Waarom is de avondspits hét moment voor vaders om elkaar te bellen?

Er is een moment op de dag waarop Brenda onbenaderbaar is voor de buitenwereld: de avondspits. Is haar man op dat moment thuis? Waag het dan vooral ook niet om hém te bellen. 

Vaders. Behalve dat ze lief zijn voor hun kinderen en op hun manier ook zeker proberen een steentje bij te dragen, zijn er natuurlijk de bekende Mannenkwesties waar moeders tegenaan lopen. Niet uit zichzelf zien, laat staan bedenken, wat er allemaal moet gebeuren bijvoorbeeld. Of het beruchte fenomeen van spullen op de trap (die mee naar boven moeten), waar ze structureel zonder botbreuken overheen weten te stappen. En uiteraard het missende zoek-gen, want dat wat ze nooit zien liggen, ligt altijd recht voor ze. Geeft allemaal niks, vaders kunnen ons ook wel schieten om bepaalde onhebbelijkheden. Maar: de laatste tijd valt me iets op dat veel vaders doen, waar ik een afzakkend broekje van krijg. En moordneigingen, ergens diep van binnen.

Avondchaos

Misschien komt het omdat onze avondspits ronduit heftig is geworden sinds we, naast onze peuter, een tweeling hebben. Of misschien viel het me eerder niet op, omdat in je eentje één kind ‘doen’ rond dat drukke tijdstip best te doen is. Wat er gaande is? Meerdere keren per week gaat de telefoon van mijn man af, middenin de avondchaos. Een enkele keer is het een vrijgezelle vriend zonder kinderen die geen idee heeft van de slechte timing. Die wil ik wel laten leven. Maar vreemd genoeg zijn het meestal ándere vaders van kleine kinderen. Werkende vaders. Die dus net als mijn man rond zes uur of later thuis zijn en het huis binnenvallen op het drukste moment van de dag.

Niet welkom

De vaders waar ik het over heb, hebben ook allemaal werkende partners. Net als ik werken deze moeders minimaal drie dagen in de week, wat betekent dat de avondspits vooral op die dagen flink aanpoten is. En dat de kunst daarbij is om de kinderen het gevoel te geven dat er eigenlijk gewoon dikke quality time plaatsvindt. Hoe kan het dan dat die kerels doodleuk bedenken: ‘Laat ik eens een andere vader bellen, precies op het moment dat ik in mijn gezin heel hard nodig ben. Net als degene die ik nu ga storen!’ Het lijkt wel een geheime afspraak onder vadermensen, alsof er een telefonie-startschot afgaat in hun hoofd zodra de avond valt. Moeders weten: tussen 17.00 uur en 19.30 uur heerst er een militair regime. Het zijn tijdstippen waarop de buitenwereld even NIET welkom is. Zelfs als de postbode een lang verwacht pakketje komt brengen terwijl je net met drie pannen in de weer bent en de kinderen hongerig en moe de tent afbreken: nu-even-niet!

Uittocht naar boven

Bij ons is het meestal mijn man die de kinderen van het kinderdagverblijf haalt. Ik werk tot 17.15 uur, veelal vanuit huis gelukkig. Dat betekent dat ik om 17.17 uur kan beginnen met koken, zodat het eten klaar is zodra iedereen thuis komt. Na het eten wordt er nog even gespeeld en geknuffeld, waarna de grote uittocht naar boven begint. Snoetjes wassen, drie potjes World Wrestling Tandenpoetsen, nog een plas op de wc, handjes wassen, twee keer een schone luier-sessie, pyjama’s aan, boekjes lezen, liedjes zingen. Op sommige avonden douchen of in bad als bonusbezigheid. Bedenk hier tussendoor wat gehuil van één of twee baby’s en minstens één driftbui van de peuter bij, en dan het blije gezicht van een bevriende vader op een telefoonscherm. ‘Hé gast. Ja, alles goed, met jou?’ What.the.fuckie.

Drama

Ik denk dat ik stiekem gewoon jaloers ben. Want deze bellende vaders voelen blijkbaar geen stress tijdens de avondspits thuis, zien ruimte om zich af te vragen aan wie ze die boormachine ook alweer hadden uitgeleend en om die lener meteen even te bellen voor een potje bijklets. Wat voor reacties zou ik krijgen als ik, als moeder, andere bevriende moeders zou bellen tijdens etenstijd? Ik voorzie, klinkt misschien gek, drama. Als er al opgenomen wordt, zou praten onmogelijk zijn omdat mijn kleintjes mijn aandacht nogal luidruchtig weten te trekken als ze eigenlijk willen eten. Net als aan de andere kant van de lijn, gok ik. Ik zou verbazing en irritatie horen over mijn timing. Of schrik: ‘Oh, ik dacht dat er iets ergs was want je belt om 18.30 uur!’ Misschien een excuserende afwijzing: ‘Sorry, mijn peuter zakt net in de wc-pot die hij heeft volgescheten en de baby knabbelt aan de haren van de wc-borstel, bel je later even terug.’

Leuk voor de kinderen

Natuurlijk, er zijn avonden dat ik alles alleen doe en er zijn avonden dat papa alles alleen doet. Er zijn moeders en vaders die het altijd alleen doen. Kan ook heus wel. Maar de vader van mijn kindjes woont bij ons, en is hij thuis, dan verwacht ik dat hij bijdraagt. Ook wel zo leuk voor de kinderen, dat ze hem nog even zien tijdens de werkweek. Vindt hij ook helemaal geen issue overigens. Samen gaat de avondspits een heel stuk soepeler en daar plukt iedereen de vruchten van. Dus lieve papa’s: tenzij je leven ervan afhangt, bel gewoon maar geen andere vaders tijdens de avondspits. Als je leven je lief is in elk geval niet die van mijn kroost…

Lees ook: Er is dus een sluiproute door de avondspits heen… Wat is die van jullie?