Bekentenis: ik noem mijn man ‘papa’
Femke zou het nooit zou gaan doen: haar liefdespartner, ‘papa’ noemen. Want hallo zeg, hoe raar is dat? Waarom zou je dat doen? Alsof je kinderen niet weten wie hun pappa is zonder dat jij het zegt. En toch, na vier jaar ouderschap, is het er flink in geslopen. Femke schaamt zich er wel een beetje voor, maar ze kan niet stoppen…
Ik weet dat de oude koningin Juliana schuinsmarcheerder Bernard ‘pappie’ noemde en toen ik dat voor het eerst hoorde, liepen de rillingen me werkelijk over de rug. Bijna incestueus vond ik dat klinken. Toch leer je over de jaren dat je in veel gevallen, maar beter kunt zwijgen dan oordelen, want niets is veranderlijker dan de mensch. En deze mensch roept tegenwoordig te pas en te onpas ‘pappie’.
Lees ook: Toen Mario de fabriek wilde sluiten, maar dat niet mocht van de huisarts.
Het begon als een grapje. Ik weet niet meer precies wanneer, maar plotseling hoorde ik mezelf vragen: “Pappie, schenk je me een glaasje wijn in?” Of “Wat zullen we vanavond eten, pappie?” Nee, inderdaad, daar was geen kind bij. En ik dacht ook dat ik er snel weer mee op zou houden. Maar het bekte zo lekker en ik vond het klaarblijkelijk echt een Heel Erg Goeie grap. Want ik ging ermee door.
En ik ben het ook praktisch gaan gebruiken. Naar mijn kind toe. Als ik wil dat zijn aandacht verlegd wordt van mij naar Reinier. Dan zeg ik dus: “Vraag maar aan pappie of hij je voor wil lezen” Of ik gebruik het als ik wat van Reinier verwacht op ouderlijk gebied: “Pappie gaat zo eerst de vaatwasmachine inruimen en daarna brengt hij jou naar bed, Max” Toegegeven, het klinkt best een partijtje walgelijk, maar ik boek er goede resultaten mee.
Hoewel het daar toch eigenlijk om zou moeten gaan en ik me niks gelegen zou moeten laten liggen aan de wereld, vind ik het eigenlijk niet kunnen. Ik misbruik het woord ‘papa’, want (godzijdank) is Reinier niet mijn vader. Alleen mensen, het lukt me dus niet om ermee op te houden. Het ligt voor in mijn mond en voor ik het weet heb ik het weer gezegd. Net zoals ik maar niet kan afleren om k*t en sh*t te zeggen. Reinier vond het tot voor kort allemaal niet zo’n punt, totdat we laatst in de supermarkt stonden en ik gilde “Pappie, neem jij nog even een pak rijst mee” Toen moest ik aan mijn haren mee naar huis en beloven dat ik hem nooit meer zo zou noemen.
Ik probeer nu dus af te bouwen.
Het gaat moeizaam.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
