl het lijkt alsof ze gisteren pas geboren zijn. Het punt is dat het inderdaad de waarheid is dat het voorbij is voor je het weet, maar dat realiseer je je pas achteraf. Als je er middenin zit, vol in de loopgraven van het ouderschap ligt, dan lijkt het alsof het nooit voorbij gaat. Die nachten met een huilbaby lijken een eeuwigheid te duren, het licht aan het eind van de tunnel van de peuterpuberteit lijkt nooit in zicht te komen, al die fases slepen zich voort alsof er nooit een eind aan komt. Mensen die je vertellen dat het allemaal zo snel gaat zijn mensen die er al doorheen zijn en zich niet meer kunnen herinneren hoe erg het soms was (iets met verdringen enzo). Je hebt er heel weinig aan en bovendien geeft het je ook nog eens het gevoel dat je een slecht mens bent omdat je het allemaal niet enorm waardeert. Uiteindelijk komt iedere ouder op het punt dat-ie verdwaasd wakker schrikt en zich afvraagt hoe het kan dat het leven aan ‘m voorbij is geraasd. Zo gaat dat nou eenmaal: you don’t know what you’ve got until it’s gone.
LEES OOK: 16 Dingen die moeders denken als ze op Pinterest kijken.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
