Applaus voor al die ouders met jonge kinderen die wéér een vakantie achter de rug hebben

Wat zijn jonge ouders toch eigenlijk ongelofelijke wezens. Ze rijden zomaar 13 uur met gillende kinderen achterin naar het zuiden, ze kunnen met de ene hand worstjes snijden, terwijl ze met de andere van een sperzieboon een vliegtuig maken. Zullen we daar even bij stilstaan, zo aan het einde van de vakantie – als je al die skills volop hebt gebruikt?

Het gebeurde tijdens een barbecue in de tuin van ons vakantiehuis. We waren weer eens iets te laat bij het riviertje weggegaan. Onderweg riepen de jongens al: “Ik heb honger!” Mijn gedachten raasden. Oké. als we zo thuis zijn, zet Thomas en het bezoek de barbecue meteen aan, kinderen even op de tablet, en dan meteen: water opzetten voor aardappels, bootjes doppen, stukjes brood snijden, tonijn- en peterseliesalade voor de volwassen, kappertjes, uitjes chopchopchop. Acht borden, acht messen, acht glazen, karaffen water, hup op het dienblad. Op een neer van de keuken, trap af, tuin in, heen en weer tot alles op tafel stond.  Ik voelde me net een MasterChef finalist toen ik binnen een kwartier de hele zooi op tafel had staan en de eerste worstjes gaar waren. Pfiew.

Lees ook: Nee, restauranthouders, ze zitten echt niet de hele dag op de tablet!

Ik wilde mezelf net een glas wijn inschenken, toen mijn jongste begon: “IK WIL MELK!” Die stond natuurlijk niet op tafel. Dus ik weer de tuin door, trap op, melk halen. En net voordat ik eindelijk mijn eerste slok nam, zegt mijn oudste: “Maar je zei dat we patat gingen eten!?” Nee, natuurlijk niet. We hebben niet eens een frituur.
“Je had het beloofd!” Ik ritste mijn mond dicht en begon de borden vol te scheppen (behalve die van mijn oudste dan maar, daarmee viel nu even geen vrede te sluiten), worstjes in stukjes snijden, sperzieboontjes door een heel klein openingetje in een heel klein mondje naar binnen te duwen, inclusief vliegtuiggeluiden. Uit mijn ooghoeken zag ik ons bezoek hetzelfde doen: kinderen voeren en geen gesprek hebben met elkaar.

Ik dacht terug aan al die vakanties waarin Thomas en ik voortdurend ieder met een ander kind in de weer waren. Ik ga even een luier verschonen, zorg jij dat de ander niet verdrinkt? Dat we om de beurt moesten eten, want dan liep de een met een baby met krampjes rond en kon de ander even snel een hap nemen. Of net neergestreken in een restaurant in het hotel, waren we het potje baby eten vergeten in de hotelkamer. Altijd maar in beweging, altijd maar door door door en hopen dat je zelf wat te eten naar binnen krijgt. Het is een hell of a ride soms, op vakantie met twee jongens. Dertien uur lang vechten achterin de auto, angst om verdrinking in het zwembad (als je net even op de wc zit: oh-oh!), een woedende peuter die Echt. Geen. Zwembadjes. Om. Wil.

Het is toch eigenlijk ongelofelijk, dacht ik, dat we dit allemaal maar doen én kunnen. Je groeit op, krijgt een schoolopleiding, een vervolgopleiding – en dan krijg je opeens kinderen en dan blijk je dit allemaal maar te kunnen. Met de ene hand worstjes snijden, terwijl je met de andere je gasten bedient en je nog een derde hand ook lijkt te hebben waarmee je een glas melk blijkt te kunnen inschenken! Je huurt voor het eerst van je leven een kano, en stapt er zo met twee kleine kinderen in en duikt de stroomversnelling in. Je maakt een koelbox klaar en serveert de hele dag door lekkere hapjess op een  verlaten strand in één of andere gorge van een rivier. Je gooit een peuter in een rugzak en beent een middeleeuws stadje door zonder een kik te geven. Je glijdt van een 25 meter hoge glijbaan, je zet in de stromende regen een tent op, je weet een schone plasplek te vinden voor je zoon op een overstroomde parkeerplaats aan de Autoroute, je zit een half uur met een bak kots op schoot in de file. Dat doen we, mensen!

Ik keek de tafel rond en dacht weer even aan al die mensen die dit ook hebben doorstaan, mijn ouders, hun ouders, jullie, onze lezers, mijn vrienden met grotere kinderen voor wie ik veel te weinig oog heb gehad toen ze er midden in zaten. Dat hebben we ‘m maar mooi geflikt, met z’n allen! Zullen we daar even bij stil staan?

Welkom thuis iedereen! We maken er een mooie nazomer van, als ze overdag weer lekker even weg zijn (school/crèche), is het extra genieten in het weekend als we al onze skills weer te voorschijn mogen halen!

Lees ook: 9 Denkfouten die ouders met jonge kinderen over vakantie maken.