Deze 11 dingen kon je vást gewoon nog blijven doen, toch? MOEHAHA.

nachtrust

20.03.2019 05:00

Lunchen. Hardlopen met de wederhelft. Een spontane borrel na het werk. Even snel naar de Bijenkorf in de sale. Renske detecteerde elf zaken waarvan ze (onbewust) dacht dat het nog makkelijk te doen zou zijn wanneer ze eenmaal kinderen zou hebben.

Och och. Als je voor de eerste keer zwanger bent heb je dus echt geen flauw benul van de impact die de baby op je leven zal hebben. Je denkt namelijk onbewust dat de baby er straks gewoon bij komt. Dat je ‘m ‘gewoon’ in je routine kan schuiven. Alle tips en verhaaltjes van moeders in je omgeving ten spijt. Bottom line maakte ik tijdens mijn eerste zwangerschap in ieder geval de volgende catastrofale rekensom.

Mijn leven + de baby = nog steeds mijn leven maar dan mét de baby.

Wat een toestand. Wat een vergissing! HAHAHAHA MOEHAHAHA – ja, we kunnen er maar beter om blijven lachen. Anyways, hier komen de dingen die na je bevalling (en je verlof) een klein stukkie moeilijker blijken te fixen dan je van te voren had gedacht.

Bekijk ook: Kleding waarin je er niet uit ziet als een wandelende watermeloen

Nog héél eventjes overwerken. Ik werkte voorheen minstens een avond per week over om de laatste dingetjes af te maken. Niet dat ik dat vet leuk vond, maar ik nam zo in ieder geval geen werk meer mee naar huis (want dat haat ik). Nu ik kinderen heb moét ik alleen wel stoppen om half zes, want het kinderdagverblijf gaat om half zeven dicht. En dan dus ook echt dicht. Gevolg: ik race naar huis, doorloop het hele avondritueel en schuif dan regelmatig opnieuw achter de computer. Wat.Ik.Dus.Intens.Haat., want dan wil ik potdomme gewoon effekes Netflixen of whatsoever.
En nou niet gaan lopen zeggen dat ik kennelijk teveel werk heb en/of dat ik aan time management moet gaan doen, want dat doé ik al, en tegen sommige hoeveelheden werk valt niet op te time managen. Door naar de volgende.
Even lekker lunchen met een vriendin. Ja, deze is ook om je rot te lachen. Het zit zo: als je je ‘vrije’ dag hebt zijn de kinderen hoogstwaarschijnlijk óók thuis, en moeten ze rond lunchtijd de welbekende middagslaap doen. Waardoor je om 13:00u onmogelijk weg kunt. Toegegeven, in het begin kun je de baby nog wel meenemen naar zo’n lunch, dan slapen ze nog veel. Maar hoe ouder kinderen worden, hoe alerter ze zijn en hoe vaker ze (huilend) om de nodige aandacht vragen. Blijft over: lunchen als je de kinderen niet hebt. Tja, maar dán moet je hoogstwaarschijnlijk werken, boodschappen doen, schoonmaken, de kinderen weer ophalen, blablablaba.
Oh, het is sale. Rennen! Vroeger stond ik dus zodra het sale was in de startblokken, want ja: hoe eerder je erbij was hoe beter. Vooral op de schoenenafdeling van de Bijenkorf moest je als eerste wezen OMG. Maar sinds ik moeder ben is er op de één of andere manier geen spontaan moment meer over voor een sprintje naar de sale. Ik moet alle vrije tijd verdienen/inroosteren, en als ik dan eenmaal tijd heb zijn er vaak belangrijker (nooit gedacht dat ik dat zou zeggen) dingen te doen. Waardoor ik uiteindelijk zeg: fuck my life gewoon, ik ga vanavond om 22u wel webshoppen. Om vervolgens om half tien in te storten.
Ohja, deze dan! Samen hardlopen in het park. Minor detail: persoonlijk heb ik een t*&fushekel aan alle vormen van hardlopen, maar toevallig ken ik dus heel veel (inderdaad vreemde) stelletjes die altijd samen gingen hardlopen. Nooit, maar dan ook nooit, hadden ze er überhaupt over nágedacht dat dit na de bevalling een enorme toestand zou opleveren. Toegegeven, je kunt heus nog wel samen hardlopen, maar dan moet iemand de kinderwagen duwen. Wat in de basis echt niet zo relaxt is als sommige kinderwagencampagnes doen geloven. Al helemáál niet als je een huilerige/hongerige baby hebt en constant moet stoppen. Anyways, wanneer je samen wilt blijven hardlopen moet je dus een oppas regelen. En ik zeg het je: als je eenmaal besluit ergens een oppas voor te regelen, dan is dat hoogstwaarschijnlijk niet om gezellig te gaan hardlopen.
