Deze vrouw noemde haar kinderen ‘kleine fuckers’ en iedereen viel over haar heen
Bij Me to We schromen we niet om eerlijk te zijn over ‘all things motherly’. Over dat het soms (of eigenlijk gewoon best wel vaak) zwaar is, dat peuters rete-irritant kunnen zijn en dat je je af en toe afvraagt waarom je in godsnaam wilde baren. De Belgische radiopresentatrice Siska Schoeters deed dat ook. Sterker nog, zij noemde haar kinderen ‘kleine fuckers’ (ik heb zo’n vermoeden dat mijn Terroristen en haar Fuckers zomaar beste vriendjes zouden kunnen worden) en bekende dat ze blij was als ze het spul ‘s avonds naar bed had gebonjourd. En toen vielen al onze zuiderburen collectief over haar heen…
Want, welke moeder zégt er nou zoiets over haar kinderen? Dat kan toch gewoon niet? Klagen over je kinderen en het ouderschap blijft nog steeds veelal een taboe. Je hebt die kinderen tenslotte toch gewoon zelf gewild, dus dan moet je ook niet zeiken. Het zijn namelijk toch ‘wondertjes’ (mag ik a.u.b. even een teiltje) en er zijn ook vrouwen die niet eens kinderen kunnen krijgen (tja, en de kindertjes in Afrika hebben ook honger…). Dus shame on you, mama! Genieten zul je, kreng! Maar Siska Schoeters vond dat onzin en gaf eerlijk toe dat ze er soms dus even klaar mee is, met dat genieten. Zoals wij allemaal, als ouders. Want lets face it: niemand vindt het áltijd leuk. En wie dat wel beweert, die liegt. Zo simpel is het dus gewoon.
Lees ook: Lieve Moeder Teresa…
Maar ondanks de protesten van de opvoedmaffia, die wij bij Me to We ook regelmatig over ons heen krijgen, lijkt er langzaam wel een kentering gaande in ouderland. De ‘Millenials’ (ouders tussen de 25 en 35 jaar) rukken namelijk op; een generatie ouders die de roze bril ook eens af durft te zetten en de noodzaak van het schijn ophouden niet zo ziet. Zo langzamerhand beginnen we ons te keren tegen de overload aan perfectie, die ons dagelijks ten deel valt. Mierzoete gelukkige gezinnetjes op Facebook, tiptop gestylede huizen zonder ontplofte Duplokisten op Instagram en gerechten waar het kwijl je spontaan van uit de bek loopt op Pinterest (en mag ik trouwens even informeren welke ouders daar überhaupt tijd voor hebben?). Allemaal prachtig, maar we zijn het inmiddels dus wel een beetje zat.
Onderzoek wijst uit dat we er genoeg van hebben dat de lat zo huizenhoog ligt. Millenials herkennen zich totaal niet in de beelden over ouderschap die ons door de mainstreamcultuur worden opgelegd. Reclames met gelukzalig glimlachende moeders die met één hand de stralend witte was staan op te hangen, terwijl ze met de andere een driegangendiner op tafel toveren, hysterisch blije gezinnen die langs de kustlijn achter een strandbal aan rennen, we kunnen ons er niet mee vereenzelvigen. En daar heeft de jongste generatie ouders ook eigenlijk helemaal geen zin in. Misschien komt dat omdat we een stel verwende krengen zijn, die alles op een presenteerblaadje aangeboden gekregen hebben. Tenslotte is het zo dat onze moeders hebben moeten vechten om achter het aanrecht vandaan te mogen komen en een combinatie te kunnen maken tussen ouderschap en carrière. En daar werd destijds dus zéker niet over geklaagd. Je verbrandt tenslotte niet voor niets je beha op de barricade, dus dan ga je daarna ook zonder zeuren met wapperende tieten naar je werk.
Maar aan de andere kant: wij zitten er nu maar wel mooi mee. Want de jonge moeder van tegenwoordig wordt raar aangekeken als ze niet al die ballen in de lucht houdt en daar bovendien níet enorm van geniet. En natuurlijk zijn we onze moeders dankbaar voor alle kansen die we tegenwoordig hebben, maar dat wil toch nog niet zeggen dat we ze ook állemaal, en daarnaast ook nog eens zonder morren, zullen pakken? Wat is het toch dat je tegenwoordig niet meer ‘negatief’ mag doen, dat het hele leven altijd maar leuk moet zijn? Dat is toch gewoon niet realistisch, dus waarom zouden we elkaar vertellen dat dat wel zo is? Ik weet niet wie we daar een plezier mee doen, maar onszelf in ieder geval niet, want eigenlijk wordt iedereen er maar onzeker van. En voelen we ons collectief ontaard als we het kroost ‘s avonds een half uurtje eerder in de ledikantjes donderen, omdat we onze portie voor die dag echt wel eventjes gehad hebben. Nogal zonde, want we zouden ook kunnen genieten van de stilte en spreekwoordelijk het glas naar elkaar heffen, omdat we toch allemaal in datzelfde schuitje zitten. Proost ouders, weer een dag overleefd met z’n allen. Ik zeg: chapeau!
Zoek er niet zoveel achter als een moeder haar kinderen een keertje ‘fuckers’ noemt, want echt, dan vergaat de wereld niet. We hoeven niet gelijk op onze achterste benen als iemand zegt dat ze het even helemaal geschoten heeft met die rellende peuter aan haar rokken. Want eerlijkheid duurt wat mij betreft nog steeds het langst en eigenlijk kijk ik daar liever naar dan naar weer zo’n suikerzoet modelgezin op Facebook. Want echt jongens, dat soort profielfoto’s, daar trappen we als moeders dus gewoon toch niet meer in?
Lees ook: Liever spruitjes eten dan naar de speeltuin.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
