Dear Donald: have you lost your fucking mind?!
Je kunt het niet gemist hebben: de afschuwelijke berichten over migrantengezinnen die bruut uit elkaar gerukt worden omdat ze illegaal vanuit Mexico de Verenigde Staten binnen zijn gekomen. Inmiddels zijn er al bijna 2000 kinderen van hun ouders gescheiden. En dat allemaal om vluchtelingen ‘af te schrikken’. Vala zit er met verbijstering naar te kijken. Want, dit kan toch niet waar zijn?
Amerika is een raar land. Ik kan het weten, want ik heb er jaren gewoond en twee kinderen gekregen. Tijdens mijn jaren daar heb ik de grootst mogelijke contrasten gezien. Wonen in het bizar rijke en luxe Palo Alto in Silicon Valley, waar tegelijkertijd de zwervers op straat lagen naast de kapitale Bentley’s en Lexussen van de stinkendrijke werknemers van Google en Facebook die hun torenhoge salarissen stuk sloegen in de designerwinkels in Stanford Mall, het voorrecht tijdens mijn zwangerschappen op kosten van de werkgever van mijn man verzorgd te kunnen worden door de beste artsen in een state of the art ziekenhuis, terwijl vrienden van ons de rest van hun leven bezig zouden zijn om de 80.000 dollar voor de bevalling van hun zoon af te betalen. Een omgeving als uit een gelikte Hollywoodfilm, terwijl slechts een paar kilometer verderop de gaten in de weg vielen en gezinnen leefden in wat je eigenlijk niet anders kan classificeren als sloppenwijken. Amerika is een Derde Wereld land, zeg ik dan ook vaak. Want het rijke, welvarende, flitsende Amerika dat de rest van de wereld meestal ziet op televisie, is niet de realiteit. Er klopt heel veel niet, er is heel veel verkeerd. Toch heb ik er sinds mijn jaren daar altijd een zwak voor gehad. Voelde het heel lang als een tweede vaderland. Miste ik het regelmatig. Maar de laatste tijd ben ik alleen maar blij dat daar niet meer woon. Want in een land dat baby’s bij hun moeder weghaalt, daar heb ik niks te zoeken.
LEES OOK: Recht op een kind – hoe ver mogen we gaan voor onze kinderwens?
Dat gebeurt er namelijk, op dit moment. Sinds de invoering van een strenger immigratiebeleid in april zijn er ruim 2000 kinderen van hun ouders gescheiden. De Amerikaanse regering heeft het nieuwe beleid in het leven geroepen om ouders af te schrikken, zodat zij niet aan de reis naar de VS beginnen. Alle mensen die nu illegaal het land binnenkomen worden automatisch gezien als criminelen, en dus in hechtenis genomen (terwijl asiel aanvragen helemaal geen strafbaar feit is). Kinderen worden bij hun ouders weggehaald en naar opvangkampen gebracht, die inmiddels overvol zijn en waar de omstandigheden volgens verschillende berichtgeving erbarmelijk is. De kinderen verblijven in een soort kooien, waar ze slapen op matten op de grond en op geluidsopnames is te horen hoe de kinderen wanhopig huilen en roepen om hun ouders die ze zijn kwijtgeraakt, terwijl de immigratiepolitie grappen maakt. Vandaag werd bekend dat het niet alleen gaat om kinderen in de leeftijd van vier tot tien jaar, zoals aanvankelijk gedacht, maar ook om peuters en zelfs baby’s, die in zogenaamde ’tender age facilities’ gestopt. Waar het er heel wat minder zachtaardig aan toe gaat dan de naam doet vermoeden. Heel kleine kindjes zitten daar alleen, zonder iemand om ze vast te houden, te troosten en te verzorgen. Niet wetend waar ze zijn en waar hun ouders zijn gebleven. De populaire en zichtbaar geëmotioneerde nieuwslezeres Rachel Maddow bracht deze informatie tijdens een uitzending van MSNBC. Maddow was zo ontdaan door de berichten dat zij de uitzending niet langer kon voortzetten. En geef haar eens ongelijk. Want, mag ik even vragen: are you freaking kidding me?!
Ik maak er geen geheim van dat ik geen fan ben van de Trump administration. Al eerder heb ik me uitgesproken over zijn megalomane, racistische, seksistische en in z’n algemeenheid ronduit verkeerde en bovendien gevaarlijke beleid, maar nu zal ik nog duidelijker zijn en even een Robert DeNiro’tje doen. Want echt: fuck you, Trump. Baby’s bij hun moeder weghalen, seriously? Hoe ziek kan je zijn? Op je houding jegens vluchtelingen, of überhaupt mensen die een andere kleur hebben dan jij (is het je trouwens weleens opgevallen dat jij de enige bent die oranje is? Just sayin’) en de immigratiezaak heb ik sowieso wel het één en ander aan te merken, maar laten we dat voor het gemak even parkeren. Echter, kinderen gebruiken, kinderen traumatiseren, alleen maar om je eigen nazistische (want iets anders kun je er niet van maken) agenda te pushen is een heel nieuwe gradatie van walgelijk. Je gaat er toch altijd prat op dat je zo’n grote kerel bent? Met je sterke taal en je ‘big button’? Als dat zo is, laat dat dan ook zien. Vecht dan als een man voor waar je in gelooft. In plaats van de strijd aan te gaan met mensen die te klein en te kwetsbaar zijn om het van je te winnen.
Ik schaam me bijna om te zeggen dat ik in Amerika gewoond heb, ik schaam me bijna om te vertellen dat ik twee Amerikaanse kinderen heb. Want een land waarin zulke dingen gebeuren, daar wil ik op geen enkele manier mee geassocieerd worden. Inmiddels heeft Trump aangekondigd geen gezinnen meer te scheiden, aangezien de kritiek op zijn beleid wereldwijd te groot was. Maar dat gebaar is natuurlijk weinig waard, omdat het niet geboren is uit empathie en begrip voor de medemens, maar puur en alleen uit politiek eigenbelang. En bovendien moeten we nog maar afwachten wat ervan waar is. Graag had ik nog eens terug gewild naar de VS, maar ik denk dat ik nu alleen maar heel verdrietig zou worden als ik voet zet op de bodem waarop mijn kinderen geboren zijn. Omdat een verschil van maatschappelijke en politieke mening nog tot daaraan toe is, maar ik simpelweg niet kan leven met een dusdanig humanitair geschil. Kinderen horen bij hun ouders, dat is een universele waarheid waar niet aan te tornen valt. Hoe erg je ook verschilt van mening, hoe anders je belangen ook zijn, hoe erg je elkaar ook naar het leven staat, je vecht het niet uit over de ruggen van de kinderen. Kinderen zijn geen pionnen in je politieke schaakspel. Dus Donald, we hebben veel van je gepikt, maar als je nu ook nog aan de kinderen komt is de maat vol. Genoeg is genoeg, we zijn nou écht klaar met je. Kappen nou. En leave the damn kids alone.
LEES OOK: De ‘ontmande’ man is niet zielig, hij is gewoon een mietje.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
