Beste NOS, kan het Nieuws ietsje minder heftig aub?

Brexit, Orlando, Nice, Turkije, het houdt maar niet op. Filmpjes van rellen, huilende kinderen, mensen in doodsangst. Moet dat nou allemaal maar getoond worden op het Nieuws? Franke vindt van niet.

Lees ook: Kinderprogramma’s die moeders maar beter kunnen skippen

Vrijdagochtend. Zodra ik wakker ben, check ik Facebook. Bij een vriend zie ik de hashtag #Nice verschijnen, met de tekst: ‘De wereld is gek geworden.’ Wat nu weer? Man en kinderen zijn beneden, ik nog boven in bed. Zo snel als ik kan google ik ‘Nice’. Het eerste wat ik lees: ’80 doden’. ‘Zet het Nieuws even op, er is iets gebeurd in Nice, iets verschrikkelijks,’ roep ik naar beneden.

Twee seconden later zitten we met zijn allen achter de tv, in plaats van achter onze ontbijtbordjes. Drie seconden later zit ik in een vreselijke scène. Mensen die rennen en huilen, struikelen over elkaar, een massa in blinde paniek. Iemand die schreeuwt dat er wat wordt geschoten. Ik zie een vrachtwagen, die nét niet de massa in rijdt, inmiddels met tranen over mijn wangen. Puk (4) voelt meteen aan dat het menens is en slaat haar lange ledematen om me heen, strijkt mijn haar en kust mijn tranen weg. Olle (2) kruipt verschrikt tegen papa aan, duikt achter zijn grote lijf, zijn armpjes werend in de lucht. Oké. Dit is heftig.

Dit is niet normaal.

Snel schakel ik de tv uit. Zoveel leed op de vroege ochtend kan ik nu niet aan. Zeker niet met mijn kleine kinderen in de buurt.

Beste NOS, ik begrijp het.
Jullie maken nieuws. Ik begrijp dat je elk shot dat je kunt vinden, alle beeldmateriaal dat voorhanden is, zo snel mogelijk toont aan het grote publiek. Nieuws is nieuws. Hoe dichter bij de brandhaard, hoe beter. Dit is de realiteit, ongefilterd, ongecensureerd, en dat zullen we weten ook. In deze tijd, waarin iedere passant op de plek des onheils zijn burgerplicht als journalist kan doen met zijn telefooncamera, zien we alles. Ongenaakbaar, de rauwe realiteit, zo in onze smoel.

‘If it bleeds, it leads,’ het is zo ongeveer de eerste  les die elke journalist leert. Schreeuwende koppen vol kabaal en ellende verkopen nou eenmaal goed. Dat is wat het volk wil. Maar ik ben het volk en ik moet je zeggen: ik heb er inmiddels schoon genoeg van. Genoeg van de paniekfilmpjes waarbij ik zwangere vrouwen uit het raam zie springen, uit angst om neergeknald te worden. Genoeg angstschreeuwen die je keel dichtknijpen. Genoeg dode mensen op straat, afgedekt met een goudkleurig kleed. Ik hoef het niet meer te zien, ik wil het niet meer zien. Het is te veel, te snel, te echt, te eng. En: veel te dichtbij. Moet dat nou allemaal op de tv uitgezonden worden? Zet die filmpjes op internet. Dan kun je er bewust voor kiezen om ze te zien, met één klik op de muis. Krijg je ook nog eens vet goede bezoekersaantallen. Maar smijt het niet zomaar in mijn gezicht ’s ochtends vroeg, alsjeblieft, en al helemaal niet in die van mijn kinderen.

Mijn voorstel: laten de we de dag lichter beginnen, met een NOS light. Meld de feiten. Zonder insinuaties over wat er allemaal mogelijk aan de hand kan zijn of zou kunnen gebeuren. Zonder Twitter- of Facebookberichten van emotionele politici of dreigementen van het een of ander. Zonder filmpjes waar de doodsangst vanaf druipt. Nee. Gewoon, één fotootje, een opsomming, en weer door. Met voor de afwisseling nog een leuk nieuwtje ter afsluiting. Leuk, positief nieuws is echt wel te vinden, dat weet ik. Je gaat me niet vertellen dat het alleen maar kommer en kwel is, elke dag.

Met zo’n goed nieuwtje, of doe eens gek, misschien zelfs wel twee, beginnen we de dag niet alleen goed geïnformeerd, maar wellicht ook met wat frisse moed. Op dit moment, of het nu om Brexit, Orlando, Nice of Turkije gaat, zet ik compleet lamgeslagen, verdrietig en met enorme angst in mijn lijf de tv weer uit. Bang voor rellen, voor verhitte gelederen op Facebook, voor boze, emotionele, mensenmassa’s, die alleen maar leiden tot nog meer paniek en angst. Daar zie ik een mooie missie voor jullie, beste NOS. Niet de dag zo rauw mogelijk beginnen, maar met wat meer (emotionele) afstand, rust en respect. Zodat we allemaal even kunnen huilen, maar toch met ons beste beentje voor de dag in kunnen stappen.

De soms enge, maar ook mooie wereld tegemoet.

Lees ook: Nous sommes des parents: zo praat je met je kinderen over het nieuws