Even tussendoor: ik weet zeker dat je vanaf nu heel anders naar hardlopende hipsterstelletjes in het park kijkt. Dan weet je namelijk één ding vrijwel zeker: die hebben geen kinderen. Of ze hebben dus een f#cking oppas voor het hardlopen. Dat doet maar!
Je nagels op tijd lakken. Klinkt een beetje oppervlakkig om het nou opeens over nagels te gaan hebben, maar ik zeg: als je nagels mooi gedaan zijn vallen je wallen een stuk minder op. Echter: je nagels lakken is nog een dingetje als je eenmaal kinderen hebt. Als ik ’s ochtends mijn nagels lak moet ik namelijk na twee nagels stoppen vanwege allerlei incidenten, en sowieso altijd vlák na het lakken de jassen van de kinderen aan trekken. Resultaat: tien butsen. Maar als ik ze ’s avonds lak moet ik koken. En als ik ze lak wanneer de kinderen op bed liggen moet ik het huishouden doen. En en als ik in bed lig moet ik slapen – ook niet slim met vers gelakte nagels. Dussss.. dán maar nagels lakken op je werk, alwaar het ook niet altijd uitkomt. Want straks denkt de baas: sjonge jonge, kan ze die freaking nagels thuis niet lakken?
Verre reizen maken. ‘Ik ga het kind straks gewoon in zo’n rugdrager proppen. Hupsakee, gezellig naar Thailand! Straks moet-‘ie naar school en moeten we het volle pond betalen.’ Och erm, ik hoor het mezelf nog roepen. Helaas is het er niet van gekomen. Uitleg: het is gewoon enorm stressvol, al helemaal met een temperamentvol kind, want die willen niet in rugdragers (in ieder geval niet lang) en al helemáál niet in vliegtuigstoelen (in ieder geval niet lang). Maar misschien is een uitspraak van een vriendin hier wel op z’n plaats: “Op vakantie gaan met kinderen is gewoon een kwestie van je héle huishouden optillen, inpakken en meenemen. Hartstikke easy, gewoon lekker doen, je zult absoluut uitrusten. Thuis rust je namelijk ook uit, toch?”
Uit eten gaan. Ook hiervan heb ik zeker weten geroepen: ik ga het kind gewoon meenemen! Ik ga het gewoon drillen om in de wagen te slapen, overal waar ik dat wil! En als de baby gaat zeuren, nou dan gaat ‘ie maar even kleuren! (Waarbij ik dan voor het gemak even vergat dat baby’s niet kleuren.) Hoe dan ook, het zou allemaal een kwestie van trainen en volhouden zijn! MOEHAHAHA laat me niet lachen. En sorry voor alle uitroeptekens, maar het zit gewoon hoog. Lees hier maar even waarom – ik heb het best zwaar.
’s Ochtends douchen. Persoonlijk douche ik inmiddels gewoon maar ’s avonds, want ’s ochtends zit het er gewoon niét in. Omdat er dan twee kinderen alive and kicking zijn. Twee kinderen die moeten ontbijten, die verschoond en aangekleed moeten worden, die constant wegrennen en/of een woedeaanval krijgen. Van hele slimme en fitte mensen heb ik wel eens het advies gekregen dat je dan gewoon ‘voor de troepen uit moet gaan douchen’. Maar daar heb ik gewoon géén zin in. Mag het even?
Een kledingcrisis. Iedere vrouw zal het herkennen: soms weet je gewoon niet wat je in godsnaam aan moet. Waar je dan in het pré-kindertijdperk al een klein probleem had, heb je nu al helemaal een probleem. Er hangt namelijk ondertussen ook nog een kind aan je been dat écht naar de opvang moet anders mist-‘ie de fruithap. Alleen, je weet gewoon echt nog steeds niet wat je aan moet trekken. Dat leuke nieuwe truitje had je gisteren ook al aan! Wat nu, wat nu, WAT NU?! Je probeert duizend dingen, flikkert alles op een hoop in de hoek, probeert je kind rustig te houden, trekt per ongeluk nog iets stuk ook, en uiteindelijk doe je dan toch maar gewoon die trui aan van eergisteren. Wat een hel, wat een fail, maar daar ga je hoor. HUPSHUPSHUPS naar de opvang en daarna door naar je werk. Maar huh, wat ziet jouw oog opeens? Ben je je nou gewoon vergeten óp te maken?