Brief aan mijn kinderen: ‘Bedankt dat jullie me de beste versie van mezelf laten worden’
Niets houdt je zo’n spiegel voor als het ouderschap. Dat kan confronterend zijn, maar ook een verrijking. Janneke schrijft een brief aan haar kinderen: ‘Zonder jullie was ik niet wie ik nu ben’.
Lieve dochters,
Ja, natuurlijk klaag ik weleens. Dat ik bijna geen moment meer voor mezelf heb, dat mijn navel voor altijd uit vorm is geraakt, dat jullie te veel herrie maken en dat ik geen idee meer heb hoe uitslapen ook alweer voelde. Maar zou ik dan terug willen naar de tijd dat ik nog geen moeder was? Dat ik gewoon op een dinsdagavond in mijn eentje naar de bioscoop kon gaan als ik daar zin in had, mijn boodschappen bij elkaar scharrelde bij delicatessenwinkels, ik mijn eigen muziek luisterde tijdens het autorijden, mijn huis er altijd uitzag alsof ik het op Funda ging zetten en ik om acht uur opstaan ‘vroeg’ vond? Nee. Want dat alleen zijn (papa was toen nog niet in mijn leven) ging ook gepaard met het ’s zondags wakker worden zonder kinderstemmetjes die van beneden komen, het naar mijn werk vertrekken zonder natte smakzoentjes, het alleen ’s avonds weer thuiskomen zonder kleine peuterarmpjes om me heen. Geen uitspraken van tweejarigen die die ochtend ‘kerstmis’ hebben gegeten bij het fruitmoment op de opvang, geen moppen van achtjarigen die ik die week al drie keer eerder heb gehoord maar waar jullie desondanks zelf weer het hardst om moeten lachen, geen ‘kou-vu-jous’ bij het slapengaan. Niet het vertederd nabespreken van jullie streken en schattigheden ’s avonds op de bank met jullie vader, de enige op de wereld die net zo belachelijk veel van jullie houdt als ikzelf.
Onverwoestbaar krachtig
Maar dat jullie ons huis en hart vullen met liefde is niet het enige waarvoor ik jullie dankbaar ben. Het is veel meer dan dat. Door jullie heb ik geleerd dat mijn leven niet om mij draait. Dat het gezinsleven weliswaar niet zo romantisch is als in de films die ik vroeger keek, maar dat de hoeveelheid liefde die in je hart blijkt te passen gewoonweg onverfilmbaar is. Ik leerde dat mijn lijf bijna onverwoestbaar krachtig is toen ik eerst jullie, de oudste twee, vrijwel gelijktijdig op de wereld zette na jullie acht maanden tegelijk in mijn buik te hebben gedragen, en jaren later, toen ik het niet meer had zien aankomen, nog ver na mijn veertigste eigenhandig ons kleine cadeautje op de wereld zette, het zonnetje dat ons gezin compleet maakte. Ik leerde dat je jezelf bijna kunt kwijtraken door niet-aflatend slaapgebrek, maar dat je jezelf ook weer kunt terugvinden en dat je er dan ondanks alles sterker uit blijkt te komen. Ik leerde dat ik weliswaar nooit heel goed voor mezelf kon opkomen, maar in een leeuwin verander zodra er iemand aan mijn kinderen komt. Ik leerde dat ik kan multitasken zoals er nog nooit iemand heeft gemultitaskt – behalve andere moeders dan. Ik leerde dat ik van drie willekeurige ingrediënten een volwaardige maaltijd kan koken, als het moet. Dat ik een onvermoeibare knutselgeest heb waarvan ik het bestaan niet afwist en waarmee we samen heel wat regenachtige middagen zijn doorgekomen. Ik leerde dat ik kan improviseren en dat het dan bijna altijd goed afloopt. Ik leerde dat ik nee kan zeggen tegen onmogelijke verzoeken die niet met het moederschap te combineren zijn. In plaats daarvan ging ik doen wat jullie ook doen: gewoon waar ik zin in heb. Ik leerde immers óók van jullie dat je het lekkerste hapje best al eerste kunt opeten en de rest kunt laten liggen. Ik ontdekte dat ik haren kan vlechten op zeventwintig verschillende manieren. Dat ik jullie kracht kan geven door me zelf kwetsbaar op te stellen. Dat ik weliswaar een best ongeduldige partner, maar een super geduldige moeder ben. Dat er schijnbaar vijf liefdestalen zijn die je kunt spreken en dat ik ze tegenover jullie allemaal vloeiend spreek, net zoals jullie dat doen.
Een wereld waarin zeemeerminnen bestaan
Ik leerde dat ik soms ook mijn geduld mag verliezen en dat jullie me dan moeiteloos weer vergeven. Dat ik het ene moment de stomste moeder en het volgende moment de liefste moeder ben en dat dat oké is. Dat ik hopeloos kan falen en jullie dan nog steeds van me houden. Dat eenhoorns waarschijnlijk gewoon echt bestaan, net als zeemeerminnen, en sinterklaas, in het universum dat ik samen met jullie ben ingestapt. Ik leerde dat een zelfgemaakte moederdagknutsel meer waard is dan het allergrootste cadeau. Dat jullie zelfgeschreven briefjes meer voor me betekenen dan alle diploma’s en titels die ik ooit behaalde. Dat alles wat er elders op de wereld gebeurt in het niet valt als we samen zijn, in onze eigen bubbel, waarin elke dag een wonder is. Dat ik niet begrijp waarom de wereld is zoals hij is, maar dat het me ook niet uitmaakt, omdat jullie er zijn.
Dank jullie wel dat jullie me elke dag nog leren de beste versie van mezelf te worden. Zonder jullie was ik niet wie ik nu ben. Ik ben benieuwd welke lessen jullie me nog meer gaan leren. Als jullie tussen de bedrijven door ook nog wat van mij opsteken, dan is dat alleen maar mooi meegenomen. Stiekem weet ik toch wel dat jullie het op je eigen manier gaan doen. En dat moedig ik alleen maar aan. Kou-vu-jullie, tot aan sinterklaas en terug.
Kusjes, mama.
foto Janneke Jonkman
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
