Blijf van mijn baby af! (En nee, ik ben geen zeikerd)
Er is bijna niks liever dan een pasgeboren baby. Het is dan ook niet gek dat mensen de neiging hebben tijdens een kraamvisite de baby op te pakken en te knuffelen. Als moeder moet je dat maar laten gebeuren. Of niet?
Een tijdje geleden zou ik op kraamvisite gaan bij een kennis. De avond van tevoren kreeg ik een appje van haar: ‘Ik zeg het maar vast: ik heb liever niet dat anderen hem vasthouden.’ Oke, dacht ik, prima. Maar voor veel andere mensen was dat helemaal niet prima. Men vond haar een zeikerd, omdat ze haar baby niet van hand tot hand liet gaan. Overdreven moederkloekerig en bovendien ook nogal onbeleefd. Ze kwamen toch juist voor de baby? Dan hadden ze toch recht op even knuffelen? Ze keek me enigszins beschaamd aan terwijl ik met mijn handen achter mijn rug over de box gebogen stond om haar nieuwe aanwinst te bekijken. Was zij nou echt zo raar? Tja, wat is raar, kun je je afvragen. Maar een belangrijker vraag is: wat maakt het uit? Is het niet simpel: jouw baby, jouw regels? En wie daar problemen mee heeft, die komt dus maar geen beschuit met muisjes eten.
LEES OOK: Waarom iedereen moet doen wat mama zegt in de kraamtijd.
Hormonaal hysterisch
Je zou kunnen zeggen dat het overdreven is, je baby helemaal niet uit handen willen geven. Wat kan het nou voor kwaad als andere mensen ‘m even vasthouden? Zo’n kind is niet van glas, hij breekt heus niet. Maar wéten is iets anders dan voelen. En je kleine, pasgeboren baby in de armen van een ander, dat voelt voor menig moeder gewoon niet goed. Persoonlijk vond ik het ook moeilijk als iemand mijn kinderen van me ‘afpakte’ toen ze nog zo klein waren. Stiekem wilde ik ze die eerste tijd niet eens aan hun eigen vader geven, zo overweldigend was dat gevoel dat ik ze heel stevig bij mij, bij mij alleen, moest houden. Dat durfde ik alleen niet te zeggen en dus zat de visite toch met mijn kinderen op schoot. Ze hadden net zo goed een dolk recht in mijn moederhart kunnen steken, zo sneed de aanblik van mijn baby in de armen van een ander dwars door me heen. Een beetje hormonaal hysterisch, realiseer ik me nu, maar achteraf had ik gewild dat ik net zo voor mezelf en mijn gevoelens op was gekomen als mijn kennis. Een pas bevallen moeder heeft sowieso al genoeg met haar eigen gevoelens te stellen, zonder dat ze ook nog eens op haar tenen moet lopen om rekening te houden met die van een ander.
Natuurlijke neiging
Ik heb zelf op kraamvisites nooit zo de behoefte om zo’n heel kleintje vast te houden. Hartstikke lief, maar het is allemaal zo breekbaar en wat als zo’n kindje gaat huilen, of je dure blouse onder spuugt? Nee hoor, ik roep van een afstandje oehhh en ahhh en dan vind ik het wel best. Maar ik snap best wat de aantrekkingskracht is van zo’n piepklein baby’tje is. Dat de handen van de meeste mensen jeuken om zo’n kindje vast te houden, te snuffelen aan dat kleine hoofdje, hun vinger over die zachte wangetjes te laten gaan. Het ís ook heel speciaal als ze nog echt zo heel piepklein zijn, je ziet er niet zo vaak zo eentje van heel dichtbij en zoals ik al zei: er is weinig liever. Behalve misschien een mand met kittens en daarbij kan ook bijna niemand de verleiding weerstaan er meteen bovenop te duiken om ze helemaal plat te knuffelen. Dus zo gek is die neiging niet. Maar dan moet je niet raar opkijken als je van de moederpoes een tik krijgt. Want ook díe neiging is heel natuurlijk.
Heb je dus (nog) geen zin om je baby te delen, houd hem dan lekker bij je. Trek je niks aan van wat andere mensen daarvan vinden. Als het goed is, krijgen ze nog meer dan genoeg tijd om met je kind te knuffelen, dus ze kunnen best even wachten. Dat ze met een cadeautje aan komen zetten wil nog niet zeggen dat ze zich dús jouw baby mogen toe-eigenen. Voor wat hoort wat inderdaad, maar in dit geval kunnen ze dan een beschuit met muisjes krijgen en daar moeten ze het mee doen. Het loslaten begint tenslotte al snel genoeg, voor je het weet moet je je kind achterlaten in de armen van oma, de leidster van het kinderdagverblijf, de juf en noem al die mensen in het leven van een kind maar op. Dus als jij het in dat hele prille, bijzondere, begin even helemaal voor jezelf wilt hebben, dan is dat je goed recht. Eerlijk zullen we alles delen, maar je baby, die is dus echt gewoon helemaal van jou.
Maar eh, je man, nou ja, misschien dat je het van hem wel door de vingers kunt zien als-ie de baby wil knuffelen. Gewoon, af en toe een keertje. En natuurlijk alleen als ‘ie héél goed z’n handen heeft gewassen. Dat spreekt vanzelf.
LEES OOK: Stop de babytijd! Want ik wil ervan genieten.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
