De ‘Moederschaps Challenge’? #Bullshit
Wat is dat toch met ons, moeders, dat we de onbedwingbare neiging tot verheerlijking van en het pochen over het moederschap maar niet van ons af kunnen schudden? Vala vraagt het zich inmiddels al vijf jaar af. Er lijkt namelijk gewoon nooit gecapituleerd te worden in de moeder-oorlogen. De strijd gaat onverminderd door. Is het niet openlijk, dan wel ondergronds. Zoals nu op Facebook.
Al een tijdje zag ik steeds onduidelijke berichten op mijn timeline voorbij komen: ‘Ik ben genomineerd voor de ‘moederschaps challenge’’. Gevolgd door drie foto’s van gelukzalig kijkende kinderen met hun koekjes bakkende of paashazen plakkende moeder en werden er drie andere ‘geweldige moeders’ getagd, die dan hetzelfde trucje op hun eigen timleline moesten herhalen. Nu begrijp ik wel dat de moeders die deelnemen aan deze ‘challenge’ in principe geen slechte of kwetsende intenties hebben en dat ze blijkbaar slechts trots zijn op hun status van ‘mama’ en hun bloedjes van kinderen (#blessed, #lovetobemama en nog meer van dat soort zoetigs) maar desondanks krijg ik van dergelijke status updates de neiging om mijn spontaan mijn Facebook account op te zeggen en terug te grijpen naar een non-digitale levensstijl.
Lees ook: Waarom je niet hoeft op te ruimen voordat ik op bezoek kom.
Want, kom op dames, is dit nou weer nodig? Moeten we nou echt weer door God en iedereen op de borst geklopt worden omdat we zulke juwelen van moeders zijn? Want, laten we eerlijk zijn, daar gaat deze hype natuurlijk gewoon weer om. Onder het mom van ‘gewoon een spelletje’ zijn we met z’n allen weer eens bezig om te laten zien hoe superieur we zijn als moeders. Want: ‘kijk eens hoe goed ik ben, anders was ik tenslotte nooit getagd’. ‘Ik doe het goed, kijk maar naar deze foto’s waarop te zien is hoe verantwoord/leuk/lief/lekker gek ik bezig ben met de kids’. ‘Applaus graag, want ik ben de moeder aller moeders. Facebook zegt het’. Onderwijl dwangmatig refreshend voor de bemoedigende comments van collega-moeders op zoek naar dezelfde soort bevestiging: ‘Schat, jij bent inderdaad echt een super-moeder’ en ‘Jouw kids mogen in hun handjes knijpen met zo’n mama’. En dan maar hopen dat ze zelf getagd worden. Werkelijk… #waaróm?
Voor de goede orde: het moederschap, dat is geen ‘challenge’. Een ‘challenge’ is opkrabbelen na een ernstige ziekte, het verliezen van een dierbare, of Mount Everest beklimmen, niet een paar snaphotjes van je kroost op Facebook knallen en wachten tot je achterban in de rij gaat staan om een bosje veren in je reet te steken. Dat maakt je namelijk geen goede moeder (wat dat ook mag zijn). En bovendien, wát is de ‘challenge’ eigenlijk precies? Laten zien dat jij inderdaad een geweldige moeder bent, of eigenlijk voornamelijk je vriendinnen uitdagen om eens te bewijzen of zij dat eigenlijk wel zijn? Hoe aanmatigend is het, om je eigen persoon op social media te etaleren als ‘geweldig’ en dan vervolgens jezelf ook nog het privilege toe te kennen blijkbaar te kunnen bepalen wie die status nog meer verdienen? Naar mijn idee heb je dan wel behoorlijk last van grootheidswaanzin. Maar dat schijnt in moederland tegenwoordig een soort collectieve kwaal te zijn.
Wil je foto’s van je hartelapjes plaatsen, by all means, ga je gang. Ik maak mij er zelf ook schuldig aan. Want natuurlijk ben je trots op ze en vind je ze allemachtig prachtig. Het zijn dus ook niet die happy-go-lucky kiekjes die mij de neiging geven mijn laptop van de trap te gooien. Waar ik echter wel een beetje moe van wordt, is het gebrek aan empathie voor elkaar dat wij als moeders wederom ten toon spreiden. Want we kennen allemaal wel iemand die met de handen in het haar zit door haar peuter met de ene woede-aanval na de ander en die zich daardoor een slechte moeder voelt. Of een moeder met een postnatale depressie die zich stiekem dus helemaal niet zo #blessed voelt. En het verdriet en de zelftwijfel die daarmee gepaard gaan. Ergens diep van binnen weten we tenslotte allemaal met welke onzekerheden wij als moeders kampen en hoe erg we verlangen naar de bevestiging dat we het allemaal wel goed doen. Dus in plaats van dáár nou eens een ‘challenge’ van te maken (’tag jezelf als je soms ook geen idee hebt hoe het moet’), waarom moeten we dan weer proberen elkaar de loef af te steken met dit soort moderne kettingbrieven, door te doen alsof wij de heilige graal van het moederschap in handen hebben en er bovendien ook nog eens onze collega’s mee om de oren slaan?
Want reken maar dat menig moeder op Facebook nu naarstig zit te wachten tot zij eindelijk getagd wordt en daarmee dus mag toetreden tot het Genootschap van Geweldige Moeders. Die exclusieve congregatie van verlichte, gepolijste, immer perfecte wezens die de kunst van het opvoeden tot in de puntjes in de vingers hebben. Dat is tenslotte blijkbaar nog steeds het hoogste doel in het leven van de vrouw: de perfecte moeder zijn. Want naast de concurrentiestrijd die met dit soort dingen weer eens op scherp gezet wordt, gebeurt er nog iets anders kwalijks. Door het moederschap zo te verheerlijken worden vrouwen wederom terug geschopt in dat hoekje waar ze nou juist zo naarstig proberen uit te komen: het hoekje van de gedienstige matrone wiens waarde afgemeten dient te worden aan haar vermogen kinderen te baren en de perfecte koekjes te kunnen bakken. En als het kan het liefst ook nog even over de ruggen van al die anderen die in de rij staan te dringen voor de titel. In liefde en moederschap is tenslotte alles geoorloofd. Dat er hard gevochten is voor ons stemrecht en de mogelijkheid achter het aanrecht vandaan te komen, lijkt er toch steeds weer weinig toe te doen. Soms vraag ik me af waarom we onze schorten eigenijk überhaupt ooit hebben afgedaan.
Geen enkele moeder is altijd ‘geweldig’, want dat impliceert namelijk dat er ook ‘slechte’ moeders zijn en volgens mij komen die echt maar heel zelden voor. Het moederschap is geen wedstrijd die gewonnen kan worden door het halen van de meeste lofzangen op Facebook, of het plaatsen van paar foto’s op je timeline. ‘Gewoon een spelletje’, die ‘moederschaps challenge’? Wie naïef is, denkt er misschien zo over. Wie echter verder kijkt dan haar neus lang is ziet iets anders: namelijk de zoveelste manier om vrouwen langs de meetlat te leggen en de onverdraagzaamheid te cultiveren. Het zou me niets verbazen als Donald Trump het brein achter deze actie is.
Lees ook: De beste stuurlui staan aan wal (deel 2).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
