Brief aan de ouders van de extreem zoete kinderen in het restaurant
Het afgelopen weekend bezochten Femke en haar man met Max een restaurant. Terwijl zij hun handen anderhalf uur lang vol hadden aan het in toom houden van hun zoon, zaten er naast hen een vader, moeder, 2-jarige dochter en 4-jarige zoon, die genoeglijk genoten van hun maaltijd. De kinderen waren extreem zoet. Femke werd he-le-maal GEK van jaloezie. Hoe doen die mensen dat? Ze besloot hen een brief te schrijven.
Lees ook: Zo word je weer idolaat van je peuter (tips voor als je er doorheen zit).
Beste ouders van de zoete kinderen,
Allereerst: zullen we ruilen? Dat jullie mijn engelachtig uitziende duiveltje mee naar huis nemen en ik jullie kroost een tijdje verzorg? Klaarblijkelijk weten jullie iets wat ik niet weet. Echt waar: HOE DOEN JULLIE DAT? Wat is het Grote Geheim? Rustig aan tafel zitten wachten tot er een bestelling opgenomen wordt, een heel bord leegeten, geen enkele iPad uitdelen… En toch niet verwikkeld raken in een afpak/berisp/snauw/schreeuw-modus. Het waren toch peuters, jullie kinderen? Dat zag ik toch goed?
Bij ons was het namelijk weer ‘dikke pret’. Waarschijnlijk viel het wel op, aangezien het bij jullie aan tafel muisstil was en er zich bij ons een kleine oorlog afspeelde. Al vanaf het allereerste begin dat Max plaats had genomen in zijn kinderstoel, griste hij het bestek van tafel om er ‘muziek’ mee te maken, wat inhield dat hij eerst mes en vork tegen elkaar aansloeg en vervolgens ermee op tafel bonkte. Wij pakten het af en het gekrijs begon. Er werd gesmeten met servetten, hij wierp zichzelf uit de kinderstoel, wilde lopen, waarop wij hem uit de stoel tilden en Reinier hem hollend achtervolgde door het restaurantpad, terwijl ik voor het hele gezin een bestelling deed. Of het allemaal een beetje snel kon, vroeg ik beschaamd aan de ober (ja excuses, excuses!), omdat de spanningsboog van mijn zoon nogal kort was.
Ondertussen aten jullie rustig door. Het leek wel alsof jullie hele tafel in slowmotion bewoog. Het kauwen, het bewegen, het snijden… Zo sereen voor een gezin met twee kleine kinderen. Ik keek mijn ogen uit. Jullie dochter zat een beetje te vouwen met haar servet en jullie zoontje staarde wat voor zich uit. Zelfs toen Max jullie kinderen ontdekt had en door “WAAAAA!” te roepen en probeerde een soort achtervolg-spelletje te forceren kwamen ze niet van hun plaatsen af.
Er werd niet veel gepraat aan jullie tafel, dat viel me wel op. Het ging er allemaal zachtaardig en lieflijk aan toe. Een aai hier, een woordje daar en tussen jullie beiden werden ook slechts enkele zinnen gewisseld. Gemoedelijkheid alom. Zijn dit jullie persoonlijkheden, of is dit gewoon de crux? Om extreem rustig te communiceren, zodat er niemand hysterisch wordt? Ja, ik vraag het maar, want ik wil oprecht graag weten hoe het kan dat de handelswijzen van onze kinderen (toch in dezelfde leeftijdsklasse) zo uiteen lopen. Ben ik te soft? Te faciliterend? Moet ik met harde hand optreden? Moet ik iets doen aan mijn harde stem? Moet ik überhaupt stoppen met mijn geklets? Met conversaties proberen te voeren met mijn kind? Met kwaad worden? Met prijzen?
Zeg het maar! Geef me tips! Want wat jullie hebben… Dat wil ik ook zo graag eens een avondje.
Liefs,
Femke.
Lees ook: Brief aan de boze meneer in het restaurant waar ik met mijn zoon at.
