Brief aan mijn tweede kind: “Sorry, dat ik over je twijfelde!”
Esmay twijfelde zich suf over een tweede kind. Het was zo gezellig met zijn drieën. Nu er toch een nummer twee geboren is, is ze dolblij met zijn komst. Dus zegt ze sorry tegen haar baby, dat ze ooit twijfelde of hij er wel moest komen.
Lieve Bowie,
Je snurkt zo leuk wanneer je slaapt. En als je loslaat van de borst, sabbel je nog verder op je bovenlip. Je bent nu bijna vier maanden oud, bijna twee kilo zwaarder dan je broer toen die net zo oud was. Ik ben met jou minder voorzichtig. Misschien komt dat door dat extra spek op je armen en benen, of omdat je niet mijn eerste bent. Ik vrees niet alle kinderziektes meer, kan een beetje koorts relativeren en laat je ook wel eens huilen wanneer ik echt naar de wc moet.
Lees ook: 19 Dingen die gaan gebeuren als je je tweede kind krijgt.
Mijn leven ligt niet zo stil als 3,5 jaar geleden, toen je broer geboren werd. Met jou kwam ik na vier dagen al buiten. Ik neem je mee naar de winkel, sluit me niet op uit angst voor overprikkeling. Het leven met jou als baby is niet eng, spannend en onzeker, maar juist gezellig en vooral ook veel lachen. Slaap je niet, dan slaap je maar niet. We, jij en ik, dansen het leven met elkaar mee. Lang heb ik getwijfeld over jou. Toen wist ik nog niet hoe leuk je zou zijn, natuurlijk. Je vader zei eens, ook diep verscheurd tussen een groter gezin en één kind om al zijn liefde aan te geven, dat hij zich niet kon voorstellen van een tweede net zoveel te kunnen houden. Hij, en ik ook, was bang dat we niet genoeg hadden voor twee. Niet genoeg liefde, tijd, geduld. We hadden ons handen toch al vol aan jouw broer. Je vader heeft geen broers en zussen en miste dat zijn leven lang. Misschien gaf dat de doorslag. Of het waren mijn broer en zus, jouw oom en tante, die mijn jeugd zoveel gezelliger hebben gemaakt.
Hoe dan ook. Na een paar jaar en veel gesprekken, besloten we ervoor te gaan. Het duurde lang voor jij je meldde in de vorm van twee streepjes. Alsof er toch nog iets meer tijd nodig was. Voor jou of voor ons. Tijdens deze zwangerschap las ik niet alle folders van de verloskundige. Ik volgde geen zwangerschapscursus, deed niet aan pufles. En Googlede ook niet in al mijn naïviteit of aspirine innemen zou helpen tegen de pijn van de weeën, zoals de vorige keer. Jij kwam gewoon. Op je oh zo nuchtere manier. Je kwam, was gezond en lachte. Zo leek het wel. Om heel eerlijk te zijn, even tussen jou en mij, mijn twijfel was pas echt over toen je eruit kwam. Toen ik je grote ogen zag, je platvoetjes en je zachte huiltje hoorde. Toen je bij me dronk en 1,5 uur lang niet losliet. Een eigenwijsje, bleek je, net als mama. Compleet, dat was het enige woord dat in me opkwam. Jij was compleet, wij waren compleet. Nu pas echt. Nooit eerder voelde ik dat zo zeker als toen. En alle dagen sindsdien. Rest me niets dan sorry te zeggen. Dat ik ooit twijfelde of ik wel genoeg van jou zou kunnen houden. Onzin. Belachelijk. Van jou houden is het allermakkelijkste wat ik ooit gedaan heb.
Lees ook: Dingen die je bij je tweede kind dus niet meer gaat doen.
