Brief aan de virussen en bacteriën op het kinderdagverblijf
Alle ouders krijgen ermee te maken: winters waarin het hele gezin altijd ziek is. Daarom deed Vala vorig jaar een vriendelijk verzoek aan de virussen en bacteriën van kinderdagverblijf en school.
Beste virussen en bacteriën,
Het is midden in de nacht, 03.00 uur. Ik zit beneden in de woonkamer op de bank, onder een dekentje. Ik huil stilletjes, want ik wil mijn kinderen niet wakker maken. Die liggen namelijk boven in hun bedjes heerlijk te slapen. Ik huil, omdat ik pijn heb. Pijn in mijn oren. Het begon vanmiddag al, toen ik van mijn werk onderweg was naar huis. Eerst met jeuk, toen met gemene scherpe steken. En toen wist ik al hoe laat het was. Oorontsteking. En inderdaad, nu zit ik dus, huilend van de pijn en zo doof als een kwartel, in mijn uppie in het donker op de bank. Morgen moet ik dus maar naar de huisarts, om een antibioticakuur te halen. De derde in een paar weken.
LEES OOK: Zo voed ik op: ‘Van die vijf dagen crèche wordt hij echt niet minder’
Want twee weken geleden had ik keelontsteking. Dat kreeg ik nadat mijn zoon naar de BSO geweest was en daarna in mijn gezicht had gehoest. Het voelde alsof ik een beker glasscherven had opgedronken, iedere keer als ik slikte. Op een gegeven moment kreeg ik hele hoge koorts. Wel 41 graden. Toen dacht ik echt even dat ik dood ging. Want als je 41 graden koorts hebt, ben je best wel behoorlijk ziek. Daar ga je van ijlen. En heel erg zweten. Heel vies is dat, wisten jullie dat? Dat je dan wakker wordt en je eigen matras moet uitwringen. En er ‘s ochtends van die ranzige gele vlekken in je lakens zitten. Bah.
Een paar weken dáárvoor had ik voorhoofdsholteontsteking. Dat was ongeveer een week nadat mijn dochter op het kinderdagverblijf was gestart. Ik had nog gehoopt dat het dit jaar mee zou vallen, maar het mocht blijkbaar niet zo zijn. Toen de groene bellen uit zowel mijn eigen neus, als uit die van mijn kinderen kwamen bubbelen, wist ik dat we ons schrap moesten zetten. En de herfst was toen nog niet eens officieel begonnen. Ik had zo’n pijn van die voorhoofdsholteontsteking, dat ik van de huisarts Tramadol kreeg. Dat is eigenlijk gewoon drugs, want je gaat er enorm van hallucineren. Echt, de roze olifanten vlogen boven mijn ziekbed. Doodeng.
Inmiddels geef ik bijna licht van alle antibiotica die ik de afgelopen tijd noodgedwongen heb moeten slikken. Ik heb zeker de helft van mijn normale salaris misgelopen, want in plaats van stukjes te schrijven is het enige dat ik de afgelopen tijd heb opgetekend, mijn eigen temperatuur. Die was helaas meestal een stuk hoger dan mijn bankrekening op dit moment. Nee, voor de moederende ZZP’er met kinderen op de opvang is dit bepaald geen vruchtbaar seizoen.
Het is wel lastig dat ik nu zo doof ben, door mijn gescheurde trommelvliezen vol met woekerende pus, want ik hoor ‘s nachts mijn kroost dus niet roepen. Lekker rustig zou je zeggen, ware het niet dat zij natuurlijk allebei óók weer ziek zijn en dientengevolge vaak huilend wakker worden en dan voorzien moeten worden van Sinaspril, neusspray, spuitjes met vloeibare antibiotica en de nodige moederliefde. Ik slaap dus nu met twee babyfoons op mijn kussen, want anders krijg ik later het verwijt dat ik mijn kinderen aan hun lot heb overgelaten toen ze ziek, zwak en misselijk waren.
Beste virussen en bacteriën, zullen we het op een akkoordje gooien? Ik vind dat wij onze portie wel gehad hebben deze herfst en winter, dus mogen wij vanaf nu jullie dans dan alsjeblieft ontspringen? Want ik denk namelijk dat mijn organen van nog een antibioticakuur gewoon spontaan uitvallen. Of ik krijg een staart, of een derde tepel. Dan beloof ik dat ik de komende weken een paar keer stiekem in het gezicht zal hoesten van mensen wiens immuunsysteem nog wat al te stevig overeind staat, goed? Collega’s zonder kinderen ofzo. Mogen jullie daar de stroom van snot, oorsmeer en ontstekingen over uitstorten. Afgesproken? Bij voorbaat dank.
Met snotterige groet,
Vala.
LEES OOK: Jammer, de crèche is toch niet goed voor de weerstand!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
