Ik blog, dus ik besta (Ja, écht!)
Vala zat op een avond achter de computer en deed toen op Facebook een schokkende ontdekking. Daar stond namelijk dat ze helemaal niet bestaat. En dat was toch wel even schrikken.
Ik ben dus een fictief personage. Daar was ik mij niet van bewust, want ik ben al 34 jaar in de veronderstelling dat ik daadwerkelijk onder de levenden verkeer, maar het tegendeel blijkt waar te zijn. Sinds ik voor Me to We schrijf, is de aap uit de mouw gekomen, de community heeft mij ontmaskerd. Er gingen al wel langer geruchten, dus ik begon zelf ook al nattigheid te voelen, maar afgelopen week is het dan echt duidelijk geworden: ik ben er niet. Ik ben Vala en ik ben een Fata Morgana.
Lees ook: Hoe Vala per ongeluk zonder pijnbestrijding beviel (en het ook nog overleefde!).
Het schijnt namelijk dat alles waarover “Vala” (want zo wordt deze luchtspiegeling van een zogenaamde vrouw namelijk meestal aangeduid) schrijft niet kan. Of in ieder geval niet tegelijk. Het bestaat namelijk niet dat één persoon zoveel mee heeft gemaakt. En inderdaad, de eerlijkheid gebiedt te zeggen: het is ook wel wat veel. Een autistische zoon, een zieke dochter, zelf MS, gescheiden, weer hertrouwd (met de Prins op het Witte Paard ook nog en het is natuurlijk geen nieuws dat díe niet bestaat) én dan nog een liefdesbaby er achteraan, dat gelooft toch niemand? Nee inderdaad, eigenlijk is het gewoon belachelijk dat ik zélf nog niet door had dat ik een illusie ben.
Ik moet wel zeggen dat het een schok is, want ik was juist zo blij dat ik het allemaal overleefd heb. En dat ik er nog ben. Of wás, dus eigenlijk, want ik ben er niet. Wat echt jammer is, aangezien het voor het eerst sinds tijden weer eens helemaal góed met me gaat en ik nou juist van plan was daar allemaal gezellige stukjes over te gaan schrijven. Over lachende baby’s, luiers die naar roosjes ruiken en roze wolken enzo. En over hoe leuk het is om kinderen te hebben en dat ik zo blij ben met mijn drie Terroristen (die dus blijkbaar ook niet bestaan, wat ik eigenlijk nog veel erger vind dan dat ik er zelf niet ben). Maar ja, dat plan kan ik nu net zo goed aan de wilgen hangen, want blijkbaar ben ik dan toch alleen maar sprookjes aan het vertellen. En als we sprookjes willen, dan gaan wij moeders wel naar de Efteling! Ja toch, niet dan? Ik wel in ieder geval (oh nee, ik niet, want ik ben er niet. Hè “Vala”, onthoud dat nou eens!).
Maar dat is toch vreemd, want gaat Me to We er niet prat op dat het échte verhalen vertelt? Van échte moeders? Dus wat is dat dan voor raar gedoe, met zo’n fictief personage en al die zogenaamde ellende? Ik (wie?) zeg: op de barricade dames, want dit kan toch zomaar niet?! Of…zou het misschien zo zijn dat het nou eenmaal oneerlijk verdeeld is in de wereld? En dat de narigheid helaas niet evenredig over iedereen uitgesmeerd wordt? Dat er mensen zijn die soms heel veel pech hebben en dus ziek worden, hun huwelijk in rook zien opgaan en ook nog eens mafklappers van kinderen krijgen? Want ja, het spreekwoord luidt nou eenmaal niet voor niets: shit happens. Toch? Of oh nee, dat spreekwoord bestaat helemaal niet. Mensen, wat kunnen we nog geloven tegenwoordig?!
Maar even alle gekheid op een stokje, want jongens, ik besta gewoon echt. Ik ben Vala en ik ben een échte moeder. Met échte kinderen en een échte man (die dus écht Mario heet, ik moet toegeven dat ik dat bij onze eerste ontmoeting ook niet geloofde, maar het is toch écht zo). En ja, alles waarover ik schrijf is dus écht waar. Soms denk ik zelf ook weleens dat mijn leven een soap is, maar iedere ochtend als ik wakker word knijp ik mezelf even en dan moet ik toch weer tot de conclusie komen dat ik mezelf niet gedroomd heb. Er staan foto’s van mij op deze site en zélfs bewegend beeld. En nee, daar is geen actrice voor ingehuurd (alhoewel ik de verwarring snap, want het is van Oscar-winnende kwaliteit natuurlijk), dat ben ik helemaal zélf. Het is toch niet te geloven (oh ja, wel dus).
Wat de toekomst mij gaat brengen, daar kan ik weinig over zeggen. Ik kan alleen maar hopen dat het allemaal wat minder turbulent wordt dan de afgelopen jaren. Voor mij zou dat namelijk wel lekker zijn, maar voor jullie misschien eigenlijk wel niet. Want waar moet ik dan nog over schrijven? Jullie mogen het dan wellicht allemaal niet geloven, maar stiekem leest het wel heel lekker weg, of heb ik dat soms mis? Maar echt, ik hoop dat ik de komende jaren alleen nog maar dodelijk saaie stukjes zal gaan schrijven, wat lijkt me dat heerlijk rustig. Of…nou ja…zo’n vierde…zal ik misschien toch nog…?
Lees ook: De dag dat Vala naar de hel ging…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
