Die eeuwige zoektocht naar balans. Waar hangt dat kreng toch uit?

Renske is naarstig op zoek naar de balans, en dat al een paar jaar. Het moet toch niet gekker worden! Effe serieus peoples, ze zoekt zich rot. WAAR IS DE GROOVE? 

Beste mensen, jullie konden het al lezen in het intro, maar voor diegenen die weer eens niet hebben opgelet, zal ik het nog maar een keertje zeggen: ik ben al jaren naarstig op zoek naar de groove. Naar een leven dat in balans is. Naar een leven dat klopt, dat gewoon lékker reilt en zeilt, naar een leven dat niet zo verdomde chaotisch en vermoeiend is. Even serieus: in 2013 werd mijn eerste kind geboren, in 2015 de tweede, dus ik heb al best wat jaartjes de tijd gehad om er wat van te maken. De boel zou inmiddels echt wel een beetje op orde moeten kunnen zijn. Maar nee hoor, neen. Niets van dat al. Als ik eerlijk naar mijn leven kijk, dan is het regelmatig dikke vette chaos. Ik kan mijn weken soms maar het beste vergelijken met een soort hindernisbaan: wat ik ook probeer, ik ren regelmatig achter de feiten aan, schiet tekort, kom te laat op mijn werk, krijg mijn werk vervolgens niet af, hol op het laatste moment naar het kinderdagverblijf om de kinderen te halen, race naar huis om RAZENDSNEL eten te kunnen maken, wat ze dan natuurlijk niet lusten, en ondertussen moet iedereen huilen, incluis ikzelf, en daarna moet ik die deadli – oké ik krijg even geen adem meer. Maar je begrijpt misschien een beetje wat ik bedoel? Ook opmerkelijk en wellicht herkenbaar: gedurende de week kijk ik vaak uit naar de dagen dat ik met de kinderen thuis ben, in de hoop dat ik dán misschien een klein beetje kan bijkomen? Maar we hoeven mekaar hier gelukkig echt geen mietje te noemen: om lekker bij te komen moet je gewoon een dag een maand naar de spa. Liefst een spa ergens heel ver weg. Een spa in het buitenland misschien wel? Thailand lijkt me wat, maar Maleisië mag ook! En anders is een spa in Italië of op het Duitse platteland ook best. Echter: voor mij geen spa hoor. Voor mij geen spa. Nee hoor, hier komen we niet verder dan de douche in het Marnixbad, na het familiezwemmen op zondag. Dat zeg ik: het is er in ieder geval warm!

LEES OOK: Hoe ik dagelijks worstel met de balans tussen moederschap en werk

Als ik mijn oor zo te luister leg zijn er veel vrouwen in mijn omgeving die dit herkennen. Die ook niét meer weten welke kant ze op moeten bewegen om de boel meer op orde en rustiger te krijgen. We debatteren uren over oplossingen, en de ingevingen volgen elkaar in hoog tempo op. De een denkt eraan minder te gaan werken, de ander zet juist in op freelancen. Vervolgens zegt iemand dat je gewoon méér en betere opvang moet regelen, maar dan natuurlijk wel hele flexibele opvang. Want dat is wat we in the end misschien allemaal nodig hebben: een mega flexibele vliegende keep! Of wacht, misschien moeten we maar verhuizen, naar een huis in het bos. Of een opknappertje aan zee? Dan hebben we in ieder geval in het weekend rust, ruimte en frisse lucht. Echter, de laatste tijd lijkt het erop dat niemand er écht uitkomt. De zoektocht naar balans lijkt een eeuwige te worden. Ik moet de eerste vriendin die echt helemaal lekker loopt te gaan in ieder geval nog tegenkomen.

Tuurlijk zoeken we door, we laten ons niet kisten. Géééééf nooit op! Géééf nooit op! Tegelijkertijd denk ik steeds vaker: misschien is het ook wel een beetje wat het is en moet ik de chaos deels accepteren. Misschien ga ik er véél te veel vanuit dat het leven met wat inspanning helemaal naar mijn hand te zetten is: het idee van het maakbare leven, zeg maar. Ik blijf maar denken dat de ideale oplossing zich gewoon heel goed verstopt, dat ‘de balans’ zich momenteel ergens gigantisch goed weet schuil te houden. En dat ik dus gewoon niet goed genoeg zoek. Maar wellicht is het tijd om mijn verzet tegen de chaos (want dat is het ook) sowieso wat te minderen, en mee te bewegen met die eeuwige chaotische flow? Want een gezin, een leven met jonge kinderen, is nou eenmaal altijd in beweging. Er doet zich altijd wel weer iets nieuws voor, het is en blijft een kwestie van vooruit- of terugschakelen, hoe hard je het leven ook in een malletje probeert te gieten, hoe hard je ook zoekt naar die ideale groove.

Zijn acceptatie en berusting dan het grote geheim van balans? Zou zomaar kunnen. Zou zomaar kunnen. Dus ik zeg bij deze: keep you posted. En ik ben natuurlijk razend benieuwd naar verhalen over jullie zoektocht.

Lees ook: 20 Geruststellende dingen om te zeggen tegen een nieuwe moeder