Applaus voor papa – maar klappen voor mama doen we niet
Als ze niet oppast, wordt Vala’s dochter een ‘papa’s kindje’, kreeg ze laatst te horen. Omdat haar man zoveel zorgtaken uitvoert. Wat kennelijk een soort heldendaad is, maar van Vala een ontaarde moeder maakt. Want, dat hoort toch niet?
Ik zat echt even met mijn oren te klapperen. Een ‘papa’s kindje’? Omdat mijn man onze peuterdochter vaak naar bed brengt, samen met haar boodschappen gaat doen en haar billen afveegt als ze naar de wc is geweest? Het was tijdens een familiebezoekje dat ik moest vernemen dat mijn man een soort superheld is (ik ben kennelijk zo aan zijn cape gewend, dat het me niet meer opvalt) en ik een slap aftreksel van een moeder. Het is waar: mijn man is een betrokken vader. Een betrokken echtgenoot. Een actief participerend bestuurslid van de BV Gezin die hij samen met mij heeft opgezet. Net als ik dus. Wij runnen samen ons gezin, wat dus betekent dat wij samen zorg dragen voor de taken die daarin moeten worden uitgevoerd. Zoals dat gaat in iedere onderneming waarin meerdere mensen werkzaam zijn. Het gekke is alleen: hij wordt bejubeld en geprezen voor zijn werkzaamheden, maar ik niet. Als wij allebei jaarlijks een functioneringsgesprek zouden hebben zou hij dat verlaten met een reet vol veren en een flinke loonsverhoging en ik in het beste geval met een tijdelijke contractverlenging. Onder de voorwaarde dat er de komende tijd wel een tandje bijgezet gaat worden. Tenslotte ben ik de moeder. Equal pay for equal work? Ook op de gezinswerkvloer vertoont het glazen plafond nog weinig barsten.
LEES OOK: Ja, ik ben moeder. Maar dat is niet mijn grootste ambitie.
Science Fiction
Het mag dan 2020 zijn, vaders die daadwerkelijk vaderen zijn nog steeds bijna science fiction. Leuk om over te fantaseren, maar natuurlijk wel volstrekt onrealistisch. Die vliegende auto’s en persoonlijke robots die we nog niet eens zolang geleden dachten inmiddels te zullen hebben zijn er nog steeds niet en ik vrees dat het ook zo zal zijn met de gelijkwaardige vader, als we zo doorgaan. Ik ben namelijk niet de enige wiens man op een voetstuk wordt gehesen als-ie eens keer iets vaderlijks doet met z’n eigen kinderen. Zo sprak ik laatst een moeder die een weekendje weg wilde met vriendinnen en ipv op aanmoediging getrakteerd werd op ongeloof en opgetrokken wenkbrauwen. Hoe dacht ze dat te gaan doen? Wie zou er dan voor haar twee zoontjes zorgen? Dat haar man jaarlijks maar liefst twee keer een midweek de hort op ging met z’n vrienden was geen argument. Tenslotte was zij toch de moeder? Logisch dat hij dat deed, want moeder de vrouw hield alles in de echtelijke sponde wel draaiende. Voor haar was het kennelijk geen (logistiek) probleem om een paar dagen alles alleen te moeten doen en daarnaast ook nog naar haar werk te moeten. Daar ben je nou eenmaal moeder voor. Maar van een vader kun je, mág je voornamelijk, dat niet verwachten. En als jij, ontaarde vrouw zonder oprecht moederhart, hem dan toch aan zijn arme lot overlaat, verdient hij een medaille, een lintje en een jaar lang iedere avond seks. Op z’n minst. Want een vader die zelf voor z’n kinderen zorgt, dat is een prestatie van Olympische proporties.
We doen het met liefde
Moeders worden nooit geprezen voor het feit dat ze zich als moeder gedragen. Je kunt beargumenteren dat dat ook niet hoeft, omdat het, inderdaad, logisch is dat je zorg draagt voor de kinderen die je zelf op de wereld hebt gezet. Dat vinden wij als moeders zelf ook. Dus smeren we die boterhammen, slepen we die schuimbekkende peuters met ons door de supermarkt en vegen we die konten af. Iedere dag weer. Jarenlang. En ja, af en toe een beetje waardering en een complimentje zouden leuk zijn. Maar dat is niet eens per se nodig, omdat we het met liefde doen. Maar dat papa de hemel in geprezen wordt als-ie hetzelfde (en in de meeste gevallen zelfs een heel stuk minder) doet als mama voor de kinderen die toch echt voor de helft uit zijn koker zijn gekomen, slaat natuurlijk nergens op. Dat is net zo belachelijk als die vliegende auto’s en robots en iets dat je niet eens in een science fiction, maar alleen in een apocalyptische dystopische rampenfilm zou moeten zien. Zo onrealistisch is dat eigenlijk.
Gelijkwaardigheid op de werkvloer
Mijn dochter wordt geen ‘papa’s kindje’, omdat hij haar iedere avond een verhaaltje voorleest voor het slapengaan. Ze wordt geen ‘papa’s kindje’, omdat hij een dag in de week bij haar thuis is, terwijl ik werk. En ook niet omdat ik samen met een vriendin (ja, ook moeder) een weekje op vakantie ga en ze dus alleen papa kan roepen als ze gepoept heeft. Net zoals ze geen ‘mama’s kindje’ is geworden van al die keren dat ik haar aangekleed en gevoerd heb en de weekenden dat ze het met mij alleen moest doen, omdat papa met z’n maten weg was. Onze dochter is een ‘ons kindje’. Van mij, mama, en van hem, papa. Wij zijn geen van beiden helden omdat wij voor haar zorgen. Wij zijn gewoon haar ouders. En dat is wat ouders doen. In welke mate iedere ouder dat doet, hoe zij dat verdeeld hebben en waarom is ieders eigen keus. Maar het is net zo min gewoon voor mama, als het bijzonder is voor papa. Het ouderschap is hard werken, misschien is het wel de moeilijkste en zwaarste taak in het leven. Dus ja, het is zeker een prestatie. Maar als we ophouden met voor papa te klappen, krijgt mama misschien eindelijk ook eens wat zij verdient: gelijkwaardigheid op de werkvloer. Dat is nog eens toekomstmuziek die we graag horen.
LEES OOK: Papa mag niet minder werken. Of wil papa dat liever niet?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
