Brief aan de moeder van het duivelskind op de vlucht from hell: “We’ve all been there”
Vandaag zag Franke een klein, hulpeloos jongetje dat het hele vliegtuig bij elkaar schreeuwt. Dat werd gefilmd en het internet op geflikkerd, zodat iedereen er op zijn gemak nog even overheen kon pissen. Franke werd er bijzonder treurig van.
Beste onbekende moeder,
Vanaf vandaag sta je voor de hele wereld bekend als de moeder van het Kind van de duivel dat een ‘8 uur durende vlucht terroriseerde van Duitsland naar Newark’, Amerika. Ik zag net het filmpje voorbijkomen op Facebook. Met daarin je zoon, die zo hard schreeuwt dat je haren rechtovereind gaan staan. Ik geef toe, het lijkt me geen pretje om op deze vlucht te hebben gezeten, arme passagiers. Wat een vreselijk jammergeluid maakt je kind. Wat een gedoe met je zoon, staand op zijn stoel, dweilend door het gangpad, totaal niet meer voor rede vatbaar. Zijn gehuil, gesmeek, gejammer, het gaat door merg en been. Het kan niet anders dan dat het een reactie ontlokt. En al snel waren daar de immer aanwezige kritische kijkbuiskindertjes en internettrollen om jou en je kind virtueel te verketteren. ‘Kind van de duivel’, ‘verwend rotjoch’, ‘slappe trut van een moeder’; ga zo maar door. Ik heb de scheldwoorden nog achterwege gelaten, maar de honden lusten er geen brood van.
Why?! Het zal wel aan mij liggen, maar ik begrijp zoveel niet aan deze situatie. Namelijk:
1. Waarom filmt iemand dit? Heb je niets beters te doen, bijvoorbeeld nóg een film kijken?
2. Waarom zet diegene die dit filmt dit online? Is dit echt het interessantste uit zijn leven dat hij met de rest van de wereld wil delen?
3. Waarom legt die gast (in de weerspiegeling van zijn schermpje is te zien dat het om een man gaat) zijn telefoon niet weg en helpt hij die arme vrouw niet?
4. Waarom is er niemand anders die haar helpt? Of het zoontje probeert te helpen?
5. Waarom pist iedereen eroverheen, zonder ook maar IETS van de achtergrond te kennen, de situatie waarin dit gebeurde, de (psychische) staat van moeder en kind?
6. Waarom staat er informatie bij die we niet kunnen fact checken? Misschien duurde het drie minuten en niet de 8 uur die gemeld wordt. Je weet het nooit hè, tegenwoordig met fake news enzo.
Misschien, beste moeder, heb jij je dit ook allemaal zitten afvragen. Maar waarschijnlijk niet, want je was vast te druk met bedenken hoe je je kind onder bedwang kon houden. God, wat zal deze vlucht klote voor je zijn geweest. Ik hoop oprecht dat je volgende keer, als je weer eens in zo’n soort situatie komt, weer gefilmd wordt. En dat iedereen dan ziet dat er iemand zo galant is om je te helpen. Iemand die je een helpende hand biedt of iets opbeurends in je oor fluistert, desnoods een dikke bel wodka voor je regelt. En ik hoop nóg meer dat iedereen soms eventjes gewoon zijn veroordelende waffel houdt over situaties waar ze geen weet van hebben. Iets over ‘zonder zonde’ en ‘werpe de eerste steen’.
Sterkte met je zoontje. We’ve all been there. Misschien niet in het vliegtuig, maar we hebben allemaal weleens in een situatie gezeten waarbij onze kinderen per ongeluk het bloed onder de nagels van anderen vandaan haalden. En dat deden we allemaal niet expres, dat ervoeren wij met klotsende oksels en schaamte, met paniekerige ‘sorry’s’ en schietgebedjes om de boel zo snel mogelijk weer onder controle te krijgen. Soms lukt dat snel, soms duurt dat een poosje. Maar één ding is zeker: we hebben het niet gewild. Net als jij waarschijnlijk geen zin had in een hysterische zoon. Dus zet ‘m op, kin op en gaan. Morgen weer een nieuwe dag. Laten we hopen dat er dan een schattig, onschuldig, poezelwoppig, niemand veroordelend, lief kattenfilmpje viraal gaat. Want daar heb ik op dit moment, zo aan het einde van Valentijnsdag, echt enorme behoefte aan.
Liefs Franke
