Brief aan mijn man: “Ik vind mezelf een hork sinds ik moeder ben”

Zijn het de hormonen of is het gewoon stress? Sommige vrouwen veranderen in ieder geval in een slechte versie van zichzelf als ze zwanger zijn of moeder worden. Mirjam vindt zichzelf af en toe echt een hork en maakt excuses aan haar man die volgens haar genoeg te verduren heeft gehad de afgelopen jaren.

Lees ook: Brief aan Victoria Koblenko: hoe flik je dat allemaal als kersverse moeder???

Lieve Nout,

Ik moet de laatste tijd vaak denken aan een interview met Maxim Hartman wat ik ooit las. Waarin hij fel van leer trok over hoe vrouwen het er bij laten zitten zodra ze een kerel aan de haak geslagen hebben. Hoe ze uitdijen en totaal geen moeite meer doen om er nog een beetje appetijtelijk uit te zien voor hun man, maar gewoon hele zakken chips naar binnen werken op de bank voor de tv. Hoe ze dus, alles uit hun poten laten flikkeren zodra de buit binnen is zeg maar. Nu heb ik een vreselijke hekel aan Maxim Hartman (een vrouw onvriendelijker man bestaat volgens mij niet) en heb ik me destijds ontzettend kwaad gemaakt over dat stuk, maar ergens heeft hij toch wel een punt moet ik toegeven.

Oké, ik mag dan best wat dikker zijn geworden in de afgelopen tien jaar, ik heb je ook twee prachtzonen geschonken en die komen zoals je weet, niet zonder wat extra vet, maar neemt niet weg dat ik best wat meer moeite had kunnen doen om weer dat lekkere wijf van weleer te worden. Sorry, ik had er gewoon ECHT de puf niet voor. En dan te bedenken dat je eigenlijk geen kinderen wilde in eerste instantie. En eigenlijk ook niet wilde samenwonen. Ik realiseer me nu pas hoezeer jouw leven veranderd is sinds je mij hebt ontmoet.

Even terug in de tijd. Juli 2007, Havana, Cuba. Jij was daar als drummer op zoek naar inspiratie voor een nieuwe theatervoorstelling, ik undercover als journalist om dissidenten te interviewen. We deelden hetzelfde hotel en ik was op slag verliefd toen ik je daar aan de ontbijttafel zag. Eerst dacht ik nog dat je van ver kwam met je donkere haardos en exotische zongebruinde kop, maar je bleek gewoon op een schip in Amsterdam te wonen, recht tegenover een café waar ik jaren had gewerkt. Jij vond mij, met mijn avontuurlijke geest en beeldige figuurtje ook heus heel leuk, maar dacht dat ik een setje was met die collega-journalist en dus sloeg de vonk wat later over.

In Amsterdam om precies te zijn en toen ging het hard. Al gauw begon ik over kinderen, want natuurlijk had ik rammelende eierstokken met mijn vier en dertig jaar, maar dat was niet wat jij voor ogen had. Je leven was picobello in orde immers. Beetje drummen, beetje in de kroeg, lekker uitslapen met een leuk vriendinnetje wat wil een man nog meer? Toen zei ik, dat als jij nee zou zeggen ik een ander zou zoeken omdat er niets vreselijkers is dan een gefrustreerde vrouw aan je zijde en toen zei je na lang nadenken gelukkig ja en spatte jouw gemoedelijke leventje al gauw als een zeepbel uiteen.

Want toen veranderde jouw gezellige, onafhankelijke vriendin in een sacherijnig hormonaal wicht, dat bij alles moest huilen en ruim dertig kilo aankwam ineens. Zei ik mijn huis en vaste baan op, want alles moest anders en trok ik bij je in op je boot. Prompt volgden er, toen de eerste eenmaal op aarde was, vele slapeloze nachten waarop jij regelmatig het bed uit werd gebigd richting vooronder waar het alles behalve warm en geriefelijk is. Hadden we haast nooit meer seks omdat we zo moe waren ik mezelf echt mega onaantrekkelijk vond. Moest jouw elektronische drumstel wijken voor de kinderkamer en zeurde ik de oren van je kop over de gevaren van het water en dat we je geliefde schip, waar je al een kwart eeuw op woonde er misschien toch maar aan moesten geven binnenkort.

Maar je hield vol. Jij stond je mannetje, verschoonde vele vele luiers, gaf de fles, las boekjes voor het slapen gaan, draaide jazzplaten voor baby Boris en taxichauffeurde hem van school naar huis en andere feestjes en hobby’s. Je ondersteunde mij, troostte me, zei dat je juist van mijn rondingen hield, luisterde naar mijn geweeklaag over het harde bestaan als freelancer en doorstond al mijn moederlijke stress. Als iemand laat zien wat liefde is, ben jij het wel en weet ik donders goed dat ik het zo slecht nog niet getroffen heb met een kerel zoals jij als ik het vergelijk met mijn vriendinnen die veel meer ballen in de lucht moeten houden dan ik. Des te stommer dat ik nog regelmatig badend in het zweet wakker kan worden omdat je er in mijn dromen van door bent met een ander en ik er dan heilig van overtuigd ben dat je er zeker en vast te weten nog een hele schare slanke, gezellige minnaressen op na moet houden wil je dit leven nog een beetje leuk houden voor jezelf. Want waarom zou je in godsnaam blijven hangen aan een hork als ik?

Toch vroeg je me haast huilend ten huwelijk vorig jaar, met een fles biologische alcoholvrije kersenchampagne omdat we, tot onze grote schrik, onverwachts zwanger waren van de tweede. Juist nu Boris naar school ging en de wereld weer aan onze voeten lag. Juist nu we er weer samen op uit konden en er eindelijk weer es wat tussen die lakens leek te gebeuren. Maar, nee het hele liedje begon weer van voren af aan en nu zitten we er weer middenin. En weer zet jij je voor de volle honderd procent in. Als iemand laat zien wat liefde is, ben jij het wel. Oh had ik dat al gezegd? Kan geen kwaad nog een keer. Het wordt beter Nout. Echt.

Liefs, Mirjam.

Lees ook: Leeswerk! Brief aan pré-mamma Renske