Een dagje varen: Windmolens! Schone energie! (En nog meer leerzame momenten)

nachtrust

11.09.2015 02:10

Barbara ging samen met twee bezoekers van Me-to-We met een boot naar het Nuon- windmolenpark op zee. Nou, dat werd een verrassend leerzaam dagje (Hahaha! Maar niet zoals ze gedacht had).

Ik verheugde me er echt op: een stuk varen naar het windmolenpark op zee, samen met twee lezers Karola en Simone. Met een oproep had ik gevraagd wie van jullie er zin had om samen met mij het windmolenpark van Nuon 10 kilometer uit de kust bij Egmond aan Zee te bezoeken.
Simone schreef: “Mijn zoon Marijn (8) wil uitvinder worden en de windmolens hebben zijn grote interesse.”
En Karola: “Het lijkt me fantastisch om samen met jullie en een van mijn leergierige 5-jarige zoons dit park te bezoeken.”
Ik zou mijn zoon Felix (9) meenemen, de boot was geboekt en de datum gepland. Er kon niets meer mis gaan.

Slecht nieuws
Toen kwam het eerste slechte nieuws. Het bezoekje was gepland voor een vrijdagmiddag 15.15 uur, dus ik moest Felix een uurtje eerder van school halen, maar dat leek me geen probleem voor zo’n leerzaam uitje. Windmolens! Schone energie! Duurzaamheid! Jeugdjournaal-materiaal! Nou, daar dacht de school heel anders over: ze vonden het weliswaar leerzaam, maar nét niet leerzaam genoeg om Felix een uurtje eerder van school te laten gaan.
Zucht.
Daarna kwam het volgende slechte nieuws: de zoon van Simone had een schoolreisje. Alleen Karola leverde wat ze beloofd had: een springlevend jongetje van 5 die slimme vragen kon stellen. Ik had voor de vorm Morris meegenomen, maar die kan met zijn 3 jaar nog geen vragen stellen over duurzaamheid (hoewel…)
Dus op die vrijdagmiddag stonden we op de kade van IJmuiden te wachten op de boot. Vol verwachting waren we. In de verte zagen we de windmolens al draaien, het leek heel dichtbij, maar het zou anderhalf uur varen zijn. Een grote witte boot arriveerde. Iemand maakte nog grapjes over zeeziekte. Maar deze boot was zo groot, daar zouden wij geen last van hebben. De Nuon-medewerkers deelden nog zeeziekpilletjes uit, maar die hadden wij niet nodig.
Haha! Het idee!
We zouden de hele weg gaan kletsen, ik met twee levensechte lezers van Me-to-We. En af en toe wat vragen stellen over de windmolens.
De boot vertrok. Het water zag er rustig uit. En weer dacht ik dat er niks meer mis kon gaan

Piepstemmetje

Door de speakers kregen we een toelichting van de man die het park had gebouwd. Dit park alleen al was goed voor de stroomvoorziening van de hele kop van Noord Holland – inclusief Alkmaar. Met glasvezels waren de molens verboden met een station op het vaste land, waar we net langs voeren. De molens staan op zee omdat het daar het hardst waait, ze staan ver van elkaar omdat ze anders elkaars wind afvangen en ze zijn wel 116 meter hoog (hoewel er ook molens bestaan die 200 meter hoog zijn).
Egmond is het oudste windmolenpark op zee van Nederland, uit 2006. Toen stak er een jochie uit een ander gezelschap zijn hand op! “Meneer! Ik ben ook uit 2006!”
Daar ging de bouwer goed op in: “Van welke maand?”
“Juni!”
“Toen waren we net begonnen met de bouw,” zei de man.
Jongetje apetrots.

En toen stelde Koen (5), het zoontje van Karola, de vraag die iedereen aan boord wilde stellen, maar die niemand durfde te stellen: “Hoe kan het dat die molens in het water staan?”
De man vertelde. De voet van de molens bestaan uit palen van zo’n 35 meter. Die duwen ze eerst 20 meter diep het zand van de zeebodem in (“Daar is behoorlijk wat grof geweld voor nodig.”). Daarbovenop zetten ze de windmolens.
Langzaam zag ik de windmolens dichterbij komen. Ik werd licht in mijn hoofd, maar ik kon het niet thuisbrengen. Tot lezer Simone met een piepstemmetje zei: “Heeft er iemand een plastic zak bij zich?”
Die had ik – en in no time was ze aan het overgeven. Karola heeft de hele weg geen woord meer gezegd. Ik ook niet. De kinderen hadden nergens last van, maar wij hadden het niet meer! Ik sloot mijn ogen en probeerde te verdwijnen. Totdat de man naast mij over mijn schoenen heen kotste.
Het tripje duurde tweeënhalf uur.

(Kijk: Dit is Simone (links) vlak voor ze ging kotsen & Karola en ik die er tegenaan zitten. De jongens hadden ergens last van!)

Leerzaam was het wel
Eenmaal aan wal kregen we weer wat kleur op ons gezicht. Ik bietste bij de haringkar een servetje om mijn schoenen schoon te vegen. Ik was blij dat Felix niet mee was, want die wordt nog veel zieker dan ik. Toch vond ik het jammer dat hij dit moest missen, want het was echt leerzaam geweest voor hem.
Simone had daar een heel eigen kijk op. Uit mijn ooghoek zag ik haar op zoek naar een vuilnisbak om haar kotszak in weg te gooien. Toen dat gelukt was, kwam ze bij ons staan en zei droog: “Nou, weer wat geleerd.”
En dat ging dus niet over duurzame energie. We lagen helemaal in een deuk.