Brief aan de moeder die er een beetje doorheen zit: “Je bent niet de enige”

Jonge ouders rennen, vliegen, zorgen, werken, slapen te weinig en gaan altijd maar door. Vooral de moeders (sorry vaders!) staan dag en nacht klaar, wiegen baby’s in slaap, managen gezinnen van een, twee, drie of meer kinderen en doorstaan talloze woede-aanvallen. Niet zo gek dat we af en toe op ons tandvlees lopen.

Lees ook: Brief aan mijn man: “Ik vind mezelf een hork sinds ik moeder ben”

Lieve moeder die die er een beetje doorheen zit,

Het is onmiskenbaar dat je van je kind(eren) houdt. Voor geen goud zou je ze ooit op willen geven. Je zou ze altijd boven alles en iedereen verkiezen. Hun ogen, hun woorden, hun geur, hun armpjes rond je nek. Hoe heb je ooit geleefd zonder ze?

Maar jongens, het leven is wel veranderd nadat ze er kwamen. Stond jij eerst in het middelpunt van jouw leven, nu zijn zij het. Vanaf het moment dat je kind ter wereld kwam, veranderde je hele perspectief. Het eerste jaar sta je namelijk echt helemaal in dienst van dat kind. Er is geen enkele zelfstandigheid en je kind leeft doordat jij hem/haar laat leven. Je reddert wat aan, met borstvoeding, kolven en flessen. Met uitvogelen waar die huiltjes in godsnaam over gaan. Met heen- en weer lopen om de baby in slaap te sussen, met helemaal kapot gaan van het slaapgebrek…

En net als je denkt de boel weer een beetje op de rit hebt, begint het peuteren. Op de supermarkt-grond-liggen-scènes, woede-aanvallen, de hele dag NEE horen, plots een smaak krijgen qua eten…Oeverloos geduld heb je. Proberen, proberen, vriendelijk doch gedecideerd blijven, grenzen stellen. Al ben je zelf nog zo moe, je kind zal en mag er niet onder lijden.

Ondertussen probeer je het nog een beetje leuk te houden in je relatie, terwijl je af en toe niet weet waar je de fut vandaan moet halen. Als je kind/de kinderen op bed liggen, hoef jij niet zo nodig meer een goed gesprek met je man te voeren, maar wil je eigenlijk alleen nog maar languit op de bank met een lekkere Netflix-serie. Je vriendinnen schieten er ook een beetje bij in, want vroeger ging je om negen uur nog wel eens een wijntje drinken, maar tegenwoordig ben je dan al in slaap gedommeld achter diezelfde Netflix-serie op diezelfde bank.

Lieve jonge moeder, je hebt nogal de neiging om je schuldig te voelen. Dat doen we allemaal. Want we laten nu eenmaal steken vallen en we hadden ons voorgenomen om ons leven op topniveau te leiden. Geen joggingbroeken, geen spuugvlekken, gewoon hetzelfde leven als we hadden, maar dan met 1, 2, 3 of meer kinderen. Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Nouou, tja, inmiddels heb je er een heel genuanceerde mening over. Mooi, moeilijk, mooi, geweldig, maar ook lastig en soms een beetje teveel.

Want jij bent toch vaak degene die alle losse eindjes aan elkaar verbindt. Jij bent degene die weet dat er nog een jurk en een overhemd bij de stomerij opgehaald moet worden, dat er geld klaar moet liggen voor de schoonmaakster die vandaag komt, dat de kinderen nog maar één onderbroek hebben en dat er vanavond gewassen moet worden, dat er ouders/schoonouders gebeld moeten worden om te overleggen, en jij weet per precies welke vriendjes en vriendinnetjes binnenkort jarig zijn, en welke cadeautjes daar dan voor gekocht moeten worden.

Maar weet je, je mag weleens zeggen: “Stop. STOP. STOPPPP!!!! Ik heb een beetje ruimte nodig.” En je mag die ruimte ook nemen. Je hebt de neiging om voor altijd door te gaan en je denkt dat je kind/de kinderen niet zonder je kunnen en dat het allemaal veel te moeilijk is om de boel uit te besteden, maar dat is onzin. Ja, het leven draait tegenwoordig meer om je kind(eren) dan om jou, maar dat betekent niet dat je af en toe mag uitzonen.

Dus, dit is je voornemen. Ga wat tijd voor jezelf inlassen. Vraag hulp, bel je ouders of ze een weekendje kunnen oppassen, vraag een vriendin of je kleine daar mag overnachten, laat partner en kind het samen een weekendje rooien en trek er op uit. Laad op. Laaf je aan de stilte. Geniet van een arm waaraan niet getrokken wordt. drink een glas wijn zonder kindergejengel op de achtergrond. Loop een stuk zonder op de toppen van je longen te gillen: “PAS OP!!! NIET OVERSTEKEN!!!” Laat de ruis in je hoofd neerdalen en haal adem. Als je dit twee dagen lang doet in willekeurige volgorde, garandeer ik je dat je je leven plots van een afstandje kunt bekijken en ziet hoe gruwelijk gelukkig je eigenlijk bent.

Liefs,

Femke

Lees ook: 17 plannen die ik had voor het moederschap die faliekant zijn mislukt