Een bijzondere brief van een vader aan zijn driejarige dochter
Vader Patrick schreef een brief aan zijn driejarige dochter Lola. Lola is nu 3 jaar en inmiddels weet Patrick hoeveel hij van haar houdt. Maar dat houden van was er niet meteen. Niet omdat hij een slechte vader was, maar gewoon omdat het even duurde voordat hij écht die band met zijn dochter voelde.
Omdat het soms gewoon wat langer duurt voordat je echt van iemand houdt. Ook al gaat het om je dochter. Deze brief deelt Patrick om vaders en moeders een hart onder de riem te steken. Voor als je niet meteen na de geboorte die overweldigende moeder- of vadergevoelens hebt, die vaak wel door je omgeving van je verwacht worden. Omdat een schuldgevoel daarover echt niet nodig is.
Lees ook: Afscheidsbrief aan vakantie
Dit is hoelang ik al van je hou
een brief van Patrick O’Malley aan zijn dochter Lola (3 jaar)
107.048.700 secondes
1.748145 minuten
29.735 uren
1238 dagen
177 weken
40 maanden
3 jaar
Dit is hoelang ik al van je hou.
Je werd geboren als baby. Diep, ik weet t. Maar het is belangrijk.
Als ik toen geweten had hoeveel ik ooit van je zou houden, had ik me je de geboorte wat charmanter proberen te herinneren. Ik weet nu: Het duurde en duurde maar, we waren moe en je wilde maar niet uitkomen. Wat ik me ook herinner: ik was bang en het rare, rubbere gevoel van het doorknippen van de navelstreng. Mijn handen trilden.
Had ik toen geweten hoeveel ik van je zou gaan houden.
Ik ging naar huis, met een heleboel emoties, maar ik had geen idee wat de impact van jou op mijn leven zou zijn.
Had ik toen geweten hoe je mijn hart zou laten groeien.
Ik sliep, werd wakker, bezocht je in het ziekenhuis totdat je naar huis mocht.
Toen je thuis kwam, wist ik niet wat ik moest doen. Sommige ouders zijn meteen verliefd op hun kind, anderen hebben wat meer tijd nodig om aan je te wennen. Is dat verschrikkelijk om te zeggen? Of wordt het van ons verwacht dat we meteen van onze kinderen houden, en zorgt de maatschappij er zo voor dat we ons, als we dat niet meteen hebben, slechte, ontaarde ouders voelen?
Had ik geweten dat je mijn hart zou laten overstromen van liefde. Dat ik door jou tranen in mijn ogen zou krijgen, hoe vaak ik zou moeten slikken om mijn emoties niet de overhand te laten krijgen.
Ik was bang om een dochter te krijgen, wist niet wat ik met een meisje aanmoest. Zou ik een goede vader worden? Mijn vader had een grote, positieve invloed op mijn leven, zou ik dat ook kunnen zijn voor haar? Zoveel twijfels, gevoelens en emoties. Ze belemmerde mij het zicht. Ik durfde niet te zijn hoe bijzonder jij was.
Je was er altijd.
Toen begonnen de zorgen. Voor de liefde begon, kwamen de angsten.
Eet je wel goed? Heb je het niet koud? Waarom heeft je huid ineens deze kleur? Krijg je nu al tandjes? Waarom geef je over? Hoe kom je aan die blauwe plek? Waarom geef je over? Wanneer stop je met overgeven?
Slapeloze nachten, luisterend naar je gekuch, gezucht, je lieve snurkgeluidjes, me altijd zorgen maken dat je niet wakker zou worden. O, gelukkig. Je huilt! Gelukkig, je bent nog in leven.
Had ik toen geweten dat je me ‘papa’ zou noemen en me zou vertellen hoeveel je van me houdt. Och, had ik het maar meteen geweten.
De tijd ging zo snel. Van zitten naar kruipen en toen begon je te brabbelen. Als ik toch wist hoe één woord mij zo kon veranderen. Je zei: Pa. Parapapa.
(..)
Wanneer wist ik hoeveel ik van je hield? Vanaf wanneer hield ik van je? Wanneer werd ik verliefd op je? Vanaf het moment dat ik je voor het eerst zag, meteen bij je geboorte. Ik wist het alleen nog niet.
107.048.700 secondes
1.748145 minuten
29.735 uren
1238 dagen
177 weken
40 maanden
3 jaar
De gehele brief van Patrick lees je hier.
Lees ook: Moeder poseert als de sterren. En dat is megaleuk.
