De 10 achterstallige taken in het huishouden van een moeder

Als je moeder bent van een stuk of wat kinderen en daarnaast – bijvoorbeeld – ook nog min of meer fulltime probeert te werken, dan schiet er wel eens wat bij in. Meestal een slordige paar honderd taken, maar om deze lijst binnen te perken te houden, presenteer ik jullie mijn top 10.

In de meeste films, ouderschapsbladen, op Instagram en in commercials lijkt het allemaal zo behapbaar, dat moederschap. Schone kleren, schone aanrechten, schone toeten en stralende moeders die het allemaal onder controle hebben. Nu maak ik ook weleens een mooie Instagram foto, maar die lukt alleen als ik ze omkoop met snoep en eerst vakkundig alle rommel uit zicht veeg, en dan nog staat er meestal een te mokken, willen ze per se die hysterische trui aan die oma voor ze heeft meegenomen, weigeren ze dat afzichtelijke speeltje dat bij een traktatie zat los te laten, of loopt onze niet-zindelijke kat weer door het beeld. Chaos voert hier nog altijd de boventoon. Want, ja, ik wilde per se drie kinderen, maar ik wilde ook per se blijven werken, net als mijn man, en dat betekent dat we nu acht jaar ouders zijn, maar met een kersverse peuterpuber nog steeds hopeloos achter de feiten aanlopen. Globaal heb ik nu wel de slag te pakken van het in de lucht houden van al die ballen, maar let vooral niet op de details, want dat doen wij ook niet. Ziehier mijn top tien van de 387 huishoudelijke taken waarmee ik consequent achterloop.

LEES OOK: Bericht aan roekeloze ouders: jullie kind is niet onsterfelijk

1. De gymtassen. Elke maandagochtend als ik ergens twee groezelige linnen tasjes tevoorschijn vis uit de berging, neem ik me voor om binnenkort de gymtassen en bijbehorende inhoud te wassen. Dat is dan ook precies het enige moment in de week dat ik daaraan denk, want de rest van de week word ik in beslag genomen door de dagelijks groeiende berg aan wasbare luiers, rompers met poepvlekken, leggings met grasvlekken en anderszins besmeurde kledingstukken die gewoonweg onherkenbaar zijn geworden, waarbij de muffe lucht die inmiddels uit de gymtassen komt opstijgen in het niet valt. Kom ik bij punt 2:
2. De was. Ik vraag me dus al acht jaar af of er moeders bestaan die ooit de bodem van de wasmand nog hebben gezien. Net zoals ik me afvraag of er echt moeders bestaan die nog strijken en zo ja, wanneer dan en vooral: waarom dan toch?
3. Kinderbedden verschonen. Dat peuterbed, dat lukt nog wel, maar die hoogslaper met die kleine raampjes waar je doorheen moet kruipen om eerst 25 knuffels te helpen emigreren (gooien mag niet mama, dat doet zeer) alvorens je in een onmogelijke houding en met het risico op gescheurde nagels dat hoeslaken moet los zien te peuteren – nee.
4. Fotoalbums maken. Met enige jaloezie kijk ik naar de moeders die het voor elkaar krijgen om zwangerschapsalbums, pas-geboren-babyalbums en de-baby-is-een-half-jaar-albums te produceren. Ik vraag me dan altijd af of ze dit uitbesteden of net als Napoleon gewoon maar drie uur slaap per nacht nodig hebben. Eer ik door de 20.000 meest recente foto’s op mijn telefoon heen, ben ik wéken, zo niet maanden verder. Eens in de drie jaar maak ik voor ieder kind een album en daar moeten ze het maar mee doen.
5. De berging opruimen. Ik probeer hier om de zoveel tijd nog wel enige orde in te scheppen omdat we anders de bakfiets niet kunnen stallen, maar mijn kinderen en mijn man denken dat dit een zelfregulerend systeem is, waar ze op goed geluk schoenen, tassen, jassen en sportattributen in kunnen slingeren. Geen beginnen aan dus, ook in combinatie met punt 6:
6. De zooi te koop aanbieden. Er komt dus een zeker moment in het moederschap dat je moet accepteren dat je kinderen groot zijn geworden en dat je de kinderwagen, het fietsstoeltje, de Maxi Cosi, de babykleertjes en de box te koop aan moet bieden of naar de kringloop moet brengen, alleen schuif ik dit moment altijd voor me uit. Om je een idee te geven: onze tweeling is acht en ik heb nog een tweelingbox te koop (iemand interesse?)
7. De keukenkastjes uitruimen. Waar ik een onmogelijke verzameling thee heb, heeft mijn man een voorliefde voor het aanschaffen van allerhande vezels, groene poeders, vitaminecapsules, vermalen eiwitten, witte poeders waarvan je eieren kunt bakken die niet van ei zijn gemaakt, etc. En denk je dat er iemand is die af en toe checkt of een en ander nog niet aan de datum is? Welnee.
8. De kledingkasten uitruimen. Zelfde verhaal, maar dan betreffende de kleren waar de grote kinderen uitgegroeid zijn en die wel/niet leuk genoeg zijn voor de pechvogel die het met de afdankertjes moet doen, alsmede mijn eigen kledingkast waar momenteel de wintertruien nog in liggen terwijl we de eerste stranddag al achter de rug hebben.
9. De gezinsplanner bijhouden. Sinds een half jaar hebben wij zo’n gezinsplanner die ons leven makkelijker zou moeten maken. Ware het niet dat je zo’n ding dus ook daadwerkelijk moet invullen en dat is hier thuis nog een punt van aandacht. Mijn conclusie, als ik naar de vrijwel lege pagina’s kijk, is dat we dus eigenlijk het plannen moeten gaan inplannen, maar ja, zie dat maar eens op de planner te krijgen.
10. Me-time. Een beetje huisvrouw heeft volgens mij af en toe recht op een slecht boek en een borrel en gezien punt 1 t/m 9 denk je misschien dat ik dáár dan in elk geval wel aan toe kom, maar nee. Mijn me-time bestaat dan weer uit dit soort lijstjes tikken in de hoop dat ik niet de enige ben die zo hopeloos achter de feiten aanloopt, en dat er misschien iemand is (dat hoop ik dan stiekem) die nog wel wat aan te vullen heeft op deze lijst. Misschien kunnen we dan samen een nieuw tijdschrift of Instagram-account oprichten, dat van Moeders Die er met de Pet naar Gooien.

Janneke Jonkman

Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.