Eline (21) bleek onverwacht zwanger: ‘Ik voel me zo eenzaam’
Toen Eline (21) onverwacht zwanger bleek te zijn, wist ze meteen dat ze de baby (nu 4 maanden) wilde houden. Maar nu ze de enige moeder in haar omgeving is, voelt ze zich eenzaam.
Lees ook: Een groot probleem onder nieuwe ouders: een gevoel van eenzaamheid.
“Mijn vriendinnen vonden het geweldig dat ik zwanger was. Ze wilden de hele tijd de baby voelen schoppen en mijn beste vriendin ging soms ook mee naar de verloskundige of een echo. Toen mijn zoon werd geboren, stonden ze na een paar uur al naast mijn bed om hem te bewonderen. Dat voelde heel goed, ik dacht: ze laten me niet in de steek, ook al is mijn leven nu veranderd. Drie dagen later kreeg ik een app’je: of ik meeging naar een te gek feest waarvoor ze kaartjes hadden weten te regelen. Het was diezelfde avond. Toen dacht ik: ze begrijpen het niet.
Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen natuurlijk. Ik wist zelf ook helemaal niets van baby’s, laat staan dat ik een idee had van de impact van een kindje op je leven. Dat je na drie dagen blij bent als je een keer hebt kunnen douchen en je kleren niet binnenstebuiten draagt, en dat het allerlaatste waar je aan denkt, uitgaan is. Nu zie ik wel in dat mijn vriendinnen het gewoon niet konden weten, omdat ze het niet hebben meegemaakt, zelf of in hun omgeving. Maar toen ik het berichtje kreeg, heb ik tranen met tuiten gehuild omdat ik me zo alleen en onbegrepen voelde.
Lees ook: 12 Momenten waarop je je als moeder eenzaam voelt.
Dat alleen voelen, dat heb ik nog steeds. Ik mis iemand om mee te kletsen over zaken die mij bezig houden: voedingen, slaapjes, babykleertjes, luieruitslag. Mijn vriendinnen hebben het over uitgaan, make-up, school of ze maken plannen om een jaar op reis te gaan. Ik heb alles moeten leren van de verloskundige, de kraamhulp, mijn moeder en internet. Ik had in mijn hele leven misschien drie keer een baby van jonger dan een maand vastgehouden. Toen ik onverwacht zwanger bleek te zijn, heb ik echter geen moment getwijfeld. Mijn vriend is net zo oud als ik en had gelukkig hetzelfde gevoel. Aan hem had ik ook veel steun, in het begin en nu, maar hij werkt meer dan fulltime, dus helaas hebben we niet zoveel tijd samen. En als hij vrij is, wil hij natuurlijk ook op stap met zijn vrienden. Dat snap ik en dat gun ik hem ook, maar daardoor zit ik wel vaak alleen met de baby.
Uitgaan doe ik amper, ik ben sinds de geboorte van onze zoon één keer op stap geweest. En toen merkte ik dat de band met mijn vriendinnen erg is veranderd. We begrijpen elkaar niet meer. Ze komen heus nog weleens langs en vinden het leuk om dan met de baby te knuffelen, maar ik heb het idee dat ze vinden dat ik saai ben geworden. Dat is ook een reden waarom ik me eenzaam voel: mijn vriendinnen waren alles voor me, ik sprak ze iedere dag, zag ze minstens vijf keer per week. Nu ben ik op mezelf aangewezen en ben ik gebonden aan huis. En als ik een halve nacht op ben geweest met een krijsend kind, heb ik simpelweg niemand om even te bellen voor begrip. Daar moet ik weleens om huilen.
Gelukkig weet ik sinds een maand dat mijn buurvrouw – een leuke meid van 25 – zwanger is van haar eerste kind. Ik had weleens contact met haar, maar meer dan hallo zeggen was het niet. Toen ze vertelde dat ze zwanger was, hebben we meteen twee uur zitten kletsen. Daarna voelde ik me zo blij. Gisteren kwam ze weer even langs en was er zo weer een uur voorbij. Toen mijn vriend thuiskwam, zei hij meteen dat ik er blij uitzag. Het maakt zoveel uit als je iemand om je heen hebt die dezelfde dingen meemaakt, weet ik nu.”
Lees ook: Als je het moederschap soms gewoon maar eenzaam vindt.
