De eeuwige strijd: waarom mijn kind altijd wil eten als ik net zit
Alsof het een universele moederwet is: zodra je eindelijk zit met een kop koffie, wil je kind ineens een appel, crackers of een complete driegangenlunch. Herkenbaar? Hier is mijn verhaal – en hoe ik het (bijna) heb opgelost.
Het begint altijd als je nét comfortabel bent
Elke ochtend hetzelfde ritueel: ik ren door het huis, maak ontbijt, help mijn dochter met aankleden, en vergeet ondertussen mijn eigen koffie. Als alles eindelijk rustig is, zink ik neer op de bank. Moment van rust? Dacht het niet. “Mama, ik heb honger!” Of beter nog: “Mama, ik wil een banaan. Nee, niet die. Een andere banaan.”
Het mysterie van de selectieve honger
Wat me fascineert, is dat mijn kind vóór dit moment altijd beweert géén honger te hebben. Zet je iets neer? Nee hoor, ze hoeft niks. Maar zodra ik me neerzet met een boterham of eindelijk een hoofdstuk uit mijn boek wil lezen, krijgt ze een intense behoefte aan snacks. Soms vraag ik me af of het instinct is – een verborgen superkracht om rustmomenten van mama te detecteren.
Mijn eerste mislukte oplossingen
Ik probeerde het eerst met een snackplateau. Alles wat ze maar wilde eten, zette ik op een bord. Maar nee, het was nooit wat ze zocht. Dan weer crackers mét smeerkaas in plaats van zónder, of een appel die “anders” gesneden moest worden. Het plateau verdween net zo snel als mijn geduld.
De uiteindelijke doorbraak
Op een dag, midden in mijn frustratie, bedacht ik een nieuwe strategie: snacktijden. Ik stelde een regel in dat er alleen op bepaalde momenten gegeten werd. Het was even doorbijten (letterlijk), maar langzaam begon ze eraan te wennen. En als ze toch wat vroeg op een “rustmoment,” kreeg ik ineens een geniale uitspraak in mijn hoofd: “Mama pauzeert nu, net als de tv. Probeer het over 10 minuten nog eens.”
Het blijft een strijd, maar dat mag
Eerlijk? Het werkt niet altijd. Er zijn nog steeds dagen waarop ik mijn koffie koud moet opdrinken. Maar nu lach ik erom, want ik weet dat ik niet de enige ben. Elk huis met jonge kinderen lijkt deze strijd te kennen. En het hoort erbij, net zoals slapeloze nachten en bergen wasgoed.
