Beste Sinterklaas, heb je wat liefde voor in mijn schoentje?
Als Franke één ding op haar verlanglijst mag zetten voor dit jaar, dan zou dat wat extra liefde zijn. Daarom schreef ze een brief aan Sinterklaas.
Lees ook: Voor als ze echt niet luisteren: laat Sinterklaas even bellen!
Geachte goedheiligman,
Wat gezellig dat u er weer bent. Met al uw Zwarte Pieten. Toegegeven, ik was nog een beetje huiverig hoe dat zou verlopen met de (stress rond de) Regenboogpiet, Zwarte Piet, Roetveegpiet, maar net als zo veel volwassenen heb ik me druk gemaakt om niks. Toen we u kwamen begroeten, u weet nog wel, in de haven, daar, werd me al snel duidelijk dat het Puk (4) en Olle (2) een worst zou wezen hoe Piet erbij loopt, al is het in een juten zak. Zolang hij maar wat te knagen bij zich heeft, daar draait het om bij die inhalige kinders. Dus mooi, die kwestie hebben we weer even gehad. Ik moet zeggen, gelukkig maar. Want als ik ergens behoefte aan heb, dan is het wel een onschuldig kinderfeest. Zonder gedoe, zonder pijn, en met een heleboel vreugd.
Het afgelopen jaar, dat was me er een. Aanslagen in Parijs, Brussel, Nice. De grenzen dicht voor vluchtelingen, die hun leven in de waagschaal stellen door in gammele bootjes de grote, onzekere oversteek te wagen. Huis en haard verlatend, op zoek naar een beter bestaan. Angst voor terrorisme, angst voor racisme, angst voor het doorslaand kapitalisme. Het leidde tot een jaar gevuld van angstgevoelens, waarbij we vooral niet aardiger tegen elkaar gingen doen. Sterker nog: de meningen mogen steeds sterker en harder, de debatten feller. Met als kers op de taart Trump die de Amerikaanse verkiezingen kon winnen. Een man die vrouwen bij hun pussy ‘grabt’, die een heel grote muur wil bouwen aan de grens om immigranten te weren. Een man, die, kortom, nou niet bepaald woorden van Vredelievendheid en Verdraagzaamheid predikt.
Soms Sint, slaat de angst toe bij mij, hoe ik ook probeer om me niet te veel te laten meeslepen door al dat negatieve nieuws. Dat vind ik knap lastig, want je kon er niet je kop voor in het zand steken, het was er. Overal. Er waren meerdere momenten dat ik me oprecht angstig heb gevoeld. Dat ik me heb afgevraagd, kijkend naar een zwangere vrouw die uit het raam hing om haar leven te redden, of luisterend naar de verhalen van die ene buurvrouw die iemand kende die in Nice om het leven is gekomen, hoe ik mijn kinderen een zekere toekomst kan bieden in een wereld zoals hij nu is. Komt het goed met alle vluchtelingen? Kunnen we een volgende economische crisis verwachten? Of, met Trump aan het roer, heel vervelende oorlogen? Ik wil niemand op stang jagen, en misschien ben ik wel gewoon een paniekhaas hoor, maar ik merk dat 2016 geen vrolijk jaartje was. Dat er genoeg momenten waren dat ik spontaan op elke straathoek op de muren had willen kalken: ‘Peace!’. Gewoon, om iets te doen. Iets anders dan een klote-opmerking te maken of bang te worden van mensen die net even ietsje anders zijn dan wij.
Omdat ik niet zomaar openbare ruimte vol wil kladden met graffiti, lieve Sint, hoop ik dat u me een beetje wilt helpen. Door bij mij, of eigenlijk ons allemaal, wat extra liefde in de schoen te doen. Dat hebben we nodig, volgens mij. Een beetje liefde die in de schoenen passen, en die we weer door kunnen geven, zodat er een prachtige waaier van leuke, lieve gedachtes over de wereld trekt. Dat lijkt me nou eens een mooie afsluiter van een verdomd heftig jaar.
Mijn afgetrapte Uggs zijn er klaar voor, hoor. Kom maar op.
Vrede op aard, en groetjes aan alle Pieten.
Liefs, Franke
PS: Zou u alleen één ding nóóit meer willen doen? En dat is op tv roepen dat ‘Alle kindjes vanavond hun schoentje mogen zetten?’ Dat zorgde even voor een deuk in de logistiek van ons gezin. Bij voorbaat dank!
Lees ook: Te lekker: Sinterklaastaart met speculaas en kruidnoten
