Camilla’s hoofd stroomt over: ‘Laatst heb ik uit wanhoop mijn peuter gebeten’
Camilla (38) heeft een drukke baan en woont samen met haar man Siem (37) en hun drie kinderen in een Pipi Langkous-achtig huis in Noord-Brabant. Camilla nam zich altijd voor een avontuurlijke, gekke moeder te worden. Nu ze drie kinderen onder de 10 heeft, merkt ze dat haar ‘gekke kant’ langzaam verdwijnt. ‘Ik vind het echt zwaar om elke dag de leuke moeder te zijn, maar ik wil het zo graag.’
‘Van mijn vriendinnen ben ik wel the crazy one. Ik maak graag een feestje van het leven en ben heel uitgesproken, maar voel me daarnaast ook wel wat teveel soms. Als ik voor de honderdste keer in een gesprek als enige heel hard moet lachen bijvoorbeeld. Of als ik weer de eerste ben die de nog lege dansvloer opstapt in de kroeg. Soms ben ik me dan heel bewust van mijn assertiviteit en dat voelt awkward. Heel raar eigenlijk, want iedereen moet zichzelf kunnen zijn toch? Zeker bij vrienden. Heel graag geef ik dit inzicht ook mee aan mijn kinderen.
Mijn man Siem is heel rustig en onze jongste, een zoon, lijkt denk ik echt op hem. Daarom hoop ik dat mijn dochters op mij lijken en als ik eerlijk ben, zijn het ook echt twee kopietjes van hun moeder. Het is daardoor eigenlijk altijd druk bij ons in huis. Het geluid dat die kinderen produceren: niet normaal.
Voordat ik kinderen had, riep ik altijd heel hard dat ik een avontuurlijke en gekke moeder zou worden. Eentje die hutten bouwt in de woonkamer, toneel met ze speelt én een moeder waarbij altijd alles mag en alles kan. Ik ben doordeweeks voornamelijk aan het werk, dus ik probeer in het weekend zo veel mogelijk dingen met ze te ondernemen. Alleen merk ik de laatste tijd dat het me niet meer lukt om elk weekend die leuke moeder te zijn. Ik wil het zo graag, maar ik ben ook gewoon heel erg moe.
Ik denk dat het goed is voor kinderen om ergens na de lunch een rustmomentje in te bouwen om prikkels te verwerken. Iets dat ik zelf ook heel hard nodig heb, blijkt. Even voor de tv, een boekje lezen of we knutselen wat met een muziekje aan. Als zij dan even afdwalen in de televisie, heb ik ook even rust in mijn hoofd. Meestal doen ze alledrie mee, maar mijn peuterdochter kan eigenlijk niet langer stilzitten dan twee minuten. Dan begint ze op haar stoel te draaien, gekke geluiden te maken en te praten. Weg rust.
En dat praten stopt niet, totdat ze naar bed gaat. Heel normaal voor haar leeftijd, maar ik kan het gewoon niet zo goed verwerken op dit moment. Laatst was ik haar “ge-mama” helemaal beu en toen ze na drie keer vragen haar mond nog niet hield, heb ik haar uit wanhoop in haar armpje gebeten. Niet hard natuurlijk, maar ze schrok enorm en zette het op een huilen. Ik heb me dagen schuldig gevoeld, maar ik kon het geluid gewoon even niet meer verdragen en voordat ik het doorhad, gaf ik haar een knauw. Het was meer een reflex dan een bewuste actie, maar het heeft me wel aan het denken gezet.
Waarom is mijn lontje ineens zo kort? Waar is mijn gekke kant? Ik vind het ook steeds lastiger om mezelf te laten gaan. Niet alleen met de kinderen, ook in mijn relatie of als we met wat vriendinnen de kroeg in gaan. Mijn hoofd stroomt continu over, dus misschien ben ik wel overspannen? Samen met Siem heb ik nu besloten dat hij de komende tijd de rustmomentjes met ze pakt, zodat ik even naar buiten kan om een wandeling te maken. Ik snak naar rust van binnen. Maar heb je dat ooit, met drie kinderen in huis?’
In ‘Zo voed ik op’ vertellen ouders ongecensureerd over hun manier van opvoeden en delen zij iets wat ze hebben meegemaakt met hun kroost. Wil je ook iets delen over jouw opvoedstijl? Stuur een mail naar de Redactie.
